Neşeli Aşkım

Bölüm 18

Sabah annem ve babamla kahvaltıya oturup konuşmaya başladık.
Babam "Eylül randevu aldık, iki gün sonra kalp pilin takılacak, kızım o yüzden bugün seninle beraber doktoruna gideceğiz."
"Pöf..."
Annem "Ahh annecim deme şöyle, sağlığın için herşey canım kızım." dedi ve gözleri doldu.
"Anne...Abartma altı üstü pil işte, boşver, ağlama sen."
"Tamam, tamam kızım ama sen şimdi hazırlan olur mu?"
"Peki, peki..."
Gidip üstüme birşeyler taktım ve babamla hastahaneye doğru yola çıktık.
Yolda telefonuma bakarken facebooktan bir sürü mesaj olduğunu gördüm, baktığımda hepsinin ondan geldiğini görünce şaşırmadım ve 'Hastahaneye gidiyoruz iki gün sonra ameliyat var ama bu mesajı atmam seni affettiğim anlamına gelmez:b' diye mesaj attım.
Doktorun yanına gidince biraz konuştuk, yarın yatmam gerekiyormuş, yemek yokmuş, falan...filan...
Sonra babam yarın için evrak falan imzalarken karşıma Selim çıktı. Kahretsin yine çok yakışıklıydı.
"Aa Eylül, sizde mi burdaydınız?"
"Ne işin var senin burda?"
"İlk ben sordum cevap verir misin Eylülcüğüm."
"Ne sordun ki sen? Salak."
"Merhaba, Eylül kim bu arkadaşın, tanıştırsana." dedi babam.
"Adım Selim, efendim."
"Efendi falan yapma, benim adımda Seçkin, memnun oldum tanıştığıma."
"Bende, bende."
"Baba bu okuldan arkadaşım yıllardır. Onunda burda bir işi varmış herhalde, değil mi Selim?"
"Ta- tabiki, işim olmasa burda işim ne ki zaten?"
"Hayırdır evlat, kötü bir şey yoktur umarım, ne oldu?"
"Im...şey...,"
"Baba, baba, sağlık raporu alması gerekiyormuş da o yüzden."
"He iyi iyi."
"Size ne oldu peki?"
"Eylül bahsetmiştir belki, kalp pili takılması gerek, yarın hasthaneye yatıyoruz da."
"Çok geçmiş olsun, Eylülcüm, seni seni, hiç de bahsetmedin bak."
"-_-"

Babamla hastahaneden çıkınca direk eve gittik. Odama gidip klimayı açtım ve çift kişilik rahat yatağıma yatıp düşünmeye başladım. Ne olursa olsun ameliyattan uyanamaya da bilirdim ve onunla küs olarak böyle bir şeyin başıma gelmesini istemem, ayrıca doğruyu söylediğine yavaş yavaş inanmayada başlıyorum...
Yani affedeceğim.
Aradım ve güzel bir şekilde barıştık.

Ertesi gün hastaneye yattım, beni bayağı yordular ama gerekli falanmış.
Tabiki tüm gün annem endişeli davrandı. Babam gergin. Selimde arasıra 'arkadaşım' sıfatıyla ziyaret etti.
Ve o büyük gün geldi.

Selim ameliyata girmeden beni görmeye geldi.
"Eylül böcegim (g) sakın korkma, zaten küçük bir şey, çıkışta görüşürüz aşkım."
"Korkmuyorum zaten."
"Seni seviyorum."
"Bende."
Sonra doktor geldi ve
"Ameliyat en fazla bir buçuk saat sürer ama uyanması ona bağlı, endişelenicek fazla bir şey yok risk oranı yüzde on civarında yani garanti veremem kendinizi her şeye hazır tutun."
"Peki teşekkürler." dedi babam ve onlarla ve arkadaş sıfatıyla biricik sevgilimle vedalaşıp ameliyata girdim.

-1 saat sonra- (ailenin konuşmaları)

Doktor ameliyathaneden çıktı ve
"Kızım nasıl doktor bey?"
"Gayet başarılı geçti ameliyat, uyanmasını bekliyoruz, bundan sonrası ona kalmış."
"Peki teşekkürler."

-2 saat sonra-

Doktor "Meraklanmayın, üç saate kadar normal."

-3 saat sonra-

Doktor "ilgileniyoruz."

-4 saat sonra-

"Yeter artık biri bir şey söylesin, noluyor!?"
Doktor "Üzgünüz, başınız sağ olsun".

Sevgili "Neşeli Aşkım" okurları, kitabın son bölümlerde az okunması nedeniyle final yapma kararı almıştım fakat zaman geçtikçe kitabımın okuyucuları arttı ve çok şaşırmış durumda tepkiler geldi. Bu nedenle bende kitabıma devam etme ihtiyacı hissettim ama emin olamadım. Eğer kitabın devam etmesini istiyorsanız son bölümün yorumuna bunun hakkında birşey yazmanız yeterli:) Sizi seviyorum...