Haram liefde

15.

1 maand later 'Goeiemorgen mevrouw, ik kom mijn moeder bezoeken.' Het is half 10 s'ochtends op een zaterdag ochtend en ik ben doodop. Hier sta ik dan, in het ziekenhuis waar mijn moeder ligt. Ik geef mijn moeders gegevens door aan de mevrouw aan de receptie, zodat ze me kan begeleiden naar haar kamer. Na vijf minuten wachten stond ze eindelijk op en volgde ik haar door het ziekenhuis. We kwamen steeds dichterbij de kamer en mijn hart ging tekeer. 'Bezoekers uur is tot 2 uur en daarna verzoek ik u om de kamer te verlaten.' zegt de verpleegster nog. Bismillah, ik doe de deur open en stap de kamer in. Het is donker, stil en het ruikt naar medicijnen. Ik loop richting het bed waar mijn allerliefste moeder ligt. Ze heeft haar ogen gesloten en ze ziet er helemaal bleek en kaal uit. Ik begin te huilen en pak haar hand vast. 'Ooh yema moge Allah jou genezen in sha Allah' fluister ik. Ik kan me geen leven voorstellen zonder mijn moeder. Waarom bestaat borstkanker? Ik zie dat yema langzaam haar ogen opent. 'L..laila?' 'Ja yema ik ben het Laila' en ik begin nog harder te huilen. Mijn moeder laat ook een traan vallen en knijpt zachtjes in mijn hand. Ze sluit daarna haar ogen. Ik sta op om de muur te bekijken vol met tekeningen en kaarten van familie leden.

Opeens hoor ik de machine heel hard piepen en zie ik dat mijn moeder een aanval krijgt. 'NEEEEEEE!!' schreeuw ik en ik ren naar het bed van mijn moeder. Hamza stond in de deuropening en kwam naar binnen gelopen. 'Ik haal een verpleegster oke? Blijf rustig' zegt hij en hij loopt weer weg. De tranen blijven maar stromen en stromen. 'Ya Allah alsjeblieft...laat mijn moeder niet doodgaan' smeek ik. Al snel is er een verpleegster die mijn moeder meeneemt naar een andere kamer. Ze vroeg aan mij of ik alvast wou vertrekken. Ik pakte mijn spullen en liep huilend de kamer uit samen met Hamza. 'Hoe wist je dat ik hier was?' vroeg ik hem toen we samen het ziekenhuis verlieten. 'Ik kwam langs je huis, ik wou je broer helpen maar hij zei dat ik beter naar jou kon komen in het ziekenhuis bij je moeder.' Ik kijk hem aan met waterige ogen en knik met mijn hoofd. We reden samen weg terug naar huis en ik zei tegen Hamza dat hij zich geen zorgen hoeft te maken om mij. 'Alles komt goed in sha Allah'. Zei hij en ik sloot de deur achter me. Niemand was thuis, alweer was ik alleen. Ik was mijn gezicht en doe een Nike Tech pak aan van mijn broer.

Bzzzzzzz!! Ik word gebeld door een anoniem nummer. Alweer. Word eens tijd om een nieuw nummer aan te schaffen. Met een diepe zucht nam ik op.

'Hallo, met Laila Hamdaoui'

'Hey mijn oude vriendinnetje, herken je me nog?'

Shit.. Dit is Youssef.

Ik verstijfde helemaal en er kwam geen woord meer uit mijn mond. Ik raapte al mijn moed op en begon voor mezelf op te komen.

'Kan je mij met rust laten? Je bent al maandenlang bezig met mij lastig te vallen namelijk. Doei!'

En ik hang op. Ik schud mijn hoofd en ga daarna op de bank zitten. Ik app Hamza nog met dat hij vanavond bij mij mag komen avond eten, en hij vind het goed. Kort daarna krijg ik weer een appje. Van een onbekend nummer die ik niet heb opgeslagen.

'Kom 20:oo uur Zuiderpark, in je eentje. afz Anoniem'

Huh? Ik vertrouw dit niet hoor. Ik app terug met:

'Waarom?'

Paar minuten daarna kreeg ik weer antwoord:
'Omdat ik jouw leven kan redden.'

Hmm okay? Ik denk dat het te maken heeft met Youssef maar ik vertrouw het niet. Zal ik gaan? Of is dit een vieze actie van Youssef. Ik bedoel, hij begon toch tegen mij? Ik heb niks verkeerds gedaan.

19:00
'Hamza schat het spijt me, maar je kan vanavond niet komen.'
'Waarom niet, had me er wel op verheugd' zegt hij terug.

We zijn nu al een kwartier aan het bellen en het schiet hem maar niet door dat het niet doorgaat vanavond.

'Volgende week oké? Het is een beetje ingewikkeld maar ik leg het je wel een keer uit. Ik beloof het.'

Ik hoor hem zuchten want ik weet dat hij dit niet leuk vind. Ik ook niet maar alsnog, ik moet zometeen naar het zuiderpark toe om te kijken wat er is. Hij zegt dat het goed is en we eindigen ons gesprek. Ik laad mijn iPhone aan de lader, loop de trap op om me klaar e maken. Ik doe mijn haren in een staart en trek een andere Adidas pak aan. Met mijn zwarte Adidas superstar. Ik doe geen make-up op want het boeit me helemaal niks meer nu. Ik ben klaar en zie dat het al bijna half 8 is. Ik pak nog wat drinken en een sandwich en na een kwartier sta ik buiten.

Ik loop richting het Zuiderpark. Het is niet koud en niet warm, maar wel harstikke donker. Nog 2 minuten en dan ben ik er. Ik zie het bordje van Zuiderpark steeds beter. Ik ontgrendel mijn iPhone en zie dat het precies 8 uur is, maar er is niemand te bekennen. Ik zei het toch, dit is gewoon een vieze actie. Ik zie opeens vanuit de verte een jongen op me aflopen die een zak vastheeft. Hij loopt mijn richting op en stopt voor mijn neus. Het is stil en we kijken elkaar aan. Deze jongen is rond de 1.80 m lang en ziet er uit als een maffia. Hij legt de zak neer en steekt zijn hand uit naar mij 'Hallo, ik ben Pablo'. Ik geef hem mijn hand terug en vraag aan hem wat hij bedoelde met mijn leven te redden. Hij opent de zak en er zitten duizenden pakketjes met briefjes in. Biljetjes van 50 tot 500. Mijn mond staat helemaal open van verbazing.

'Laila, als je wilt dat ik je leven red moet je een ding voor mij en mijn team doen..' Zegt Pablo op een serieuze toon.

'En dat is?'

'Youssef vermoorden.'

En hij haalde een pistool uit zijn jaszak..