Haram liefde

13.

De film is afgelopen en ik en Hamza staan op van onze plekken. We lopen naar buiten, naar de auto van Hamza. 'Kijk mijn mooie Ferarri dan!' zegt hij terwijl hij de autodeur voor me openhoudt. 'Ja ja het zal allemaal wel.' zeg ik lachend en ik rol met mijn ogen. Hij neemt plek naast me en rijdt weg van de parkeerplaats, on our way to home. 'Hoe vond je het, om met mij te zijn?' vraagt hij verlegen. Ik voel me warm worden en krijg en verliefd gevoel in mijn buik, alsof er vlinders zijn losgelaten. 'Ik vond het echt leuk om met je te zijn Hamza, chokran (bedankt.)' zeg ik en ik leg mijn hand op die van hem. Zo zitten we een kwartier in de auto, luisterend naar Qoran die me rustig houdt. Ik ben Youssef al helemaal vergeten maar er kan altijd nog iets gebeuren. Je weet maar nooit. We zijn in mijn wijk en Hamza laat me uit de auto stappen, ik bedank hem met twee kussen op zijn wang & loop richting de zijstraat van het hof waar ik woon. 'Wacht Laila!' hoor ik hem achter me zeggen. Ik draai om en loop naar hem toe. Hij overhandigt me een goud doosje met een zwarte strik er omheen gewikkeld. 'Hamza, dit was niet nodig.' zeg ik terwi jl ik het doosje probeer terug te geven. 'Wollah je houdt het gewoon! Maak maar open als je thuis bent saffi. Ik hoop dat je het mooi vindt.' Ik doe het doosje in mijn tas en vraag aan hem wanneer ik hem weer zie. 'Ik moet vanaf morgen elke dag werken, fulltime dus dat is lastig. Maar als het ernstig is kan ik altijd tijd voor je maken hé.' is zijn antwoord. 'Komt goed in shaa Allah.' zeg ik en glimlachend loop ik weg van hem naar huis. Ik draai nog een keer om en ik zie hem in zijn auto naar mij staren. Hij wordt rood omdat ik hem heb betrapt. 'Hahaaaaa betrapt!!' roep ik naar hem. Hij schudt lachend zijn hoofd en start zijn auto om vervolgens te vertrekken. Ik klop aan en Soufiane doet open. 'Waar was jij zwerver?' is het eerste wat hij aan me vraagt. 'Wa ailkoum salaam, er bestaat iets zoals groeten weetje? En ik was met Karima naar de bioscoop. Waar waren jullie? Jullie laten mij niet eens weten waar jullie zijn of wat jullie gaan doen, wat een famillie heb ik toch!' zeg ik boos en ik loop langs hem naar binnen. Ik zie niemand beneden dus ik loop naar boven, om mijn ouders te groeten. Ik klop aan bij mijn moeder en vaders kamer. 'Wie is daar?' hoor ik mijn vader zeggen. 'Laila baba.' Ik doe de deur open en ik krijg zowat een hartverzakking van wat ik zie. Mijn moeder ligt halfdood in bed, ze is helemaal bleek en ziet er zwak uit. 'Yemma, wat is er?!' vraag ik met tranen in mijn ogen. 'Niks habibi ik ben beetje ziek, ik ga morgen naar het ziekenhuis voor een onderzoek in shaa Allah.' zegt ze met moeite. Ik neem plek naast haar op bed en pak haar hand vast om er een kus op te drukken. 'Moge Allah je genezen yemma inou.' zeg ik en ik verlaat de kamer. Mijn moeder is mijn alles. De enige die ik alles kan vertellen. Ik loop naar mijn kamer en plof op mijn bed. Ohja, het cadeautje van Hamza! Ik grijp naar mijn tas en haal het doosje eruit. Ik probeer eerst het strikje los te krijgen wat me gelijk lukt. Wauuuuw... een horloge van Michael Kors. Hij is zilver van kleur en bevat allemaal kleine diamantjes, die op de rand zijn geplakt. Ik doe hem om en zoek mijn iPhone om hem gelijk te appen.

L: 'Hey lieve Hamza, wollah je bent echt erg. Dit was niet nodig maar bedankt. Je bent zo belangrijk voor me geworden in een korte tijd. 😳'

Ik zie dat hij maar een vinkje heeft dus hij zou het strakjes wel ontvangen en lezen. Ik doe mijn pyama aan en ga weer naar Soufiane, kijken of hij iets meer weet over onze moeder. 'Ey junk, faka met onze moeder?' zeg ik terwijl ik voor hem ga staan. 'Kom zitten naast mij ik zeg het je wel.' is zijn reactie.
Ik doe wat hij zegt en ik zie dat zijn ogen rood beginnen te worden. 'Yallah vertel.' zeg ik, ik begin zenuwachtig te worden.

