(+18) Şiddet,argo,zorbalık,küfür ve cinsellik içerir.
°•
Deniz vatansever değildi fakat Achilles onun aksine bir başkasının toprağını çalacak kadar vatanını seviyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
( medya:cygnus )
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
( medya:ulaş )
18 Mayıs 1919
Sokağa çıkma yasağı son bulmuştu.Bahar olduğu hâlde kış gibi geçen iki günün sonunda Ulaş tutsak edildiği hücreden çıkarılmıştı. Aralarındaki tartışmaya rağmen oradaydı Deniz. Özenle buklelerine ayırdığı saçları,mavi gözleri güneşin altında parlıyordu. Kapının önünde bekliyordu onu. Suçsuz bulunması ne güzel bir haberdi,adalet yerini bulmuştu. Achilles o gün işlemleri başlatmıştı demek ki ve şimdi sonuçlanıyordu. Bunu düşününce onunla konuştuğu için bir kez daha sevindi.
Deniz yine de tam tamına mutlu hissedemiyordu.İçi sürekli huzursuzdu,en yakın arkadaşını kaybetmiş gibi hissediyordu bu noktada ve acısı tarifsizdi. Melike Hanımı Ulaşın dediği gibi karşı komşularına emanet ettikten sonra eve gitmişti o gün Deniz. Eve girdiği anda zaten bir kavga kopmuştu, devamında ise evden çıkacak an bulamamıştı. Annesi her adımını takip edip rahatsızlık verecek kadar izliyordu Denizi. Yalnız Ulaş ile beraber olduklarında laf etmiyordu kadın,Denizin ağırlığı olduğunu düşünmüyordu belli ki. Yalnız Ulaşın sert ve maskulen profiline olan güveni tamdı.Annesi bir şey demek istese bile ona sesini çıkaramadığı için Ulaş Denizin kurtarıcısı gibi oluyordu.
Kapıda,ellerinde gazetelerle bekliyordu Deniz. Ulaş ile beraber girdikleri bu gazete işini kaybetmemesi için çabalamıştı. Zaten yayınevinin sahibi de Ulaşın hücrede çok fazla tutulmayacağını düşündüğünden dolayı işten atılmamayı başarmışlardı. Çıktığı gibi çalışmak ister miydi bilememişti Deniz. Ulaş dinlenmek isterdi,belki hamama gitmek sonra da evdeki rahat yatağında uyumak onun açısından daha iyi olurdu. Bunları düşünürken tahliye edilen kişilerin arasından Ulaş da gözüne çarptı. Yanındaki Yunan teğmen ile beraber ilerliyordu. Diğerleri tek başına çıkıp çoktan uzaklaşmaya başlamışlardı ama Ulaş rahatsız bir ifadeden çok sohbet halinde gibi konuşuyordu genç adamla.
Deniz bu görüntü karşısında şaşırmıştı. Kendisi milliyetçi değildi,savaş hakkında diğer insanlara göre daha geniş bir perspektiften bakıyordu. Ulaş ise onun tam tersi sayılacak bir açıdaydı,ne kadar belli etmiyor olsa da aslında milliyetçi bir adamdı. Yunanın İzmir topraklarında olması kanına dokunuyordu,öyle derdi hep. Onu sakince bekledi,kendisini görmesi için çaba bile göstermeden uzaktan izledi. Ulaş bir süre sonra teğmeni orada bırakıp ilerlemeye başladığında görmüştü Denizi. Yüz vermeden görmemiş gibi yürümesine devam etti. Sanki yıllardır hiç arkadaş olmamışlar,çocukluktan beri aynı yatakta uyumamışlar ve birbirlerini hiç kovalamamışlar gibi Denizi görmeden geçiverdi.
