İbne -Bakudeku-

44

Izuku Midoriya

Sahilimizden el ele tutuşarak,gökyüzü çoktan ayndınlanmışken ayrılmıştık.Sanırım ilk kez her şey yolunda gidiyordu.Her şey yavaş yavaş da olsa toparlayacaktı.Birlikte bunu da atlatacaktık.

Sonra aklıma benim için en çok acı çeken kişi geldi.Artık ona gerçekten isteyerek sarılmalıydım.Kacchan'a döndüm.

"Anne...Annemi görmeliyim."

Gözlerini kaçırdı.Kesinlikle benden bir şeyler saklıyordu.

"Izuku...Bir şey söylemem gerek."

"Söyle."

"Annen ilişkimizi onaylamayacak.Sana zarar verdiğimi düşünüyor."

Bir kaç saniye şaşkınca ona bakıp kalsam da sonra gülmeye başladım.Neye güldüğümü anlamayıp bağırdı.

"Hey!Kötü bir şeyden bahsediyorum şu anda!"

"Kacchan,annemi tanıyorsam benim mutlu olduğumu gördüğü an bu şekilde düşünmeyi bırakır."

Bir nebze olsun içi rahatlamışçasına derin bir nefes verdi.

"İstese bile dediğini yapamazdım."

"O zaman hadi gidelim!" tutuştuğumuz eli yukarı aşağı sallayarak hızla koştum.

×××

"Kesinlikle kabul etmiyorum!"

Annem ilk önce hafızamın geri gelmesine çok sevinse de,Kacchan ile birlikte olduğumu öğrendiğinde bir anda ciddileşmişti.

"Anne,onu seviyorum!"

"Biliyorum Izuku ama o seni üzüyor."

Kacchan'a baktım.İkimizden de uzakta,sanki bizi hiç dinlemiyormuş gibi kütüphanedeki kitaplara bakıyordu.Bir kulağının burada olduğundan emindim.Yanına gittim ve elini tutarak zorla annemin yanına getirdim.

"Hayır anne,üzmüyor.O beni bu evrenin en mutlu insanı yapan kişi.Eskiden çok üzüldüğüm zamanlar oldu evet,kabul ediyorum.Ancak o artık bana o şekilde davranmıyor anne,inan bana."

Annem hala şüpheci davranıyordu.Onu da anlayabiliyordum.Kacchan'ın zamanında yaptıklarını en iyi hatırlayan kişi bendim.

Ve ben onu çoktan affetmiştim.Yaptıkları asla düzelmeyecek olsa da,geleceğimizi düzelttiği için ona minnettardım.Kacchan'a baktım ve gülümsedim.

"Peki Izuku...Sana inanıyorum.Ancak sana bir daha en ufak zarar verdiğini öğrenirsem-"

Annemin konuşmasını en başından beri susan Kacchan böldü.

"Kocakarı kabul ettiysen biz benimkilere gidiyoruz."

"Anlayamadım?"

Kacchan sırıttı.

"Kocamı aileme göstermem lazım."

Ben ne olduğunu anlamadan Kacchan beni kucağına aldı.

"Na-napıyorsun Kacchan?"

"Seni kaçırıyorum."

Ve beni de kucağında tutmaya devam ederken koşarak girişe yönelip ikimizi de dışarı çıkarttı.

×××

Her ne kadar beni indirmesi için dil döküp dayanamayıp ona vursam da Kacchan beni kucağından indirmeyerek evine kadar getirdi.Sanki hiç kucağında değilmişim gibi pişkince zile bastı.

"Kacchan bırak beni!En azından ailen bu şekilde görmesin!"

"Umrumda değil."

Kapı açıldığında Mitsuki Hanım bizi karşıladı.Şok içinde bize bakarken dayanamayıp utançtan yüzümü kapattım.