Vadedilmiş Özgürlük

11. Bölüm

Merhaba aşklarıııııııııııııım

Nasılsınız? Yine uzun bölümle geldim. Bundan sonra uzun bölümler atma kararı aldııım.

Çok uzatmıyorum, yorum yapıp, değerlendirmeyi ve yukarıdakı müziği açmayı unutmayın. İyi okumalar dilerim🎀

___

(Geçen bölümden)

"Çok sıkıcısın!" Dediklerinde istemeden kıkırdadım. Ömer'se bana öldürücü bakışlarla bakıyordu "Komik mi şimdi!"dediğinde daha fazla güldüm "Evet!"

Yolumuza devam ettik biraz yürümüştük ki, bizi şoka düşüren bir tabela gördük "Gaziantep"...

11. BÖLÜM

Tabelayı gördüğümüzde hepimiz şokdaydık. Günler sonra şehre çıkmıştık. Gaziantep'e...

Plan basitti, şehre gelmiştik ve polise baş vuracaktım. Polisler bu işi çözerdi, bense bir şekilde intikamımı alırdım. Nasıl olursa olsun, kim engel olursa olsun...

Gaziantep tabelasına doğru yürümeye başladık. Ormanın yanından geçen bir yoldu burası. Arada bir arabalar hızla geçiyor,  yaratdığı hafif rüzgarı gerisinde bırakıyordu. Bu yoldan şehrin içlerine kadar yürüyecektik. Uzun ve yorucu bir yoldu.

Biraz yürüdükten sonra mola vermek zorunda kaldık. Ağacın altına oturduk. Çocuklara çantadakı ekmekten çıkardım, bu sefer kendime de çıkarmıştım, moralim yerine gelmişti. Yeyip bitirdikten sonra hepsine sırayla su içirdim. Molamız bitmişti. Şimdiyse şehrin ortalarına varma vaktiydi.

(Saatler sonra)

Sonunda insanların çok olduğu yere varmıştık. Düşüncelerimden omzumda hiss ettiğim elle ayrıldım

"Kumru, planımız ne?"diyordu çocuksu sesin sahibi. Bakmama gerek yoktu. Kim olduğunu anlamıştım, Ömer'di.

"Çok basit"dedim başımı çevirmeden "karakol bulup, işi onlara bırakacağız"

"Ne yani, her şeyi anlatacak mısın?" Dedi ağzı yarım metre açıkken.

"Olayı bilmeden nasıl çözeceklerini düşünüyorsun?" Dedim hafif sinirle. Bu çocuk bu kadar sad olamazdı değil mi?!

"Ya bizi geri gönderirlerse?"dedi çocukca

"Sanmıyorum" diye kestirip attım.

Ömer yavaşca arkalara geçerken bu sefer sesini duyduğum Öykü oldu

"Kumru abla nereye gidiyoruz?"dedi ürkekce. Cesaret vermek için elini tuttum ve baş parmağımla elini okşayarak onu rahatlatmaya çalıştım.

"Kendimize ev bulacağız, güzelim"dedim sakince tabii kide ev bulmayacaktım. Sadece her kesin rahatlamasını istiyordum. Ve galiba başarmıştım

"Ne?! Evimiz mi olacak?" diye heyecanla bağırdı İkrem

"Evet, tabii ki de olacak!" diye yanıtladım onu. Hepsi heyecanlanmıştı.

"Benim kendi odam olacak mı?" dedi Aylin

"Olur, tabii" dedim ne diyeceğimi bilmeksizin

"Ben seninle uyuya bilir miyim, peki?" dedi elimi sıkıca kavrayan Öykü.

"İstersen olur tabii, ufaklık"dedim ve yanağını sıkıp konuyu kapattım. Gerçekten evleri olmayacağını öyrendiklerinde ne düşüneceklerdi?

Sonunda kocaman bir binaya yaklaştık. Binanın üzerindeki yazıyı gördüğümde adeta ağzım kulaklarıma vardı. Evet tahmin ettiyiniz gibi Gaziantep Adliyesi'ydi burası.