Hyunjin kiralık seri katildi. Felix ise aile sevgisi gördüğünü zannedip kandırılan bir çocuktu. Felix ailesinin büyük bir sırrını öğrendi. Ama asıl sorun, bunun ailesinin sırrı olduğunu bilmiyordu ve polise gidecekti. Babası bu durum için Hyunjin'de...
Gidecek yerimin sadece jisung olmadığı aklıma geldi. Benim birde kuzenim vardı, Jin.
Telefonunu bildiğimden hemen aradım. Beni almasını istedim. Şanslıydım ki Avustralya'ya gitmesine 4 gün kalmış.
Beni duyunca geldi hemen. Arabaya binip yüzeysel olarak anlattım olanları. Ama kesinlikle detayına girmedim, birisini öldürdüğümü de.
O sadece saplantılı sevgilim olduğunu ve ondan kaçtığımı biliyordu. Annemlerle kavga ettiğimi söyledim.
Beni anlayışla karşılayıp kaldığı eve getirdi. Kore'den ayrılacağı gün için bana da bilet alınca içimdeki duygu büyüdü. Suçluluk duygusu.
Buradan gidecek olmam geçmişimden kaçmam demekti. Yani hyunjinden. Suçlu hissediyordum...
Ama özgürlüğü seviyordum.
4 gün boyunca evden çıkmadım. Kuzenim Jin ile uçağa bineceğimiz sırada kalbimin ağrısı ile yere eğildim. Kalbim ağrıyordu. Buradan gitmek bana acı veriyordu.
Yere eğildiğin için Jin endişeli gözlerle bana bakıyordu. Ellerimi iki yana sallayıp 'sorun yok' mesajı verdim. Gene de bana yardım edip koltuğa oturttu.
Fazla dip dibeydik. Ama sonuç olarak o benim kuzenimdi. Bunda yanlış birşey yoktu. Elini kalbime koyduğunda ( hakettiysem eyvallah LASLMKWSL) hızlı atan kalbimi fark etti.
Kalbim birşey hissetmişti. Birisini hissetmişti ve onun için çırpınıyordu. Etrafa bakındığımda Tanıdık kimse yoktu. Ta ki... görüş alanıma giren kahve gözleri görene dek.
Buradaydı!
Beni görmeden buradan gitmemiz gerekiyordu!
F: Jin sen git işlemleri hallet ben tuvalete gidiyorum.
J: tamam ask iyi ol sende.
Hızla yanından kalkıp tuvalete gittim. Arkamda hissettiğim ayak seslerini duymamla adımlarımı hızlandırdım.
Artık yürümüyor koşuyordum neredeyse. Tuvalete girdiğimde kapıyı kilitledim içeride. Sanki bu an planlanmış gibi kimse yoktu. Kapının açılması ile sessizleştim. Yavaşça tüm kapılara vurdu biri. Benim kapıma geldiğinde nefesimi tuttum.
Beni bulursa yaşatmazdı.
Gözlerimi yumdum ve bekledim yapacağı atağı. Benim kapıma birkaç kez vurduktan sonra konuşunca sesini duymam ile gözlerimden yaşların akmasına az kalmıştı. Çünkü korkudan altıma sıçıyordum.
H: Felix...Eve gitme zamanın geldi.
H: ses vermeyecek misin?
H: Ama bu adam sinirlenmeye başlıyorr!
H: Hadi ama!?
H: Kapıyı açmazsan ne olacağını biliyorsunn.
'Biliyorum lanet olası! Kıracaksın!' Dedim içimden. Yere baktığımda boşluklar olduğunu fark ettim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
