Çatı Katı

                            Giriş

Sevgili günlük;

Bazen aklımın okunabilmesini o kadar çok istiyorum ki. Hiçbir şey yokmuş gibi davranırken, aslında içimde neleri bastırdığımı keşke karşımdaki insanlar da görse

Ne var ki karşımdaki insanlar ne düşündüğümün değil ne gibi çıkarlarının olacağına bakarlar.

Ben kendimi bildim bileli yanlızım o kadar çok insan gördüm ki, o kadar çok insanla muhatap oldum ki, tanıştım ki her türden insanla sohbetim oldu ve insanların benimle sohbetinin olmasının sebebi hep bi nedenden dolayıdır.

Ama üzülmüyorum, daha doğrusu üzülmenin bir faydası olmadığını anladığım için sessiz kalıyorum.

İyi bir kalbe sahip olmak beni aptal göstermekten başka bir şey yapmadı.

Kalbimi değiştiremem ama susturabilirim. Susturursamda ne saygım ne sevgim kalır. Acımasız, duygusuz biri olurum ve ben böyle biri olmak istemiyorum.

23/03/2017

6 yıl önce aldığım süslü günlüğümdeki yazıların güzeliği içimi sızlatırken kendimle bir kez daha gurur duydum.
Günlüğün boş kalan sayfalarını açıp kendime bir anı daha bırakmaya karar verdim.

Sevgili günlüğüm;

Ne kadar üzülsem de ne kadar yorulsamda ben başardım. Bu kız yazılım mühendisi oldu ve bu kız kendine verdiği sözü tuttu...

14/05/2023

Bu satırları yazarken içime doğan mutluluk tarif edilemez. Mutluluğum gözlerimden bile anlaşıldığına yemin edebilirim ama kanıtlayamam.
Benim için çok zorlu bir süreçti, bu süreçte çevremdeki insanların negatif sözleri ne kadar üzülmeme sebep olsa dahi pes etmedim.

5 yıl öncesinde gittiğim bir devlet lisesinde beni çok seven bir hoca vardı. Bir gün o hoca beni yanına çağırdı benimle gülümseyerek konuşmaya başladı bu benim heyecan yapmama sebep oldu ve hocayla göz teması kurmaktan çekindim. Sonra hoca elini omzuma koydu ve bana bir hikaye anlatmaya başladı.

"Zamanın birinde bir gün kurbaların yarışı varmış. Hedef çok yüksek bir kulenin tepesine çıkmamış. Bir sürü kurbağa da arkadaşlarını izlemek için toplanmış ve yarış başlamış. Gerçekten seyirciler arasında hiçbiri yarışmacıların kulenin tepesine çıkacağına inanmıyormuş. Sadece şu sesler duyuluyormuş: "Zavallılar! Hiçbir zaman başaramayacaklar! " yarışmaya başlayan kurbağalar kulenin tepesine ulaşamayınca teker teker yarışı bırakmaya başlamışlar. Sonunda bir tanesi hariç hepsinin ümitleri kırılmış ve bırakmışlar. Ama kalan son kurbağa büyük bir gayret ile mücadele ederek kulenin tepesine çıkmayı başarmış. Diğerleri hayretler içerisinde bu işi nasıl başardığını öğrenmek istemişler.
Bir kurbağa ona yaklaşmış ve sormuş; "Bu işi nasıl başardın?" diye.
Kurbağa cevap vermemiş..
Bir daha sormuşlar..
Yine cevap vermemiş..
O anda farkına varmışlar ki; kuleye çıkan kurbağa sağırmış.!"

O günden itibaren hocanın anlatığı sağar kurbağa ben oldum. Aslaha pes etmedim karşımdaki insanlar bu gayretime şaşırırken; Annem benimle gurur duyuyordu.

Aklıma aniden gelen fikir ile bilgisayarımı elime aldım ve Twitter'e girdim. Klavyeyi açıp yazmaya başladım.

"Hepimiz başarılı olmak isteriz ancak çevremizden gelen olumsuz kelimelere ve olumsuz yorumlara inanırız. Tamamen negatif olan bir insan, konu ne olursa olsun her zaman söyleyecek kötü ve olumsuz bir şey bulur ve bizi yapmak istediklerimizden soğutur. İşte bu yüzden sizi negatif yönden etkileyen her neyse bir kenara bırakın ve yapmak istediklerinize odaklanın. Eminim başarılı olacaksınız.!"