'Nou, het zit zo. Vandaag waren we naar de huisarts en daarna waren we gelijk naar ziekenhuis doorgewezen want er is een kans dat yemma borstkanker heeft.' zegt hij.
'Morgen wordt ze opgenomen in het ziekenhuis, maar wel in Nijmegen. Dus ik en papa gaan mee. We blijven de hele dag weg. Jij kan logeren bij Karima of weet ik veel waar. Ze hebben al fotos gemaakt en toen was het al duidelijk dat er iets niet goed was. Ze wou het je pas morgen vertellen zodat je er niet mee zat vandaag, anders kon je niet slapen en raakte je helemaal in de stress snapje? Maar het komt goed zusje, alles is Mektab.' en hij kijkt me aan.

Mijn hele wereld stort in. Mama, borstkanker? Ya Allah. Dit komt hard aan maar ik probeer me groot te houden. Ik moet hier doorheen en het beste is om je eigen famillie te steunen. Ik leun met mijn armen op mijn knieen en zak met mijn hoofd in elkaar. 'Bedankt voor het zeggen.' is het enige wat ik kan zeggen. Niet huilen, niet huilen zeg ik in mezelf. Huilen helpt niks, dua's (smeekgebeden) en gebeden verrichten zullen wel helpen. Ik loop naar mijn kamer en hoor mijn ouders druk overleggen over hoelaat ze zouden gaan vertrekken morgen. 'Pak je straks je spullen in, ik ga het Laila vertellen.' zegt mijn vader. Hier komt het dan hoor. Hij komt mijn kamer binnen. Ik kan me geen elke seconden inhouden en begin hem huilend te omhelzen. 'Wist je het al kleine meid van me?' vraagt hij na een tijdje. 'Ja baba, maar komt goed.' 'In shaa Allah. Wij vertrekken al vroeg, rond 06.00 uur. Je mag zelf bepalen of je alleen thuis blijft maar wat er vorige keer was gebeurd wil ik niet nog een keer meemaken. Je kan logeren bij Karima.' hij droogt mijn tranen en loopt zuchtend mijn kamer uit.

Ik zoek mijn iPhone en heb verschillende appjes binnen.

Nouhaila: Oh my god, gaat het wel meid? Ik vind het zo klote voor je en je moeder.
Karima: Laila je bent welkom bij mij dat weet je he bitch ❤️
Hamza: Ik heb alles over voor jou Laila, gaat alles goed verder?
Soufiane: Ik ga naar de winkel, heb je iets nodig?
Brahim: Hey mooimeid zeg tegen jouw broer dat hij me nu nu moet komen ophalen saffe x

Ik reageer alleen op Hamza en laat de rest op blauw staan.

L: Hamza kan je nu nu naar een parkje komen in mijn wijk? Moet iets belangrijks vertellen.

Hij leest het gelijk en typt terug..

H: Ik kom er nu aan! Zie je over 10min.

Ik was mijn gezicht en zeg tegen mijn vader dat ik een rondje ga lopen buiten. Ik ga gewoo in mijn marokkaanse jurk. Who cares?
Ik trek mijn uggs aan en sluit de deur achter me. Binnen 5 minuten ben ik al in het parkje, en zie ik een auto aankomen. Hamza parkeert zijn 'Ferarri' en loopt al snel naar mij toe.

'Vertel het eens.' zegt hij terwijl
we plek nemen op een bankje. Ik vertel hem alles en durf hem niet aan te kijken omdat ik niet wil laten zien dat ik zwak ben. Zijn reactie zijn geen woorden, maar hij knuffelt me stevig.

'Dit had ik nodig.' zeg ik na een tijdje als hij me loslaat. Ik kijk hem aan en zie tranen in zijn ogen. 'Hamza?' vraag ik en ik ga goed zitten om hem aan te kunnen kijken in zijn gezicht. 'Mijn tante had ook borstkanker en ze overleed. Dat was een moeilijke periode voor de hele famillie. Maar nu dat het bij jou speelt.. SubhannAllah. En ik hoop zo erg dat ze het overleeft. Ik wou je hand komen vragen als je 18 zou worden, over een halfjaartje dus. Ik zou het mooi vinden als ze daar ook bij is..'

Ik barst uit in tranen en hij drukt me tegen hem aan, ik huil en huil.

Mijn tranen blijven maar stromen. Net de problemen & alle stress. Wanneer kunnen we nou leven zonder al deze ellende? Ik probeer te stoppen met huilen, maar als ik weer denk aan wat Hamza zegt, blijven de tranen maar stromen.

Ik huil zonder geluid en Hamza zijn t-shirt is helemaal nat. 'Het spijt me.' zeg ik en ik wijs naar de grote natte plek op zijn tshirt, bij zijn borstkas.

Hij glimlacht naar me en zegt dat het niet erg is, ik leun met mijn hoofd tegen zijn schouder. Hij aait met zijn handen over mijn haar en zo blijven we samen zitten tot de zon langzaam ondergaat..

- Sorry voor een laat vervolg want ik had het harstikke druk met toetsweek. Laat weten in de comments wat je van het verhaal vindt. Wat denken jullie dat er nog gaat gebeuren? XOXO