Haram liefde

11.

Hamza doet de deur open en we lopen samen naar binnen. Zijn huis is best groot voor een persoon. Ik kijk met grote ogen naar hoe het huis is ingericht. Alles is wit en versierd met goud.

'Wauw.. Je huis is beeldig..' zeg ik dromerig.
'Chokrane, kom we gaan naar de keuken. Wil je thee?'
'Ja graag.' zeg ik met een klein lachje.

Ik neem plaats op een hoge stoel terwijl Hamza thee aan het maken is.

'Eigenlijk hoor jij hier te staan hé Laila.' zegt hij terwijl hij zich omdraait om naar mij te kijken. Ik begin te lachen maar heb geen energie om veel te praten.

'Ik snap dat je geschrokken bent enzo mesha(maar) ik ga je helpen zodat je hier overheen komt. Stapje bij stapje. Saffi?' zegt hij weer.
Dus hij heeft door dat het me erg in de weg zit. Wat een lieverd is hij toch. Ik knik en loop naar de hal waar een grote spiegel staat. Ik bekijk mezelf aandachtig.

'Kon je me niet eerder vertellen dat ik op een zombie lijk?' zeg ik tegen Hamza als we weer samen in de woonkamer zijn. Hij lacht en slaat zijn arm om mijn schouders heen. Oh wat ruikt hij lekker. Nog even en dan val ik flauw.

'Laila toch, stel je niet zo aan. Je bent altijd mooi.' Ik draai mijn hoofd en we kijken elkaar diep aan. Ik maak me los uit zijn armen en zeg dat ik tijd nodig heb.

'Ik begrijp het, ga maar douchen boven en dan zet ik je zo vlak bij je huis af.' is zijn antwoord. Ik loop de grote trap op en probeer de badkamer te vinden. Er zijn hier zo veel deuren. Pff eindelijk heb ik de badkamer gevonden. Ik draai de deur op slot en kleed me uit. De badkamer is ook zo waanzinnig groot.

Ik draai de kraan open en ga er rustig onder staan. Onder de douche denk ik altijd goed na over de keuzes die ik heb gemaakt en andere dingen in het leven. Alles is zo snel gegaan. Van een ziekenhuis bed ben ik nu in een huis beland van een marokkaanse jongen die ik pas een paar uur ken. Maar het voelt zo goed. Hij zou me nooit pijn doen. Wat denk ik nou? Dat dacht ik ook over Youssef, maar kijk nu.

Hij was nooit van mij, maar hem kwijtraken brak mijn hart.

Ik was echt gek op hem. Wat nauwelijks voorkomt, want ik vind jongens dus echt niks. Ik draai de kraan dicht en droog mijn gezicht eerst af. Ik kijk op mijn Guess horloge die ik bij mijn kleren heb gelegd hoelaat het is. Al bijna 7 uur, ik moet snel zijn.

Ik droog me snel af en doe mijn haren in een knot. Alsof ik iemand belangrijks tegen ga komen. Ik weet niet wat er nu speelt met Youssef. Ik doe mijn lingerie aan en doe de deur open. Volgensmij is niemand er dus loop ik verder naar een willekeurige kamer.

'LAILA DOE KLEREN AAN SUKKEL!' zegt Hamza en hij doet zijn handen voor zijn ogen. Ik proest het uit van het lachen.

'Wollah ik wist niet dat je hier was, maar hou je ogen vooral dicht ja.' zeg ik uitdagend terug en ik geef hem een duwtje naar de andere kant toe.

Ik doe de deur dicht van de kamer die ik heb gepakt om omtekleden. En binnen 10 minuten was ik helemaal klaar.

'Hamzaaaaaaaaa!!!' roep ik vanaf de trap. 'Ja kleine smurf, gaan we?' zegt hij en hij pakt zijn autosleutels. Ik loop snel naar beneden. Ik kan niet wachten om weer thuis te zijn. In shaa Allah zijn mijn ouders niet bezorgd of wat dan ook. Ik trek mijn schoenen aan en doe de deur achter me dicht, Hamza zit al in de auto. Ik neem plaats naast hem.

'Ben je er wel klaar voor om naar huis te gaan? Je mag bij mij blijven, ik zal goed voor je zorgen.' zegt hij terwijl hij met zijn hand over mijn rug streelt. Ik krijg een brok in mijn keel maar laat het niet merken.

'Ja, ik ben er klaar voor.' zeg ik met moeite.

Hij start de auto en we rijden de straat uit. Onderweg hebben we gepraat over alles. Hamza is 19 jaar en studeert Rechten. Hij is een hele slimme jongen. Ook qua het geloof. Hij werkt bij een auto bedrijf, die van zijn oom is.

We zijn aangekomen in mijn wijk. Ik kijk Hamza aan en zeg 'Bedankt voor alles, je hebt mijn leven gered.'

'Het moest wel, stel je voor dat ik Youssef alles liet doen wat hij met je wou doen? Dan zou je je nog stommer voelen dan nu, geloof me.'

Er valt een stilte tussen ons en ik besluit om uit te stappen. Net voordat ik uitstap voel ik dat zijn hand aan mijn arm trekt.

'Laila, zou ik je nummer mogen?' vraagt hij en hij wordt helemaal rood.

Ik voel me warm worden van binnen maar ik kan hem zomaar laten gaan, na alles wat hij voor mij heeft gedaan. Hij geeft mij zijn iPhone 6 aan en ik zet m'n nummer erin.

'Ik spreek je nog, beslema!' zeg ik en ik doe de deur dicht. Ik loop richting huis en ik zie dat onze auto er niet staat. Ugh mama en papa zijn vast weer weg.

Ik klop aan en Soufiane doet open. Ik probeer binnen te lopen maar hij blokkeert de weg.

'Wie was die jongen met die auto?' zegt hij op een nieuwschierige toon.

'Waar heb je het over? Jeh rare laat je me nog naar binnen gaan of moet ik de rest van mijn leven op de straat doorbrengen?'

Hij laat me gelijk naar binnen. Ik merk dat hij gestrest is.

'Ik maak me gewoon zorgen Laila, ik wil niet dat jou weer iets over komt.' zegt hij en hij laat een diepe zucht.

Ik hoor mijn iPhone trillen in mijn zak, dus ik ren naar boven om te kijken wie het is. Ik hoop zooooo erg dat Hamza het is. Ik kan niet wachten om weer met hem te zijn.

Ik ontgrendel mijn iPhone en ik schrik van de melding:

1 nieuw bericht van Youssef.