Yıldız Çiçeği •Texting•

47 /Final/ Part 2

Veeeee son kez hoş geldiniz Yıldız Çiçeği'nin yeni bölümüne, finaline..

Hiç uzatmadan buyrunuz efenim bölüme geçelim.

İyi okumalarrrrrr.

🥀

Son kez Yalın Reva'nın ağzından;

Hayatımda zor olarak nitelendirdiğim bir sürü gün yaşadım. Ben ölmeye bile çalıştım. Ölemedim. Engel oldu.

İlk defa anlıyorum yaşarken ölmenin ne demek olduğunu.. Ölmeme engel olan kadın kollarımda hareket etmeden dururken anladım.

Arabadaydık. Ön koltukta Rüzgar ve Poyraz vardı. Eylül'le Gaye arkadan geliyordu galiba. Bilmiyordum.

Tek bildiğim arka koltukta benim ve Mila'nın olduğuydu. Ben nefes aldığıma emin değildim. Ben mi ölmüştüm acaba? Keşke.

Bembeyaz elbisesi kan içindeydi. Ama artık yarasından kan akmıyordu. Onun küçücük bedeninden o kadar kan çıkamazdı ki zaten.

Çok soğuktu yüzü, elleri ve tüm bedeni. Üşüyordu. Çok üşüyordu.

Hastanedeyken kurduğu cümle geldi aklıma.

"Beni yorganlar hırkalar senin sarılınca ısıttığın gibi ısıtamıyorlar ki Yalın. Hadi sarıl bana. Son kez sarılıyormuş gibi.."

Ellerim titriyordu.

Sıkı sıkı sarıldım. Son kez sarılıyormuş gibi sarıldım. İmkansızdı ama son kez olmaması için her şeyimi verirdim.

Saçını okşadım. Boynunu öptüm. İlk defa ben onu öperken gülümsemedi. İlk defa boynunu öptüğüm sırada huylandığını söylemedi.

Arabanın durduğunu hatta benim olduğum taraftaki kapının açıldığını yeni fark etmiştim.

"Rüzgar o üşüyor. Çok üşüyor. Dışarısı çok soğuk. Battaniye bulalım. Öyle çıkartırız arabadan. Üşümesin. Çok üşüyor."

Rüzgar ağlıyordu. Ben Rüzgar'ın ağladığını daha önce hiç görmemiştim. Poyraz ağlıyordu. Ben Poyraz'ın böyle ağladığını daha önce hiç görmemiştim.

Benim bakışlarım yine sevdiğime yöneldi. Baktım belki o da bana bakar ümidiyle. Bakmadı.

"Tamam kardeşim. İçeride örterler üstünü. Geçer üşümesi. Hadi şimdi içeri götürelim."

Sesi titriyordu.

Kafamı hayır anlamında salladım.

"Olmaz diyorum. Poyraz sen bari anla beni. Bağışıklığı çok düşük hemen hasta oluyor atlatamıyor sonra. Zaten daha yeni iyileşmeye başladı. Yine hasta olmasın nolur?"

Niye ağlıyordum? Mila benim ağlamamı sevmezdi.

Görse çok üzülürdü. Uyandığında kimse ona ağladığımı söylememeliydi.

"Tamam. Bulup geliyorum."

Onunda sesi titriyordu.

Ben daha da sıkı sarıldım üşümesin diye.

Kaç dakika geçti bilmiyordum ama Poyraz elinde bir örtüyle geri gelmişti. Ben Mila'yı kucağıma alıp arabadan indim o da üstünü elindeki örtüyle örttü.

Yürüyorduk. Haftalar öncesinde güle oynaya çıktığımız hastaneye girmek için yürüyorduk. Bu sefer kimse gülmüyordu. Mila bizi güldürmeye çalışmıyordu.