"ငါ့ဆီမှာ အခန်းငှားရင် အခန်းခ အရင်ပေးမှ နေခွင့်ရမယ်"
"ဟို ကျတော် အခန်းခပေးမှာပါ ဒါပေမယ့် အခု ကျတော့်ဆီမှာ ပိုက်ဆံမရှိလို့ နောက်မှပေးလို့ရမလားဟင်"
"နောက်မှဆိုရင်တော့ မရဘူး ပိုက်ဆံမရှိရင်လဲ ပစ္စည်းတစ်ခု"တော့ပေး မင်းလက်ထဲက လက်စွပ်ဆိုရင်တော့ မဆိုးဘူး"
"ဗျာ အဲ့တာက ကျတော့်ရဲ့ လက်ထက်လက်စွပ်လေးမလို့ ပေးလို့ မဖြစ်ဘူး"
"အေး" ဒါဆိုလဲ တခြားပစ္စည်းတစ်ခု"ပေးကွာ"
"ခဏ"
*ထယ်ယောင်း သူ့လည်ပင်းမှ ဆွဲကြိုးလေးအား ဖြုတ်ကာ အခန်းပိုင်ရှင်လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည် ဒီဆွဲကြိုးလေးက သူ့18နှစ်ပြည့် မွေးနေ့မှာ မေမေပေးခဲ့တဲ့ တစ်ခုတည်းေသာလက်ဆောင်ပစ္စည်းလေးေလ နှမျောမိပေမယ့် သူ့လက်ထဲက မောင်နဲ့လက်ထပ်လက်စွပ်လေးကိုမပေးနိုင်တာမလို့ ထိုဆွဲကြိုးလေးကိုသာ ပေးလိုက်ရသည် ကျတော် တောင်းပန်ပါတယ် မေမေ..*
"ဒါလေးလဲ မဆိုးပါဘူး အခန်းခအဖြစ် ငါယူထားလိုက်မယ် မင်း ပိုက်ဆံပေးနိုင်တဲ့အခါ လာပြန်ရွေးပေါ့"
"ကျတော်သေချာပေါက် ပြန်ရွေးမှာပါ ပြီးတော့ အကို့ အခန်းခလဲ မြန်"ပေးပါ့မယ်"
"ဒီမှာ အခန်းသော့ နောက်ပီး ငါ့နာမည်က ကင်မ်ဆော့ဂျင် မင်းနာမည်ကရော"
"ကျတော့်နာမည် ကင်မ်ထယ်ယောင်းပါ"
"ဒါနဲ့ ငါက တကိုယ်တည်းသမား လူပျိုကြီးဆိုတော့ ရှုပ်"ရှပ်"တွေ မကြိုက်ဘူး မင်းငါ့အခန်းမှာနေရင်တော့ ငါ့စည်းကမ်းတွေကို လိုက်နာနိုင်မှ ဖြစ်မယိ"
"ဟုတ် ကျတော်နားလည်ပါတယ် အကိုဆော့ဂျင်"
"မင်း ဘာစားပြီးပြီလဲ"
"ဘာမှမစားရသေးပါဘူး"
"ခဏနေရင် ငါ ထမင်းနဲ့ဟင်း လာပို့ပေးမယ် ဟင်းကတော့ ငါကိူယ်တိုင်ချက်တာ"
"ကျတောိလဲ ဗိုက်ဆာနေတာ ဟီး ကျေးဇူးပါ အကိုဆော့ဂျင်"
"ကျေးဇူးတင်စောမနေနဲ့ လကုန်ရင် ထမင်းနဲ့ဟင်းဖိုးပါ တစ်ခါတည်းပိုတောင်းမှာ"
YOU ARE READING
"ဆူး"
Actionမောင်သိလား? မောင့်ကို ချစ်ရတာလေ ဆူးခင်းလမ်းတစ်ခုပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်နေရသလိုပဲ ရုန်းထွက်လဲနာကျင်ရမယ် ဆက်လျှောက်လမ်း နာကျင်ရမှာပဲ ရှေ့ဆက်ဖို့အတွက် ခြေလှမ်းတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း ထပ်ခါနာကျင်ရပြန်တယ် ငါကလဲ မောင့်ကိုချစ်မိတိုင်း မောင်ဆိုတဲ့ "ဆူး"လေး...
