SENİ İSTİYORUM📍texting

28

SINIR: 30 VOTE BOLCA YORUM

●

Birini kaybetme korkusu size her şeyi yaptırabilir. Bu bir çok şey olabilir, hata bile yapabilirsiniz. Ben o hatayı yapmıştım. Şimdi ise o hatanın ceremesini çekiyordum.

Ona o şekilde yaklaşmam çok yanlıştı, biliyorum. Ama gerçekten korktum, Barını kaybedicem diye cok korktum. Barın hayatımda gördüğüm en kusursuz insanlardan biri. Nazik, saygılı, komik, zeki. Sanki tüm iyi özellikler onda toplanmış gibi. Öyle bir karakteri var ki, etrafta ona hayran hayran bakan çok insan var. Ve ben onu kaybetmekten korkuyorum. Benden vazgeçerse diye korkuyorum.

Uyku tutmuyordu. Barın aklımdan çıkmıyordu, içimde çok büyük bir sıkıntı vardı. Onu birkaç kez aramıştım ama açmamıştı. Işıkları da kapalıydı. Büyük ihtimalle uyumustu. Dışarı çıkma ihtimali yoktu, belki çıkar diye camın önünde kurulmuş karşı eve bakıyordum. Belki bi umut görürüm diye.

Sabaha karsi uyumustum. Oda birkaç saat. Gözlerim uykusuzluktan ve ağlamaktan sismisti. Allahtan bugün annem ve babam erken çıkmıştı
Beni böyle görselerdi on tane soru sorarlardı.

Hızlıca hazırlamaya başladım. En iyi kapatıcımla göz altlarımı kapatmaya çalıştım. Hızlı olmam lazımdı. Evden erken çıkıp Barını görmeliydim. Dün mesajlaşmamızdan tavırlı bir şekilde gitmemişti ama eminim ki öyleydi.

Koşar adımlarla aşağı indim. Barının kaçta evden çıktığını da bilmiyordum. Genelde benden önce çıkıp kapının önünde oturduğu için. Bende onun gibi kapının önüne çöküp Barını beklemeye başladım.

Karşı apartmanın kapısı açıldığında hızlıca ayağa kalktım. Kalbim ağzımda atıyordu. Karşılaşacağım Barını merakla bekliyordum. Gözlerim büyük bir hayal kırıklığı ile Kapıdan çıkan iki bedene kaydı. Barının annesi ve babası, Zehra abla ile Fatih abiydi.

"Günaydın Akçacım kolun nasıl oldu?"

Yüzüme zoraki bi gülümseme kondurdum.

"Cok iyi Zehra ablacım. Sayende"

"Ne demek kızım benim"

"Akça napıyorsun kapının önünde?"

Fatih abi bakışlarını üzerimde gezdirdi. Bence yalanlık bir sey yoktu ortada.

"Şey ben Barını bekliyordum da"

Niye böyle stres oluyordum. Konuşurken kekelememek icin zor duruyordum.

"Barın normalde erken çıkar ama. Bugün bi durgundu. Uyuşuktu çok. İner İner. İstersen arıyım insin hemen"

"Yok yok hiç gerek yok ben beklerim"

Ikiside onaylayıp yanimdan ayrıldılar. Derin bir nefes alıp geri yerime oturdum. Barının üzülmesi beni daha çok harap ediyordu. Onunla Bir an önce konuşmalı gönlünü almalıydım.

Kapı tekrar açıldığında hızla ayağa kalktım. Beklediğim yüz karşımdaydı. Bakışları yerde dalgın bir şekilde merdivenlerden indi. Basını yavaşça kaldırdığında gözlerimiz kesişti. Şaşırmışa benziyordu.

"Akça?"

"Şey hep sen çıkıyordun bir kere ben çıkayım dedim"

Basını mekanik bir şekilde salladı. Sessizce ilerlemeye başlayınca bende arkasından onu takip etmeye başladım.

"Annen biraz rahatsız olduğunu söyledi"

"Bir şeyim yok. İyiyim. Sen anneleri nerde gördün?"

Hızli adımlarla yanına geçtim. Mübarek çok hızlı yürüyordu.