"မသွားနဲ့ မက်သရူး"
"ဟန်ဘင်းhyungက ကျွန်တော့်ကိုလိုအပ်နေတယ်"
ကားသော့ကို အမြန်ဆွဲယူကာ ထွက်သွားတဲ့ မက်သရူးကို ဂျီဝန်းအရုပ်ကြိုးပျက်နေသလိုကြည့်နေမိ၏ ဘယ်လောက်တောင် ဟန်ဘင်းက သူ့ထက်သာနေလို့လဲ ဘာကြောင့် သူ့ဘက်ကို ခနလေးတောင်မကြည့်ပေးရတာလဲ
မက်သရူးဘားထဲဝင်သွားတာနဲ့ မက်သရူးမခံနိုင်တဲ့ ထိုအရက်နံ့တွေ မက်သရူးနှာခေါင်းထဲသို့ တည့်တည့်မက်မက်ကို ဝင်ရောက်လာပါတော့တယ် အရက်မသောက်နိုင်တဲ့ မက်သရူးဒါပေမဲ့ဒီဘားကိုချစ်ရတဲ့သူခေါ်တိုင်းလာရတာမို့ ဒီကဝိတ်တာတွေကတောင် မက်သရူးကိုသိကျ၏
"hyung"
"မက်သရူး ရောက်ပြီလား"
မက်သရူးကိုပြုံးပြကာကြည့်နေတဲ့ ဟန်ဘင်း hyung ဒီထပ်မပြုံးပြပါနဲ့တော့ hyung ရယ် ကျွန်တော်ခံနိုင်ရည်မရှိလို့ပါ
"ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်သောက်နေရတာလဲ"
"ဟာအိုhyungလေ သူဒီနေ့ hyung ကိုထပ်ငြင်းပြန်တယ်"
မက်သရူးကြေကွဲရပြန်ပါပြီ ထင်ထားတဲ့အတိုင်း hyung ဒီလိုအရက်သောက်ခြင်းသည် ဟာအိုhyungကြောင့်
"မက်သရူးမင်းသိလား သူကဘာပြောတယ်ထင်လဲ သူ့အတွက် ဂရုစိုက်ပေးတာတွေ စိတ်ပူပေးတာတွေလုပ်စရာမလိုဘူးတဲ့ သူ့ရဲ့အချစ်တွေက အမြဲတမ်း ဂွမ်အုအတွက်ပဲတယ်လေ...အဟားသိပ်ရယ်ရတာပဲ"
ပြောရင်း ဝီစကီကို ဖန်ခွက်ထဲ ထည့်ထပ်ဖို့ပြင်နေတဲ့ hyung ရဲ့လက်တွေကို မက်သရူးတားလိုက်ရင်း
"တော်တော့hyung... hyung အရက်တွေစွဲနေပြီ ဒီထပ်ပိုပြီးဆက်မသောက်နဲ့တော့ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကိုပြန်ရအောင်"
"အိမ်ဟုတ်လား...အဲ့အိမ်မှာသူရှိတယ် မသွားချင်ဘူး"
ဟုတ်တာပေါ့ မက်သရူးတို့က အိမ်တစ်အိမ်ကို စုဝယ်ထားပြီး အတူတူနေကျတဲ့သူတွေလေ ဒါကြောင့် နေ့တိုင်းဒီလူတွေကိုတွေ့နေဆက်ဆံနေရတာကပုံမှန်ပဲ
"ဒါဆို hyung ကလမ်းမပေါ်အိပ်ချင်တာလား"
"အဲ့လိုတော့ မဟုတ်ဘူးလေ"
