KURT'UN ESİRİ +18

#12

Bölüm geç geldiği için çok üzgünüm ♡

Çaresizce duvara dayalı bir şekilde bekliyordum. İçimde ki dayak yeme korkusundan kurtulamıyordum. Eğer şerefsiz babam saçlarımı çekmek yerine okşasaydı, tokat atmak yerine sevseydi, ağzından hayatım boyunca duymayı dilediğim
'canım kızım' cümlesini duysaydım bu kadar korkmazdım. Ama ben hayatım boyunca itilen kişi oldum, dayak yiyen kişi oldum, hakaret küfür işiten kişi oldum. Oysa tek istediğim sevilmekti...

Şimdi ise tanımadığım sadece paraya ihtiyacım olduğu için çalışmayı kabul ettiğim bir pisliğin yanındaydım. Gitmeme de izin vermiyordu, buraya hiç gelmemeliydim. Az önce bu pisliği öpmemeliydim. Bana aynı babam gibi attığı tokatın üstüne onu öpmemeliydim. Aynı babam gibi çektiği saçlarıma karşılık vermeliydim. Hep sustum, ve sustuğum için her zaman kaybettim. Oysa ben bu insanlara ne zarar vermiştim ki? Muhtaç olmaktan zavallı olmaktan ezilmekten çok sıkılmıştım. Bu adamın yanından kurtulduktan sonra kendime çeki düzen vermeliydim.

Cesaretimi toplayıp sakince konuştum.

"Ne istiyorsun? Gitmeme izin ver lütfen! Ne yaptım ben sana?"

sert ama sakin yüz ifadesiyle arkasını döndü ve yüzüme baktı. Beni çözmeye çalışır gibi bakıyordu. Düşünceliydi, yüz mimikleri ne kadar hareket etmese de gözler yalan söylemezdi.

"Neden her defasında seni uyarmama rağmen gözlerime bakıyorsun?"

Şaşkınca yüzüne baktım. Gözlerine baktığım için bu kadar öfkelenmiş olamazdı değil mi? Kafamı yere doğru eğdim.

"Farkında olmadan oluyor"

"Özürün kabahatinden büyük"

"Sen bana yaptığın şeyler için özür bile dilemedin"

Hafifçe güler gibi ses çıkardı. Gülmediğinden emindim. Sesi bu kadar sert çıkan birinin gülme ihtimali olamazdı.

"Hangi yaptığım tam olarak? Ve şunu unutma ki küçük kız, ben birinden asla özür dilemem, hele ki bu senin gibi aptal Ergen küçük bir kızsa!"

Sinirle kafamı kaldırıp yüzüne baktım.

"Öperken, döverken iyi! O zaman ergen küçük kız olmuyor muyum?"

Anlamazca yüzüme baktı. Kalçasını masaya dayayıp Kollarını birleştirdi ve düşünceli bir şekilde baktı.

"Sen gerçekten aptalsın!"

"APTAL OLAN SENSIN SIKTIR GIT!"

hızlıca kapıyı açıp koşmaya başladım. Yürek mi yemiştim? Yaşadığım aşırı gerilme ve korku ile ağlamaya başladım.
Hayır gece şimdi ağlamanın sırası değil, burdan kurtulduktan sonra istediğin kadar ağlayabilirsin.

Hızla alt kata inerken gözlerimin buğulu yüzünden zor görüyordum. Mekandan çıkar çıkmaz hemen sol tarafta sigara içen meteyi beklemiyordum. Ondan yardım istemek faydasızdı, tekrar hızla koşmaya başlıyordum ki Kolumdan tutup durdurdu beni.

"Sana yardımcı olabilirim"

"Ne"

"Beni takip et"

Bana yardım ettiği için minnettar olurken ya meteye de bir şey yaparsa diye düşünmeden edemedim. Kolumdan hızla tutup koşarken mekanın arka tarafına doğru ilerledik.

Sağ taraftaki çimenlerin oraya geldiğimiz de durduk.

"Neden durduk?"

Nefes nefese kalmıştık İkimiz de.