Selam arkadaşlar.
İlk öncelikle Kurban bayramınız mübarek olsun.
Biliyorsunuz ki 33 bölümdür birlikteyiz.
Daha fazla uzatmayı düşünmüyorum.
Üzülerek söylüyorum yakında final yapacağım.
Bu kitap ilk kitabım olduğu için çok acemice yazdığım bir kitaptı.
Size hemen bitireceğim demiyorum.
Ama bitirmeme az kaldı.
Umarım yeni yayınlayacağım aile kurgum böyle olmaz.
Özel bölüm yayınlarım büyük ihtimal.
Bu kitabı bitirir bitirmez yeni kitabıma başlayacağım.
Umarım burda destek çıktığınızda gibi diğer kitapta da çıkarsınız.
Bu bölüm maalesef biraz kısa olucak.
Hepinizi çok seviyorum iyi okumalar diliyorum:)
...
Adem Demir'den
Şirketten çıkmış karakola gidiyordum.
Arabama binip sürmeye başladım.
O adam benim çocuklarımın canını yakmıştı ve şimdi ben ona acımayacaktım.
Zümra dün gece sayıklarken canım acıyor derken içim gitmişti.
Elimden birşey gelmediği için kendime kızmıştım.
Çocuklarımın benim yüzümden zarar görmesi isteyeceğim en son şey bile değildi.
Arabayı hızlı bir şekilde sürüyordum.
Bir an önce gitmek istiyordum.
Karakol şirkete çok uzak değildi ama yinede uzaktı.
Ve ben bir an önce oraya gitmek istiyordum.
Mahkeme 3 gün sonraya verilmişti.
O zamana kadar tutuklu kalacaktı nezarethanede.
Umarım adalet yerini bulurdu.
Uzun ve stresli bir yolun ardından karakola gelmiştim.
Arabayı park ettim ve arabadan indim.
Karakola doğru yürüdüm ve içeri girdim.
İçerdikler beni tanıdığı için selam veriyorlardı.
Emir beni fark ettiğinde yanıma geldi.
"Hoşgeldin baba."dedi ve tokalaştık.
"Hoşbulduk oğlum nerede İdris?"diye sordum.
Aşağıda nezarethanede baba dediğin gibi şuan aşağıda kimse yok."dedi.
Başımı salladım ve Emir'le birlikte aşağı doğru inmeye başladık.
Aşağı indiğimizde İdris'le göz göze geldik.
Bana baktı ve sırıttı.
"Vaay bak bak kimler gelmiş koruyucu babamız da burdaymış."dedi gülerek.
Emir nezarethanenin kapısını açtığında hiç beklemeden suratına yumruğu geçirdim.
Ani darbe karşısında yer düştü.Bende bunu fırsat bilerek üstüne oturdum.
