Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
Felix...
Hastanede gözlerimi açmanın üstünden çokta bir vakit geçmemişti ancak sanırım bu konsey için yeterli bir vakitti ki kendimi önlerinde bulmuştum. "Felix, bize bunun kazananın sen olduğunu söylemek için çok kısa bir vaktin var." Ah, hoşbuldum.
"Aslında bir kazanan-" henüz cümlemi tamamlamıştım ancak kulağıma dolan yüksek sesle susmak zorunda kaldım. "Bir kazanan olmadı diyecektin değil mi Felix? Şu haline bak ne kadar zavallının." Konser üyelerinden bir diğeri sözü devraldı. " Biz sana bu yüzden mi destek oluyoruz Felix? ...." Cümlenin gerisini açık olmak gerekirse, dinlememiştim.
Bana destek mi oluyorlardı?
Gülmek istemezdim ancak kocaman bir kahkaha bıraktım odaya. "Bana destek olduğunuz falan yok sizin." Sertçe konuşmam onları irite etmiş olacak ki hepsi bir anda ayaklanmıştı. "Bir çöpten farkın olduğunu falan mı sanıyorsun sen çocuk!" Beni böyle yere çekmeye çalışıyorsa, başaramayacağı aşikardı.
"Yaptığınız destek olmak falan değil, siz beni sadece kullanıyorsunuz hemde beni öldürerek!" Bağırmamla ayaklarımın üzerine kapanmak bir oldu, ah cidden mi ben daha kendimi toparlamamıştım bile!
"Yaptığın saygısızlığın haddi hesabı yok çocuk." Diyerek yanıma yaklaşan adama ters ters bakmaya başladım, bu bunak ne sanıyordu kendini? "Sanırım seni fazla başıboş bıraktık." Diye mırıldandıktan sonra çenemi tutarak kaldırmış kendisine bakmamı sağlamıştı.
Acıdan dolayı ağzımda biriken kanı suratına tükürdükten sonra, kafamı da elinden kurtarıp hızla ayağı kalktım. "Ateşi çağırıyorum, etrafımı sar!" Acı katlanılmaz bir hal almaya başlamışken konuşmaya başladım. "Çek şu sihrini, yemin ediyorum yok ederim burayı!" Diye bağırdığı da acı durmuştu.
Dayanamıyordum, zaten yeteri kadar kan kaybetmiştim ve bunlar beni çok zorlamıştı, bulunduğum yerde biraz oturup soluklandım çok yorulmuştum. "Şimdi burdan çıkacağım, ne biriniz sihir yapmaya çalışacak ne de bana yaklaşmaya çalışacaksınız yoksa yıkarım burayı başınıza!"
Zar zor ayaklanıp binadan ayrıldım, o kadar yorgundum ki hastaneye kadar bile gidemeyeceğimden adım gibi emindim. Gözlerimi kapayıp geldiğim hastaneyi ve odayı anımsamaya çalıştım ardından derin bir nefes alarak oraya gittiğimi düşündüm. Gözlerimi açıp etrafına baktığımda ise, ah evet hastaneye gelmiştim ancak bir sorun vardı.
