Yaban Çiçeği : Görücü Usulü Aşk (Tamamlandı)

Final

Bölüm Sonu :

Ağlamaya başlamıştım. Canım yanıyordu. Onu görmek dahi canımı yakıyordu.

" Geum Jan Di ben böyle olmasını istemedim. Seni çok se-"

" Git ! Seni görmek istemiyorum. Her şey senin kendini bu denli beğenmişliğinden oldu. Şimdi mutlumusun ? Ortada biz diye bir şey yok artık. O senin bebeğin ve ben bebeğinle senin arana girmeyeceğim. Her şey bitti. Hoşçakal..."

Bir şeyler söylemek istiyordu. Gözleri dolmuştu. Onun bu hali ne kadar canımı acıtsada artık her şey sona ermişti.

Yanaklarımın ıslandığını hissedebilmem güç değildi. Hayla burda gözlerimin içine bakması beni daha çok incitiyordu.

" Gu Jun Pyo lütfen ,

Sesim istemediğim kadar titriyordu.

Git...."

Gerilemeye başlamıştı , gözlerinde gördüklerim kalbimi tekletiyordu.

Artık o da biliyordu ; bir daha beraber olamayacaktık , gözlerinin içine uzun uzun bakamayacaktım , ona doya doya sarılıp kokusunu içime çekemeyecektim , en önemlisi ise o artık bana ait olmayacaktı. Ben artık ona ait olamayacaktım.

Sonunda kapıya yönelmiş ve odadan çıkmıştı.

Nefes alamıyordum . Zaten hastane havası beni geriyordu birde şimdi olanlar daha da çıkmaza sürüklenmeme sebep oluyordu.

Bunların hepsi şaka olabilir miydi ? Hayır , olamazdı.

Hızlıca ayağa kalkıp bulunduğum odadan dışarı çıkmıştım. Hayla nefes alamıyordum.

Koşar adımlarla bahçeye çıktım , annem tam karşımda Gu Jun Pyo'nun annesiyle konuşuyordu. Beni görmeleriyle ikiside bana doğru gelmeye başladı.

Ben daha yeni nefes almaya başlamışken bir de iki kişiyi kaldıramayacaktım. Nasıl olsa bütün her şeyi şirketler uğruna başlatan onlardı. Onlardan gönül rahatlığıyla nefret edebilirdim.

Kaçmak için sağa sola bakınmaya başlamıştım. Şükürler olsun...

" Taksii!!"

Taksi hemen önümde durmuş bende hızlıca binmiştim. Annemlere doğru baktığımda koskoca açılmış 2 ağız görüyordum.

" Nereye gidiyoruz? "

Artık beni buraya bağlayan hiçbir şey yoktu. Hayatımın aşkını kaybetmiştim. Artık biz diye bir şey olamayacaktı . O büyük ihtimalle evlenecek ve bebeğine sahip çıkacaktı. Onun hayatında yerim yoktu.

Babamla anneme gelirsek her şeyin sorumluları onlar değil miydi ? Beni bu duruma düşüren , hayatımı mafeden. Yani yapacağım şeyden dolayı kimse benim arkamdan üzülmeyecekti. Bu da demek oluyordu ki problem yoktu.

" Hava limanına gidiyoruz."

~~~~~~~ 9 ay sonra ~~~~~~~~

" Buraya 2 latte söylemiştik."

" Kusura bakmayın , hemen getiriyorum."

Ah bu gün cafe gereğinden çok kalabalıktı. 2 kişi çalıştığımız için her şeye yetişemiyorduk.

Tezgahtaki latteleri aldım ve masaya götürdüm.

" Buyrun ."

" Geum Jan Di ! Gel buraya kızım."

Ah kesin eve servis vardı.

" Buyur patron."

" Al bunları ,şu kağıtta yazan adrese götür. Çabuk ol arayan adam pek asabi."