Vadedilmiş Özgürlük

1. Bölüm

Papatya Çocuk Yurdu... 4 Ağustos...
"Feride feneri getir, çabuk!"
"Neden?"
"Kalemim yatağın altına düştü!"
"Al Hakan"
"Teşekkürler"
"Hadi kahvaltıya" bakıcının sesi ikisinin sohbetini böldü.Aynı anda "Geldik" deyip mutfağa koştular.
"Maalessef bu gün Hakana veda edeceğiz."
"Hayır Hakan olmaz, başkası gitsin"
"Hakan gitme"
"Ama ben gitmek istemiyorum"
"Mecbursun canım. Her kes yediyse bahçeye çıkalım"
"Tamam" her kes bahçeye yakalamaca oynamaya gitmişti. Sesleri insana neşe veriyordu. Bakıcı büyük bi mutlulukla onları izliyordu. Bakıcının adı Cemileydi.
Çocuklar ona 'Cemile Anne' diyorlardı.
"Çocuklar dinlenme vakti"Cemilenin sesiyle çocuklar sırayla içeri girdi.

Öğlen... 15:57...
12 yaşlı Kuzey ve en iyi arkadaşı 11 yaşlı Kumru doğduklarından beri buradalardı ve evlat edinmek istiyorlardı. Ama Kuzeyin üstün zekası sayesinde bu gün bu yurdtan kurtula bileceklerdi. Plan şöyleydi;
Hakanın uğurlu kalemini saklayacaklardı. Ona geri vermek için gittklerinde kendilerini aileye sevdirmeye çalışacaklardı. Aile Hakanla beraber onlarıda evlat edinecekti.

Nihayet akşam oldu, herkes Hakana veda
etti.
"Hakan bize mektup yaz tamam mı?"
"Tamam Yaramaz yazacağım, sende bana yaz olur mu?"
"Tamam"
Herkes ağlıyordu. Cemile anneyle Hakan gittikten biraz sonra Kuzey kalemi çıkardı.
"Çocuklar siz burada bekleyin biz Hakanın kalemini verip geleceğiz" Kumrunun sakin sesi her kesi rahatlattı. İkisi çıkıp gizlice Cemile anneyi ve Hakanı takip ettiler. Bahsedilen yere varınca saklandılar.
"Hakan kalemini unuttun diye bağırsak mı?"
" Hayır kendisi fark edecektir, Kumru"
Anne Hakanı 20-li yaşlardakı bir adama verir ve gider
"Babam sen misin? Annemi neden getirmedin?"
"Ben baban deyilim, ben göreceğin son şeyim"
"Ne?!"
"Son sözünü söyle"
"Cemile Anne yardım et ,nolur"deyip arkasını dönüp giden kadına baktı. Kadın ona dönüp sadece baktı ve yeniden döndü. Hakanın yalvarışlarını umursamadı bile.
"Yeter artık!" Adam dedi ve elindeki kanalı bıçağı Hakanın kalpine sapladı. Hakanın kalpinden ve ağzından kanlar akmaya başladı. Kuzey Kumrunun elini kavrayıp onu çekiştirdi. Kumru elini ondan kurtardı.
"Kuzey Hakanı burada bırakamayız. Belki çabuk götürürsek iyileşir"
"Hayır artık çok geç o-o-o öl-öl-dü"
"Yine de götürelim"
"Buradan gitmezsek bizde öleceğiz!!!"deyip Kumrunu zorla götürdü.

Akşam olmuştu , Kumru hariç her kes uyumuştu. Kumru çözüm yolu arıyordu.
" Buraya mı patlatsak? Bombayı nereden bulucağız? Ha buldum. Cemile Anneyi öldürelim. İyice abarttım. Ufff ya napacağız" bu kadar düşünmesine rağmen oda uyumuştu.

Sabah her kes saklambaç oynarken Kumru kenarda oturup öylece düşünüyordu. Her kes oynarken Kumrunun kenarda kalması Kuzeyi çok üzüyordu. Onun yanına gelip elini onun omzuna koydu ve dedi
"Hakanı mı düşünüyorsun?"
"Hıhı"
"Çaresini buluruz"
"Bulsak bile üç şeyi unutamıyorum"
"Neyi?"
"Hakanı, yalvarışlarını ve kanları"
"Bunları gece konuşuruz, sahte bile olsa gülümse"
"Tamam"

Gece... 12:56...

" Ne yapıcaz"
" Ne bileyim kızım ben?!"
" Buldum!!!"
" Oh şükür"
"Kaçacağız!!!"
" Kızım abartma"
" Başka yolu var sanki"
" Buldum, pencereden ip sarkıtırız."
" Fazla ip gerekecek"
"Niye?"
"30 kişiyiz farkındaysan"
"1+1 30 etmiyo farkındaysan"
"Peki diğerleri?"
"Kural 1 ; yaşamak istiyosan yalnızca kendini düşüneceksin"
"Çok acımasızsın!"
"Biliyorum"
Bu zaman annenin kirli kıyafetleri almak için geldiğini duymadılar.
"Kaçacskmısınız siz!!!!!!"
"Yoo ne alaka"
"Kaça bilirseniz kaçın"deyip çıktı
"Ne demek istedi o?"
"Her halde burası kaçamayacağımız bi yetimhane"

Merhaba ben Zehra. Yorum yapmayı ve değerlendirmeyi unutmazsanız sevinirim. Sizi seviyorummmm❤️