Heartless

1

Darka zmywarka- Prezes
18 nieodebranych połączeń

Darka zmywarka-Prezes
52 nowe wiadomości

Sekretarka dupoliz
11 nieodebranych połączeń

Ładne oczy
9 nowych wiadomości

Rozaline
2 nieodebrane połączenia

Dosłownie spóźniłem się pół godziny.
Dla niektórych aż pół godziny.

Zaparkowałem samochód na firmowym parkingu i powolnym krokiem szedłem do środka.
Przywitałem się na wejściu z ochroniarzem, Erickiem. Miły typ, jako jedyny nie jest irytujący.

- Marcus! Marcus Satan! Panie dyrektorzeeeee! - krzyczała za mną jakaś sekretarka, gdy ja szedłem do windy. Odwróciłem się darząc ją chociaż chwilą swojej cennej uwagi.

- Tak? - zapytałem ciężko dyszącą blondynkę. Kondycji to ona nie miała.

- Panie dyrektorze! Prezes szuka pana od rana! Nie można się do pana dodzwonić - mówiła, a ja w ogóle jej nie słuchałem. - Proszę się jak najszybciej zgłosić do jego biura!

- Dobrze. - powiedziałem od niechcenia, naciskając przycisk trzeciego piętra,a drzwi powoli się zamykały i postać sekretarki także znikała.

Muzyka w windzie, która miała uspokajać, nie robiła tego.

Gdy wyszedłem z windy nie zobaczyłem czegoś nowego lub niezwykłego, konferencyjna po prawej, wejście do "baru" firmowego z wielkim napisem "BAR TRL". Skrót TRL od nazwy firmy- Training Look.
No i oczywiście na przeciwko mnie były drzwi od biura prezesa. Wszedłem jak do siebie.

- Marcus! Świetnie, że wreszcie jesteś - przywitał mnie Darius, który siedział nad papierami z papierosem w dłoni.

- Korki były - powiedziałem, a on nawet nie skupił się na tym co powiedziałem, od razu przeszedł do konkretów.

- Pamiętasz jak mówiłem ci o tym nowym projektanckie? - pokreciłem głową - Chuj. Dzisiaj przychodzi pokazać swoje projekty i koncepcję i .... pokazać wszystko! - z emocji aż wstał i spojrzał na mnie - Nie mamy nikogo innego na to miejsce, Marcus. Musimy go przyjąć. Musimy mu pokazać, że warto pracować w naszej firmie.

- W tej ruderze?- zapytałem z sarkazmem, a Darius tylko przewrócił oczami.

- Nie ważne! Musisz mu pokazać firmę - powiedział a ja spojrzałem na niego jakby co najmniej po niemiecku do mnie gadał. Na ironię, rozumiem niemiecki.

- Że ja? - zapytałem upewniając się że to nie jest żart. No błagam, co ja jestem? Przewodniczący samorządu szkolnego?

- Że ty! I skończ z tymi durnymi pytaniami głowa mnie od nich już boli! - krzyczał jakby co najmniej okresu z wylewem wewnętrznym dostał. - Będzie na 12:00 i przyjdzie od razu do mojego biura. Masz być miły dla niego, rozumiemy się?

- Ktoś tu wstał lewą nóżką, co?

- Cholera jasna Marcus! Skończ! Masz tu być zpowrotem na 12:00! I błagam cię nic nie palnij podczas tej rozmowy, naprawdę potrzebujemy tego projektanta - ostatnie zdanie powiedział jak zmęczona 12-godzinnym porodem matka 5 dzieci.

- Dobrze, będę. A ty wypij kolejną kawę, bo widać, że jeszcze nie piłeś swojej trzeciej porannej kawy. - skomentowałem i wyszedłem z biura, kierując się do swojego.

Oprócz kilku telefonów, trzech przelewów i kilku głupich maili nic nie działo się przez te trzy godziny.
Na korytarzu minąłem kilka osób, na które "dzień dobry panie dyrektorze" odpowiedałem krótkie "dobry".