Haram liefde

16.

'Youssef ver..moorden?' ik begin misselijk te worden van de gedachtes dat ik hem weer zou moeten zien, laat staan vermoorden. Ik kan dit niet doen, ookal heeft Youssef me pijn gedaan. Ik zou nooit iemand kunnen vermoorden. Pablo kijkt me scheef aan terwijl hij zijn muts af deed. Er kwamen allemaal littekens tevoorschijn, op sommige plekken is hij zelfs kaal. Ik hou mijn hand voor mijn mond voordat ik iets ergs ga zeggen.

'Dit heeft Youssef mij aangedaan terwijl ik altiijd deed wat hij van me vroeg, vind je dit kunnen?' schreeuwt hij boos naar me. Ik kijk hem vol medelijden aan en knik langzaam 'nee' met mijn hoofd. Je weet wel, links en rechts schudden met je hoofd omdat je zelf niet kan praten door een brok in je keel. Een diepe zucht verlaat mijn mond.

'Ik doe het.' Stem ik in terwijl ik zenuwachtig met mijn vingers speel. Hij kijkt me vol ongeloof aan en haalt naar een iPhone 6s uit zijn jaszak. Hij geeft hem en ik dank hem ervoor. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar het lockscreen, op de achterkant stond een foto van mij. Ik wist hier niks van. Pablo legt me uit dat ik aanwijzingen en tips etc krijg via deze telefoon. Ik gaf hem een hand en liep weer terug naar huis. Niet wetend wat me te wachten staat..

Ik doe de sleutels in de deur en draai de deur open. Ik doe me schoenen niet eens uit en loop gelijk naar boven. Ik ben te moe om nog met iemand te communiceren of wat dan ook. Ik trek me kleren uit en pak een handdoek en nieuwe lingeriesetje. Ik stap onder de douche en denk na over alle beslissingen die ik heb gemaakt, mijn goeie en foute keuzes. You know, jullie hebben het ook wel is onder de douche. Terwijl je de waterstralen op je huid voelt denk je na over je leven right? Al snel was ik klaar en droogde ik me af. Beneden hoor ik de bel gaan. Shit. Ik schreeuw naar beneden dat diegene moet wachten voordat ik open kan doen. Snel trek ik mijn lingerie aan met daarboven een Marokkaanse huisjurk. Ik ren de trap af en doe de deur open, maar vol verbazing staat er helemaal niemand. Ik kijk goed om me heen om te kijken of ik een gedaante zie of iets wat er op lijkt. Ik zie een pakje verderop op de stoep waar een kaartje aan vastgebonden is met mijn naam erop. LAILA staat er met blokletters. Hmm, van wie zou dit kunnen zijn?

Ik stap naar buiten en pak het pakketje op. Het is een klein, en niet al te zwaar doosje. Ik loop naar binnen en leg het doosje in me kamer. Zelfs hier ben ik te moe voor. Het is al bijna 3 uur s'nachts en ik heb geen oog dicht gedaan. Puur om het feit dat ik iemand zou moeten vermoorden. Ik moet iemand zijn leven afpakken. Ya Allah, dat is toch een hele grote zonde? Ik kan dit mezelf niet aandoen denk ik bij mezelf. Okay, genoeg zielig gepraat. Ik doe me haar in een knot en ga op bed liggen met de iPhone 6s die ik heb gekregen. Ik kijk op het lockscreen en zie nog steeds de prachtige foto van mij.. Hier was ik zo gelukkig. En nu? Nu ben ik een totaal ander persoon. Ik voel me gebroken, genaaid, vies, waardeloos en zo kan ik nog uren verdergaan.

Ik sluit mijn ogen en krijg flashbacks van mij en Youssef..

Mededeling:
• Beste lezers, im so sorry dat het zoo lang duurde en dat ik dit verhaal en jullie een beetje heb verwaarloosd.. Had het erg druk en het ging niet bepaald goed met me. Vanaf nu beloof ik elke week meer te schrijven en online te zetten.

Heel veel liefde voor degene die op mijn boek stemmen en voor jullie lieve motivatie berichten en reacties!! Love. ❤️