İs Tanyel başarılı bir konservatuvar öğrencisidir. Sahnedeki başarısının devamlılığını sağlayabilmek uğruna adının önüne yerleştirilen birçok kötü sıfatı umursamaz.
Henüz daha lise yıllarındayken adının karıştığı kötü haberler geçmişine ait bir can...
Oy verip yorumlamayı unutma lütfen. Keyifli okumalar dilerim! 💚
Instagram: binnurnigiz - Twitter: binnurnigiz
Official IG: isserisiofficialpage
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
NP: NEYSE – Kar
Rose Cousins – The Grate
Onur Can Özcan – Kibrit
(İÇERİK UYARISI: Bu kitap, olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar, cinsellik ve argo kelimeler içermektedir.)
🍁
Nasıl güzel bir intihar biçimiydi bir yalanın aldığı ilk nefes olmak.
Ruhum, bedenimden kaçıp gitmek isteğiyle doluydu; ruhumun şeffaf bileklerine asılan is yarası düşüncelerim ise ruhumun kaçıp gitmesine engel oluyordu. Zihnim beni tutuyordu. Zihnim kaybolmama izin vermiyordu. Zihnim, içinde korkunç fikirleri mahkûm etmiş bir hapishaneydi. Belki de tımarhane...
İfadesini kaybeden boş bakışlarım tavanda dolaşırken yağmurun ıslattığı saçlarım yastığımın üstüne serilmiş, yastığın kılıfını nemlendirmişti. O kadar hareketsizdim ki aldığım nefes göğsümü şişirmese yatakta uzananın bir ceset olduğu düşünülebilirdi. Gözlerimi bile kırpmadan tavanı izlemeyi sürdürdüm. Tavanın sol köşesinde, duvar ile bütünleşen yerde bir örümcek ağı vardı ama ağı ören örümcek ortalarda görünmüyordu. Örümceğin yakınlarda bir yerde olduğunu bilmek belimdeki kavisin belirginleşmesine neden oldu. Hafifçe kasıldım, bakışlarımı örümcek ağından ayırdım ve doğrulup kalktım.
Bir çift yeşil göz sanki odanın her yerindeydi, sanki hâlâ üzerimdeydi.
Yağmur hiç durmamıştı. Havanın bozuk gri rengi odamın içini aydınlatıyordu. Nemli saçlarımın bir kısmı yüzümün yarısını örtmüştü. Tırnaklarımı yatağın kenarında toplanan kırışmış örtünün etrafına saplayarak örtüyü avuçladım. Gözlerimin içi ağrıyordu.
Kimseyi özleyemeyen kalbim, birini özlemeyi özlüyordu.
Neden bu kadar boş yaşıyordum?
Gözlerim, odanın en ucundaki duvarın kenarında duran kavlayıp kabarmış boyaya kaydı. Ağrıyan gözlerim değil, geçmişimdi. Kendimi temiz hissettiğim, zararsız bulduğum, masum olduğum bir zaman var mıydı? Bir rahimden kanlar içinde söküldüğümde gerçekten cennet gibi mi kokuyordum? Kokumu benden alıp götüren neydi? Belki de yalanlar benim terimdi.
