[FINISHED]
Categories : Boys' Love • Contemporary Romance • LGBTQ
Kannagi Lacanlali, or Kann, suffers daily from social anxiety. Siya na ang nakatoka bilang caretaker sa mansyon ng mga Gulmatico, na nasa ibang bansa, buhat nang ma-admit ang tita niy...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
KANNAGI
Saan ka ba natatakot?
Meron tayong iba’t ibang kinatatakutan tulad ng takot sa mga hayop o insekto, sa multo, sa dilim, sa lalim ng dagat, sa maliit na espasyo, sa matataas na lugar, takot na mabigo, takot na maiwan mag-isa, takot na mawalan ng mahal sa buhay, at takot na humarap sa maraming tao.
Hindi tayo natatakot sa mga bagay-bagay nang wala lang, meron itong pinagmulan. Ang sa akin, nagsimula ito no’ng elementary pa lang ako. Na-bully ako no’n kasi nalaman ng mga kaklase ko na wala akong mama’t papa. Marami silang ibinatong masasakit na salita sa ’kin—kesyo ’di raw ako mahal ng mga magulang ko, pangit daw ako kaya nila ako iniwan, at marami pang iba.
Idagdag pa na namumutiktik ng tigyawat ang mukha ko at saka malusog din ako no’ng mga panahong ’yon. Kaya naman ay lumaki ako sa panlalait at panghuhusga ng mga nasa paligid ko. Tanging libro lang talaga ang kakampi ko noon.
Napatanong ako sa sarili ko: Bakit may mga ganoong klase ng tao? Bakit masaya sila na may inaapakan sila? Bakit sobrang dali lang sa kanilang ipahiya ang kapuwa nila sa harap ng maraming tao? Hindi ba nila naisip na baka ang taong pinagtatawanan nila ay nag-iipon pa lang ng kumpiyansa? Ano’ng nakukuha nila roon? Hindi ba sila tinatablan ng konsensiya?
Tuloy, hanggang ngayon ay ’di na talaga ako komportableng humalo sa maraming tao. Pakiramdam ko, ’pag may mga matang dumapo sa ’kin, hinuhusgahan na nila ang pagkatao ko kahit wala naman silang sinasabi. At ’yon ang naging epekto ng karanasan ko no’ng bata pa lang ako, na ang hirap nang iwaksi sa totoo lang.
Napagpasyahan kong tumayo, ’tsaka ako bumuntonghininga. Ano ba’ng iniisip mo, Kannagi? May mas importanteng bagay ka pang dapat gawin! untag ko sa sarili ko.
Subalit sa kaso ngayon, siguro, takot akong hindi matanggap.
Napalakad ako sa kaliwa’t kanan sa tapat ng pinto ng aking kuwarto habang nakapuwesto ang mga kuko sa pagitan ng mga ngipin ko. May kailangan akong sabihin kay Tita Pamila, pero pinangungunahan ako ng takot. Deserve niyang malaman ’to, pero ’di ko alam kung pa’no mag-umpisa.
Pa’no kung tutol siya sa ’min ni Clyve? Pa’no kung ’di niya ’ko matanggap?
Binalikan ko ang cell phone ko sa ’king kama at saka muling p-in-lay ang pinanonood ko kanina: Heartstopper. Paulit-ulit kong pini-play ang confession ni Nick Nelson sa mama niya, na kung saan kaagad naman siya nitong tinanggap. Kung nasa YouTube pa ’to, siguradong na-label-an na ang scene na ’to ng “most replayed” dahil sa ’kin.
Kumapit ang iilang sana sa isip ko: Sana’y hindi magalit si Tita sa ’kin; sana’y ganito rin ang magiging reaksyon niya; at sana’y matanggap niya ako—kami.
