Eski Yunanca "taphos" (mezar) ve "phobos" (korku) kelimelerinin birleşiminden oluşan bu korku "diri diri gömülme korkusu" olarak biliniyor. Eski zamanlarda, tıp tekniklerinin henüz gelişmediği çağlarda çok daha sık görülen bu korku şimdilerde eskisi kadar popüler değil.
Size çok saçma bir korku gibi görünebilir ancak modern tıbbın ortaya çıkmasından önceki dönemlerde hiç de akıl dışı bir korku değil. Tarih, yanlışlıkla öldü diye gömülen yüzlerce insanın hikayesiyle dolu.
1905 yılında İngiliz reformcu William Tebb kazara canlı canlı gömülmüş insanları listelemeye girişti. Sonuçlar şaşırtıcı: 219 neredeyse canlı gömülme, 149 tamamen canlı gömülme, 10 canlı canlı inceleme amaçlı kesi, 2 canlıyken mumyalama.
Komaya girmiş insanların öldü diye gömülmesi hikayeleri şehir efsanesi olarak halen anlatılmakta. Haliyle canlı canlı bir tabutun içinde tıkılı kalma fikri gotik yazarların gözdesi bir konu haline geldi. Edgar Allen Poe'nun "The Premature Burial" (Diri Diri Gömülüş) romanı bu korkunun halk tarafından da bilinmesine katkıda bulundu.
Bu korkudan mustarip insanlar tıpkı panik atakta olduğu gibi günün bir anında canlı canlı gömüldüklerini akıllarına getirip korku krizlerine giriyor. Bu korku zamanında "güvenli tabutlar" fikrinin ortaya çımasına sebep olmuş. Tıpkı bizdeki "yanmaz kefen" olayı gibi!
Sadece Almanya'da 19. yüzyılın ikinci yarısında 30'dan fazla güvenli tabut patent başvurusu yapılmış. Bu tabutlar içindeki kişinin canlı olduğunu belirtmesi için çeşitli mekanizmalara sahip.
1822 yılında Dr. Adolf Gutsmuth, kendi güvenli tabut tasarımının tanıtımını yaparken, kendisine birkaç saat boyunca tabutun beslenme borusundan çorba, bira ve sosis verilmiş.
Medyada, tasarlanan güvenli tabutların mekanizması var.
