İbne -Bakudeku-

37

Midoriya Izuku

Televizyonu izlemekten sıkılıp dışarıda dolaşmaya başladım.Herkes okulda olduğu için kimse yoktu.Arkamdan beni izleyen malum şahıs olmasa aslında burası oldukça huzurlu bir ormandı.Spor yapmak için iyi bir yer gibi duruyordu.Arkama dönüp ona baktım.

"Beni takip etmeyi bırakır mısın?"

Tereddütsüzce cevap verdi. "Hayır."

Üstüne saldırma isteğimi bastırıp önüme dönüp ona aldırmamaya çalışarak ilerlemeye devam ettim.O ise dibimde kuyruk gibi dolanmaya devam etti.Tekrar ona döndüm.

"Eskiden burada koşuyorduk biliyor musun?" dedi bir anda.Bu adamla geçmişte ilişkim neydi ki?Arkadaşım olamazdı,delinin tekiydi.Bildiğim kadarıyla kan bağımız da yoktu.Hastanede de saçma sapan konuşmuştu.Bana deli divane aşık olan stalker'ın teki olmalıydı.

"Seninle niye koşuyordum ki?" dedim dalga geçercesine.

"Ben senin kocanım." dedi.Yüzüne baktığımda hiç şaka yapıyormuş gibi durmuyordu.Başka biri bu şekilde dese belki inanabilirdim ama bu sapığa güvenmiyordum.

"Gerçeği söyle."

"Gerçek bu."

"Ben gay bile değilim!"

Bunu duyunca deli gibi gülmeye başladı.O kadar gülmüştü ki eliyle midesini tutuyordu.

"Çocukluğundan beri bana aşık olduğunu söylesem?"

Dediklerinin gerçekten doğru olduğunu hissedebiliyordum.Yalan söyleyecek birine benzemiyordu.Lakin ben dediklerine inanmayı reddetmek istiyordum.Onun gibi birini nasıl sevmiş olabilirdim hiç anlamıyordum.

Gözlerimi kaçırdım. "Seni tanımıyorum."

"Sadece o piç hatıralarını senden aldı,tekrar hepsini hatırlayacaksın.

Güldüm.Bilmiyor olmalıydı.

"Hatırlamayacağım.O anılarımın hepsini yok etti."

Biraz şaşırarak bana baktı.

"Ne demek oluyor bu?"

"Normalde hafızasını kaybeden kişiler arşive saklanmış gibi o anıları unuturlar.Böylece o anıları zamanla hatırlayabilirler.Ancak o piç özgünlüğüyle o arşivlerin hepsini yaktı.Yani kafamın içi bomboş,hatırlanacak hiç bir hatıram kalmadı."

Donup kaldı ve hiç bir tepki vermedi.Sadece yere bakıyordu.Sanırım bu pek onluk bir hareketlik bir tavır değildi.Onu umursamamaya çalışarak yurda döndüm.

×××

Yurtta benim adımın yazdığı odaya girdim.İçeride sadece All Might eşyaları doluydu.Adeta bir hayran odası gibiydi.Anlaşılan önceden o hocaya takmıştım.Onun bir numaralı kahraman olduğunu ve özgünlüğünü aldığımı bildiğim için bu durum pek şaşırtıcı gelmemişti.

Kendimi yatağa atıp bir kaç saat dinlendim.Gerçi gözlerimi kapatsam bile uyuyamıyordum.Kapının tıklanmasıyla biri içeri girdi.

"Merhaba,Midoriya."

Yataktan hafifçe doğruldum.
"Sen kimdin?"

"Ben Todoroki.Yemek hazır,istersen gelebilirsin."

"Peki." diyip kestirip atarak tekrar yattım ve arkamı ona döndüm.

Bir kaç saniye içeride dursa da gelmeyeceğimi anlayıp kapıyı açıp çıktı.

Aradan biraz zaman geçtikten sonra ise tekrar içeri başka biri geldi.Yine ayağa kalkıp o tarafa döndüm.

"Ne var?"

"Yemeğini ye salak."

Sapık gelmişti.

"Rahat bırak beni."

"Yemeği yiyeceksin."

"Senden mi emir alacağım?" dedim alaylı bir tavırla.

"Emir falan anlamam ben,yiyeceksin!"

Getirdiği tabağa baktım,katsudondu.Çok severdim.Uzun zamandır yememiştim.Şimdiden ağzımın suları akmaya başlamıştı.Ama o verdiği için nedense yemek istemiyordum.

"Yemeyeceğim." diyip kafamı döndüm.Tabağı alıp yanıma oturdu.Zorla yüzümü kendine çevirdi.Nedense çok yakınımda gibi hissediyordum.Geri çekilmeye çalıştım.

"Bırak lan beni!"

"Ye,yoksa ben yediririm."

Anlaşılan manyak yemedikçe bırakmayacaktı.

"Tamam,ben kendim yerim.Bırak şimdi!"

Beni bırakınca hızla elindeki tabağı aldım ve yıllarca aç kalmış gibi yemeye başladım.Bu yemeği çok özlemiştim.

Yemeği hızlıca bitirdiğimde bana pişkince sırıttı.

"Sen her şekilde aynısın,Deku.Hiç değişmedin."

Deku mu?

Merak içinde "Deku ne demek?" diye sordum.

Gülümsedi.

"Hiç bir işe yaramayan,aptal."

×××××

Katsuki az bağır çağır böyle sakin olunca kötü hissediyorum amk