spring of winter, lee heeseung [ara verildi]

𝟎,𝟒 𝐬𝐚𝐠𝐥𝐢𝐤 𝐞𝐯𝐢

Neyine bağlandım bu kadar, bana bakmayan gözlerine mi yoksa benim olmayan kalbine mi?
- Özdemir Asaf -

Kasımda gittiğin sahil, haziranda gittiğinden; haziranda yağan yağmur, kasımda yağandan daha doğru hissettirebilirdi bazen. Zamanı olmadığını söyleyip bekletmemeli, Tanrı'nın ona sunduğu fırsatı o an değerlendirmeli insan. Yaşadığı her anın kalbinde yer edinecek bir anıya dönüşmesine izin vermeli. Huzursuz ve köşeye sıkışmış hissettiğinde o ana dönüp bakmalı, böyle bir anıya sahip olduğu için sonsuz teşekkürlerini sunmalı. 'Tesadüf' denilen şey ile ard arda yaşadığı mutlulukları kabul etmeli. Aynı zamanda en önemlisi de hızının yükseldiğini farkettiğinde, ayağını gazdan hafifçe kaldırıp frene basmak yerine mesafeyi koruması gerektiğini de bilmeli.

Yurt odamda uzanmakta olduğum yatakta tavanı izlerken, otobüste ona rastladığım günü ve mezarlıkta kurduğumuz kısa sayılmayacak diyalogu düşünüyordum. Bu noktaya kadar her şey normal ve olabilecek şekilde ilerlerken; geri dönüş yolunda yanıma oturduğu esnada kulaklığı takması için emrivaki yapıp huzursuz hissetmesine sebep olmuştum. Dilerse yanında olan kulaklığını çıkartıp bir şeyler dinleyebilirdi, reddetmesine rağmen bunu diretmeme gerek yoktu. Yalnızca benim için yakalaması zor olan o anı saklamak için bir hatıraya çevirmek istemiştim.

Tavan ile yüzümün arasına girip beni daldığım noktadan ayırmak isteyen el ile sol tarafıma döndüm. Min Cha tebessümle yüzüme bakıp tahmin ettiğim kelimeleri telaşla dizmeye başladı. "Bu hayatta nefret ettiğim birçok şeyden ilkini biliyor olmalısın! Neden rahatını bozup ders için hazırlanmaya başlamıyorsun, geç kalacağız bahar kızım!" Elimi tutup yataktan kaldırmaya çalıştığında bir anlık duraksadı. "Avuç içlerin neden bu kadar sıcak? Dünkü yağmurun getirisi olduğunu söyleyemez ve her zamanki gibi hırkanı çıkarıp yağmuru hissetmek istemeni de sebep olarak sunamazsın." Beni bu kadar tanıyor olması yıllarla birlikte biriken anılar ve aramızda köklenen duygulardı. "Sanırım yine aynı sebebi sunacağım. Bunu yapmayı sevdiğimi biliyorsun ve vazgeçemem. Tenime değen yağmur damlalarıyla annemin sarıldığını hissediyorum." Bana sarılan kollar ile duraksayıp konuşmasını bekledim. "Biliyorum elbette, o yüzden susmalısın. Bugün o büyük amfide beni tek başıma bırakmana izin veriyorum. Geldiğimde iyileşmiş ol, emrediyorum. Şakam yok, kampüsün içinde bulunan sağlık evine gidip ilaç yazdırmalısın." Yanaklarımı öpmek için uzandığında onu ittirerek yorganın altına girdim. "Pekala, sana da bulaştırmamı istemiyorsan burayı hemen terketmelisin. Ayrıca derste iyi not tutma ve hepsini eksiksiz olarak anlatma görevin var." Gittikçe yükslettiğim sesim kesildiğinde kapıyı kapatmadan son kez konuştu. "Emredersiniz, belki de karşılığında bir şeyler istemeliyim."

Kapanan kapının ardından yorganın içinden çıkmıştım. Daha fazla yatmaya devam edersem kalkacak gücü bulamayacağımı biliyordum. Sıcak yataktan sıyrılıp dolaptan elime ilk geleni üzerime geçirdim. Kapüşonlumun üstüne kapitone montumu giyerek ardından masanın üstündeki cüzdanımı alarak cebime yerleştirdim. Hızlıca gidip sıcak yatağıma geri dönmek istiyordum. Kapıdan hızlı adımlarla çıkıp aynı tempoda merdivenleri indim. Bir kaç kişiye sorarak sandığımdan daha yakın olan sağlık evinin önüne gelmiştim. 4 doktor ve çok olan fakat sayamadığım hemşirelerin adının yazdığı panonun önünden geçerek sıra almak için olan dijital ekrana doğru ilerledim. Öğrencilerin temel sağlık ihtiyaçlarını gidermek için olan küçük iki katlı binanın ikinci katına çıkmış sıramı bekliyordum. Yağmurlu geçen bu günlerde koridorun kalabalığını anlıyordum. Merdivenin karşısında kalan sandalyede oturmuş salladığım ayaklarımı izlemeyi bıraktım. Başımı kaldırarak yeniden etrafa bakındığımda bazılarının indiği bazılarının çıktığı o kalabalık basamaklarda Heeseung'ın bedenini gördüm.