Otelin iki sokak arkasında kendime bir kuyuntu bulmuştum. Bir sokak arasında. Küçük bir çocuk gibi dizlerimi kendime çekmiştim. Karnımda bebek olmasına rağmen bir bebek gibi saatlerdir ağlıyordum çaresizliğime, kimsesizliğime.
Hüznümü, kırıklığımı -artık her ne ad verirseniz kabulümdür- dışa vurmuştum biraz da olsa azalmıştı içimin yangını.
Hüznümü vurmak için girdiğim bu ara sokakta yeniden doğmalıydım. Mecburdum içimdeki küçük ve annesi gibi çaresiz bebeğim için.
Azad'ın birdaha sesini, yüzünü, varlığını işitmek dahi istemiyorum. Kendime evlenmeden önce verdiğim sözden zaten yeteri kadar ödün verdim. Artık sapmadan kendime verdiğim sözden çıkmayacağım. Aptal kafam nasıl inandıysam aralarında birşey olmadığına. Bakışlarından belliydi o kızın. Suç kızda değil.
Suç bakışlarına inandığım, gülümsesin diye taklalar attığım, belki sever diye kendimi hergün sunduğum adamda. Gülüşü, dokunuşu, sözleri herşeyi yalanmış bu suçlu adamın. Aptal kız inanmış ona. Onu sevdiğine, hatta sahiplenip kıskandığına bile inanmış. İstemedende olsa bağlanmış.
Alışıp sevdiği adama güvenmiş. Daha çok mutlu olsun o da ona bağlansın diye bir çocuk bile bahşetmiş ona. Haberini vermek için gittiğinde herşeyin yalan olduğunu çocuğunun babası olmayı hak etmediğini öğrenmiş. Laik değilmiş.
O bana laik değil.
O konağa cesetimi sokarlar artık.
Bitti.
Çantamdan çıkardığım telefonuma baktım. Kimi arıyacaktım peki şimdi. Kim kabul ederdi kocasından kaçan bebekli bir anneyi. Ablamı arasam deliye dönerdi. Panik olur bir şekilde belli ederdi annemlere. Babam Azad'dan kaçtığımı öğrense ilk o öldürürdü zaten beni. Gidicek bir evim yoktu. Ablamında başını belaya sokmak istemiyorum.
Baran'ın söyledikleri geldi aklıma. Şuan başka çarem yoktu ama onu şimdi arasam onunla kaçma fikrini kabul ediyormuş gibi olucak ve ona umut vermiş gibi gözükecektim.
Bu Antep'ten tek çıkamazdım. Çıkarmazlardı beni. Çıksamda elbet haberleri olur yakalarlardı beni. Diri diri toprağa gömerlerdi.
En azından burdan çıkmak için Baranla konuşsam yardım eder miydi bana?
Daha fazla vakit kaybetmemek için telefonu açtım. Baran'ın numarası olmadığı için ınstagramı yükledim. Hemen bir hesap açıp arama yerine Baran'ı yazdım. En başta çıkmıştı zaten.
Baran Koç
Mesaj kısmına girip mesaj attım. Önceden konuşmuştum onunla ama evlendikten sonra Azad bana telefon ve hat almıştı. O yüzden burdan yazıyordum. Baran'a 'Ben Dilan numaram bu beni arar misin' yazdım.
Telefonu kapatıp beklemeye başladım. Beklerken kameradan kendime bakıp tamamen akmış öcü gibi gözüktüğüm makyajımı gördüm. Çantamdaki ıslak mendille iyice temizledim yüzümü.
Telefonumun çalması ile hemen ekrana baktım. Sonu sıfır altılıydı. Baran olduğunu anlayıp hemen açtım.
Alo
Alo Dilan, iyi misin?
Hayatımda bu kadar kötü olmamıştım
Ne oldu? Nerdesin sen söyle çabuk?
Çok şey oldu
Ne oldu Dilan korkutma beni
Konaktan kaçtım, birdaha oraya dönmiycem. Antep'ten çıkmam lazım hemen.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İS
Teen Fiction"Çok iyi büyütmüşler seni belli kızım ama sen söyle ev, araba, toprak, altın. Mehirsiz kız aldık dedirtmeyiz biz" dedi Hasan Ağa. "Babam ne derse o. O ne isterse bana uygundur" dedim. "Sana soruyoruz Dilan. Ne istersen sen söyliceksin, alamayacağım...
