İbne -Bakudeku-

24

Katsuki Bakugo

Neredesin Izuku?

Neredesin sevgilim?

114 gün oldu.Şimdi neredesin?Dedikleri gibi beni yukarıdan mı izliyorsun?Yoksa yanımda olup hep beni takip eden meleğim misin?

Her neredeysen artık seni göremiyorum.Ve bir daha da seni asla göremeyeceğim.

Mezarına hala gidemedim.Korkuyorum.Eğer oraya gidersem senin gerçekten öldüğünü kabul etmiş olacağım meleğim.Ama ben senin öldüğüne inanmak istemiyorum.Bir yerlerde hala yaşadığına inanmak istiyorum.

Ama artık yoksun.Melek oldun sevgilim...Toprağa karıştın.

Senin öldüğüne asla inanamazdım.Kendi gözlerimle gördüğümde bile inanamamıştım.Bu sen değilsindir demiştim.

Nasıl bunu kabullendim biliyor musun?Yüzüğünün solduğunu görünce sevgilim...Çünkü biliyorum ki sen beni ne olursa olsun sevmeyi bırakmazdın.Sen beni ne yaparsam yapayım sevecek kadar aptaldın.

Özür dilerim Izuku.Seni kurtaramadım.Çok geç kaldım.

Hep başkalarını kurtarmak isterdin.Ve şimdi de amacın uğruna sonsuzluğa gittin.

Seni çok özledim Izuku...Keşke böyle olmasaydı.Sana her gün mektup yazdım,belki ulaşır diye...

Her gün gökyüzüne baktım,belki seni görürüm diye...

Her gün brokoli yedim,seni asla unutmamak için...

Her gün yattığımız yatakta duvar tarafını boş bıraktım,belki ruhun benimle uyur diye...

Her gün elimdeki yüzüğe baktım.Asla solmadı sevgilim,merak etme.Sana olan sevgim hiç değişmedi,değişmeyecek.

Neden böyle olmak zorundaydı?Tam da seninle birlikte olmuşken,en güzel günlerimizi yaşamışken bunlar olmak zorunda mıydı?

Neden ölmek zorundaydın?

Neden onu koruyamadım?

Neden onun yerine ben ölmedim?

Neden her şeyimi kurtaramayacak kadar güçsüzdüm?

Neden?
Neden?
Neden?
Neden?
Neden?

Aslında neden diye bir şey yoktu,hayat denilen şey tam olarak bundan ibaretti.Hiç bir zaman adil olmamıştı.

Çok özlüyordum.Sık sık birlikte gittiğimiz o sahile gidiyor ve akşama kadar duruyordum.Orada uyumaya çalışıyordum ancak bok saçlı ve elektrik direği beni gizlice takip edip geceleri nerede kaldığımı buldukları için sürekli beni uyuduktan sonra yurda götürüyorlardı.Onları ne kadar döversem döveyim beni dinlemiyorlardı.Aptallar.

Sabah kendimi yine yurtta bulunca ikisine bir güzel sövdüm.Buzdolabında dünden kalma brokolilerimi alacaktım ki brokoli olmadığını gördüm.Biri onları yemiş olmalıydı.

Sağlığım bozulur diye yediğim brokolileri bile önceden yiyip beni yola getirmeye çalışıyorlardı.Ben onu unutmamak için uğraştıkça onlar sanki daha fazla unutmam için çabalıyorlardı.

Herkes seni unutmamı istiyor Izuku.Ama bilmiyorlar ki insan her şeyini nasıl unutabilir?

Şayet seni unutmanın bir yolu olsaydı bile unutmak istemezdim.Bu acı çekeceğim anlamına gelse bile umrumda değildi.

Buzdolabında gizlice sakladığım brokolileri alıp yemeye başladım.Artık saklamalarına alıştığım için böyle bir çözüm üretmiştim.

Yemeğim bitince çantamı alıp okula dogru yürümeye başladım.Okula hala devam etmemin tek sebebi Izukuydu.Onun için kahraman olmak istiyordum.O olsaydı asla bırakmamı istemezdi.

İstemsizce her gün onunla koştuğumuz yerden okula doğru yürüyordum.Onunla olan hatıralarım aklıma geldikçe artık ağlayamıyordum.Gözümde yaş kalmayıncaya kadar ağlamıştım çünkü...Sadece buruk bir tebessümle yaşadıklarımızı hatırlayıp buna minnet duyuyordum.

Onu hatırlatan her şeyi kağıda yazıyordum.Çünkü onu unutursam kendimi asla affedemezdim.

Okula varmış,sınıfa girmiştim.Arada bana acıyormuşçasına bakmalarını umursamadım.Alışmıştım.

Herkes benim için bir şeyler yapmaya çalışsa da faydası olmayacaktı.Ben hep onu bir yerlerde arayacaktım.Onu asla unutamazdım.

Bazen derslerde sıkılıp gökyüzüne bakardım.Onun orada olduğuna inanmak isterdim.

İnsan sevdiği insanı gökyüzünde arayınca gerçek acıyı tadarmış.

Gülümsedim.Buruk bir gülümsemeydi benimkisi,mutluluktan yoksun.

Umarım beni bir yerlerden izliyorsundur Izuku.En azından birimiz bu kadar özlem duymamış olur.

×××××

Malesef yaşıyorum evet teşekkürler

Şu bölüme final yazsam sırıtmaz o derece