Haram liefde

8.

Ik probeer mijn ogen te openen maar het lukt niet. Iets houdt me tegen. Maar wat? Mijn mond voelt droog aan. Waar ben ik? Ik voel een hand op mijn wang en de geluiden worden duidelijk. 'Ya Allah laat onze dochter wakker worden.' hoor ik een vrouwenstem zeggen. Ik kan mijn ogen openen met moeite en ik zie mijn moeder, broer en vader in de kamer. 'Alhamdoulillah!' zegt mijn broer en hij omhelst mijn ouders. Ik probeer mijn mond te openen om iets te zeggen maar dat lukt niet. De verpleegster komt de kamer binnen, dus ik ben in een ziekenhuis. Wauw ik herriner me totaal niks. Ik voel me zwak waardoor ik weer wil gaan slapen. Ik zie mijn moeder met tranen in haar ogen en een glimlach naar mij kijken. 'M..mama niet h..huilen.' zeg ik met moeite. 'Meisje je lag 2 dagen in coma, gelukkig ben je hersteld en kan je naar huis.' zegt de verpleegster genaamd Lisa. Ik probeer op te staan maar het lukt niet. Er komt een dokter de kamer binnen tegelijkertijd met Youssef, die een rolstoel bij heeft. Ik kijk hem aan en hij mij ook, waardoor ik me weer helemaal verliefd voel. 'Yallah, zet haar in die rolstoel en dan gaan we naar huis.' zegt mijn vader en hij pakt mij met Soufiane vast bij mijn middel. Zonder problemen zit ik in de rolstoel. 'Schatje inou jij gaat met Youssef lopend naar huis, wij zien jou daar over een halfuurtje saffi?' zegt mijn moeder en ze drukt kusjes op mijn hele gezicht. 'Isgoed yemma.' zeg ik lachend en Youssef duwt me de kamer uit.

In de lift begint hij te praten. 'Oh Laila ik was zo bang dat je niet meer wakker zou worden wollah.. ik heb slapeloze nachten gehad. Ik kon een leven zonder jou niet voorstellen.' zegt hij. Een traan loopt naar beneden via zijn wang en ik droog de traan met mijn mouw. 'Alles is goed gekomen alhamdoullilah.' zeg ik en ik omhels hem. We zijn onderweg naar huis & kletsen alles bij. Na een halfuurtje zijn we aangekomen.

'Youssef, kom je mee naar binnen?' vraag ik terwijl hij mijn tas terug geeft. 'Nee schatje inou, ik laat je wel alleen rusten. We spreken elkaar nog.' zegt hij. Ik kijk hem aan met een pruillip. Het helpt niks dus hij loopt naar zijn auto en stapt in. Oke, dan niet denk ik bij mezelf. Ik klop aan en mijn vader doet de deur open. 'Jij he, wollah wij hadden dit niet verwacht! Wij voeden jou goed op en kijk wat jij doet? Het is allemaal jouw schuld ezel!' schreeuwt hij naar mij. Ik kan niks zeggen maar de tranen in mijn ogen zeggen genoeg. 'Ga maar huilen, niemand vindt jou zielig.' zegt hij nog en hij verlaat ons huis. 'Soufiane?' roep ik bij de voordeur. Ik kan toch niet zelf naar binnen? Hij komt eraan, gelukkig maar. 'Waarom huil je zusje?' vraagt hij bezorgd en hij helpt mij naar binnen. 'Er is niks.' zeg ik met een neppe lach. Ik kijk in de woonkamer en ik zie alles nog liggen van de avond van mij en Youssef. Ik krijg weer tranen in mijn ogen. Is dit waarom mijn vader zo boos werd? Ik heb toch niks gedaan. Soufiane komt naar me toe. 'Ik weet niet hoe ik het moet zeggen maar zusje, ze zoeken naar jou. Niet op de positieve manier ofzo nee wollahmeh. Maar om jou te killen. Letterlijk te killen.' Ik kijk hem aan met een grote ogen en hij gaat verder met praten. 'Hoorde je die schoten vorige keer? Dat dus, maar de pistolen gericht op jou en de kogels in jouw lichaam.' zegt hij.