Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-15 " kimsesizin vârı "
Gökhan Türkmen - Aşk (bölüme, çiftime uygun bir şarkı olsun dedim. onlara ait, hatırlanan.)
00000000000
Sevda, kalbin içinde bir nokta derdi bazıları. Bembeyaz kağıda düşen mürekkep gibi, dağıldıkça olduğu yere sinen bir boya gibi. Belki de bir sarmaşık gibi, kalbin içini boydan boya kaplayan, sarıp içinde yer bırakmayan bir sarmaşık.
Bence sevmek, çölde serap gördüğünü bilse de onu bırakmak istemeyen bedevinin rüyası gibi. Onca acının içinde hiç bitmesini istemediği bir rüya, onu kaybederse yokluğa gark olacak yeniden. Tutunuyor o seraba, kurtuluş biliyor hülyasını. İnsan, sevmekle kurtulur derdi şairler. İnsan, sevmekle mahvoldurdu ama o bitişin içinde çiçeklerini açardı. Bir tohum o kapkara toprağın altına girmeden çiçek açmazsa insan da acısını hissetmeden sevdaya düşmezdi.
Tutunduğum sevda çiçeklenmişti, bugün de vuslat olacaktı. Hiç bırakmak istemediğim bir kavuşma. Heyecandan gözümü birkaç dakika anca kapattığım gecenin sabahına varmıştık. Resmen evleniyorduk, Esma benim eşim olacaktı. Onunla aynı evde yaşayacak olmanın heyecanı içimi kaç gündür kaplamıştı zaten. O olmasa da eşyalarının varlığı bile çok güzeldi. Bu ev yalnız evi değildi artık, bu evde bir aile olacaktı. İki kişilik bir aile. Esasen artık ev değildi burası, yuvaydı.
Şu hayatta hep nedeni olmadan yaşayan insanlardan olduğumu düşünürdüm, artık bir nedenim vardı. Kalbini kalbim bildiğim, gözlerine bakarken dalıp gittiğim, ne anlatırsa anlatsın sıkılmadan dinleyebileceğim bir neden. Esma, ahu gözlü eşim. Henüz nikahımız olmadan eşimdi benim. Bir elmanın yarısı gibi tanımıştı ruhum onu, bir kalbin acısı gibi. Var olsundu, o da sevdası da daim olsundu bu sinede. Benzerimdi, içimdi, dışımdı.
Bir kimsesizin varıydı, yokluğu ile cebelleşen bir kimsesizin kimsesiydi.
Yusuf'un birazdan buraya damlayacağını bildiğimden hızlıca kahvaltı hazırlamaya başladım. Kendi kendime yaşadığım için kendi işimi kendim yapmaya alışıktım ve hiçbir zaman da gücüme gitmezdi. Sadece yoğun bir tempoda olduğum için eve uzun süredir tanıdığım bir temizlikçi abla geliyordu. Düzenli aralıklarla gelip her şeyi çekip çevirir, vakti kalırsa yemek bile yapardı. Bu evde benden çok emeği vardı belki de. Dün de gelmişti ve evi tertemiz yapmıştı. Dolaptaki yemeklere bakınca yine gülümsedim sanırım bugün her şeye gülecektim.
Neden gülmeyeyimdi ki? Hatta soruyu değiştirmeliydi, nasıl gülmeyeyimdi? Yirmi yedi yaşında koskoca adamın yeniden yedi yaşında gibi sevinçli olduğu gündü bugün. İçinde olduğum durumu hatırlayınca kahkaha attım. Önceden birisi bana evleneceksin ve bu yüzden heyecandan çocuk gibi olacaksın dese gülerdim. Ama gerçekten insan kınadığıyla sınanıyordu. Olsundu, bu ne güzel bir kınamaydı! Hiç pişman olmayacağım, her anına şükredeceğim.
