EZİK KIZ

2. Bölüm

Bu bölümü yorumlarını beğenerek okuduğum kişiye ithaf ediyorum Savage_Fury

Sizde bol bol yorum atarsanız sizi de koyarım:)
İyi okumalar❤️
***
OKYANUS DİNÇER

Üzerimde bir yorgunluk vardı. Bütün gücüm çekilmiş gibiydi. Gözlerim ışığını kaybetmişti. Eskisi gibi değildim.

Siz hiç sonsuza kadar uyumak istediniz mi? Ben istedim.
Her gün ölmektense bir defa ölüp kurtulmak istiyordum. Acı çekiyordum. Kimse görmüyordu. Ya utancımdan ben göstermiyordum. Ben sıkışmıştım. Ne yapacağımı bilmiyordum?

Ölmekten başka bir seçeneğim yoktu.
Yaşadığım şeyler bana çok ağır geliyordu.

Derin bir nefes aldım. Solmuş rengime baktım. Her gün biraz daha ölüyordum ve kimse fark etmiyordu. Fark edilmesini isterdi. Ben demeden anlamalarını istiyordum.
Dünya kalabalık bir yerdi ama ben çok yalnızdım.

Acı içinde gülümsedim. Bu sefer de dayan. O cehennem gibi olan okul için hazırlan. Bugün cuma son gündü.
Mutlu olmalısın. Yarın haftasonu ve senin son günün olacak. Bir daha o okula gitmeyeceksin bunu düşün ve mutlu ol.

İnsanın sadece kendisiyle konuşması ne kadar acı vericiydi. Alay edercesine kendime baktım.

Sen bunu kendine yapıyorsun.
Eziksin!
Ezik!

İç sesime hak verdim.
"Kendimizden başka konuşacağım kimse yok."

Yalnızlık bazen iyi gelmiyordu. Yanımda birinin olmasını isterdim.

Bu halde olmamın en büyük suçlusu bendim!
Canımı yakmalarına izin veriyordum. Okula ait olan üniformayı isteksiz bir şekilde giydim. Saçlarıma argan yağı sürüp güzel bir şekilde fon çektim.

Zaman çabuk geçsin istiyordum kendimce oyalanıyordum.

Parfümümü sıktım. Bunları bir daha yapmayacaktım. Bugün yine kötü şeyler yaşayacaktım ama bunlar son olacaktı.

Duyduğum hakaretler son olacaktı.
Aşağlanmalar son olacaktı. Benimle
dalga geçmeleri son olacaktı.

Dalgın bir şekilde merdivenlerden indim. Yüzümde sahte bir gülümseme oluştu.

"Efsun abla kahvaltıda pişi mi yaptın?mis gibi koktu."dedim kırık bir sesle.

Efsun abla bizim evimizde çalışan bir kadındı. Orta yaşlarda çok tatlı bir kadındı. Onunla son saatlerimi geçiriyordum. Bu da acı vermişti.

"Sen seviyorsun diye yaptım kuzum." Dedi.

İçim ağlarken gülmek çok zormuş.
Acımı belli etmedim. Her şey yolundaymış gibi davrandım.

"Eline sağlık." Dedim.

Ben bittiğimi ve zamanla tükendiğimi biliyordum. Kahvaltı masasında bir sürü şey vardı ama ben yalnız yiyordum. Aile kahvaltısını etmeyi özlemiştim. Bu son günümde ailemle birlikte kahvaltı yapmak isterdim ama bazen istediğimiz bu ufacık şeyler bize imkansız geliyordu.

Annem her zamanki gibi şirkete gitmişti. İşleri yoğundu. Birbirimizin yüzünü fazla görmezdik. En son onunla ne zaman sohbet ettim. Hatırlamıyorum...

O benim Annemdi. Sevgiden çok bana verdiği tek şey sınırsız kredi kartlarıydı.

Annem işkolik bir kadındı. Babamdan bu yüzden boşanmışlardı.

Babam yanımda olsaydı belkide bu kadar kırılgan olmazdım. Ya da güçsüz.

Ben dadılar tarafından Büyümüştüm.
Annem yerine başkaları bana bakmıştı.