"ဒါဘယ်က ပန်းတွေလဲဦးလေးမင်?"
" သားဂျောင်ဂုအတွက်ဆိုပီး လာပေးသွားတာ ယူလိုက်နော်သား"
"ဘယ်သူပေးတာလဲ"
"နာမည်တော့ ဦးလေးကိူ မပြောသွားပါဘူး သားနာမည်နဲ့ အိမ်ရှေ့မှာ လာထားသွားတာ"
"အော်ဒါဆိုလဲ လွှင့်ပစ်လိုက်လေဘာလို့ အိမ်ထဲထိ ယူလာတာလဲဗျာ"
"လွှင့်တော့မပစ်ပါနဲ့သားရယ်ပန်းလေးတွေ နှမျောစရာမကောင်းဘူးလား"
"ကျစ် ဦးလေးမင်က ကျတော့်အိမ်က အလုပ်သမားနော် ကျတော်ခိုင်းရင် ခိုင်းသလို လုပ်လိုက်ပေါ့!"
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူးကွယ် ဦးလေးက"
"အဲ့ဒီ့တန်ဖ်ိုးမရှိတဲ့ ပန်းတွေ ကျတော့်ကိုပေးစမ်းပါ"
"သား"
*ဂျောင်ဂု ဦးလေးမင်ရဲ့လက်ထဲမှကျူလစ်ပန်းအဖြူလေးတွေအားဆွဲယူပြီး မြေပြင်ပေါ်သို့ ပစ်ချကာ ခြေထောက်ဖြင့် နင်းချေပစ်နေသည်*
"နောက်တစ်ခါ အရေးမပါတဲ့အရာတွေ ကျတော့်ဆီယူမလာနဲ့"
"ဦးလေး သိပါပြီ သားဂျောင်ဂု"
*ဦးလေးမင်သည်လဲ ပန်းတွေအားကြည့်၍ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည် ပန်းတွေပေးသွားတုန်းက သားထယ်ယောင်းရဲ့ မျက်နှာလေးကဂျောင်ဂုလက်ခံပါစေဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်လေးနဲ့ပြုံးပျော်နေခဲ့တာ သူမြင်ကွင်းသာ သူမြင်ရင် ဘယ်လောက်ခံစားရပါ့မလဲ*
"မောင်ရယ်.....?"
*ထယ်ယောင်း ပြန်ဖို့လုပ်နေရင်း ဂျောင်ဂုရဲ့အသံကို ကြားလိုက်ရသည်မို့ အမြန်ဂျောင်ဂုမမြင်အောင် ခြံစည်းရိုးလေး အကွယ်မှ ချောင်းကြည့်နေခဲ့တာ မောင်က သူပေးခဲ့တဲ့ပန်းလေးတွေကို ရက်"စက်"နင်းခြေပစ်ခဲ့တာပဲ*
"ငါ့နှလုံးသားလေးလဲ မောင်နင်းခြေခဲ့တဲ့ပန်းတွေလို တစ်စစီ ကြေမွနေပြီမောင်သိရဲ့လား....ဟင့်ငါမောင့်ကိုအရမ်းချစ်တာလေမောင် ဘာလို့ ငါ့ကိုအကြောင်းပြချက်တွေမရှိပဲ ထားသွားရတာလဲ"
*တစ်လမ်းလုံး ထယ်ယောင်း မျက်ရည်များဖြင့် လမ်းလျှောက်လာခဲ့တယ် လူတွေက သူ့ကိုကြည့်နေကြပေမယ့် သူဂရုမစိုက်နိုင် သူ့ရင်ထဲပူလောင်နေရတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူကများ သိနိုင်မို့လို့လဲ*
YOU ARE READING
"ဆူး"
Actionမောင်သိလား? မောင့်ကို ချစ်ရတာလေ ဆူးခင်းလမ်းတစ်ခုပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်နေရသလိုပဲ ရုန်းထွက်လဲနာကျင်ရမယ် ဆက်လျှောက်လမ်း နာကျင်ရမှာပဲ ရှေ့ဆက်ဖို့အတွက် ခြေလှမ်းတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း ထပ်ခါနာကျင်ရပြန်တယ် ငါကလဲ မောင့်ကိုချစ်မိတိုင်း မောင်ဆိုတဲ့ "ဆူး"လေး...
