Undercover

27 - Britt

'Oke, dit is dus het plan.' Ashton neemt plaats op de bank. 'De fans tweeten nu dus allemaal de hashtag AshBelongsToBritt en waarom geven we ze niet gewoon wat ze willen?' Luke en Lana kijken hem verward aan.

'Wat geven we ze?' vraagt Luke.

'De fans willen dat Britt en ik samen zijn, dus dan gaan we heel overdreven samen zijn. Het is echt super simpel, we gaan gewoon klef doen op straat en het probleem is weg, tenminste dat hopen we.'

'Nou, veel succes. Er staat niet normaal veel paparazzi voor de deur, dus pak jullie kans.' Ashton kijkt Luke verbaasd aan, maar staat toch op. Ik volg hem naar de deur. Hij pakt mijn hand en ik krijg spontaan een glimlach op mijn gezicht.

'Hier gaan we dan,' mompelt hij als we de lift uit stappen. Zodra we buiten zijn, worden we aangevallen door paparazzi.

'Ashton, klopt het dat je bent vreemdgegaan?'

'Britt, wat vind je ervan dat je vriend vreemdging met je beste vriendin?'

'Is Brishton nu voorbij?'

De vragen lijken van alle kanten te komen en ik probeer ze te negeren, al is dat wel moeilijk. Het liefst zou ik in hun gezicht schreeuwen dat het allemaal niet echt is en dat één foto niet betekent dat ze meteen iets hebben, maar ik moet me inhouden. Ashton pakt mijn hand steviger vast en trekt me mee door de mensenmassa.

Als we ergens zijn aangekomen waar het al iets minder druk is, laat hij mijn hand los en slaat zijn arm om mijn schouder heen. Hij druk zachtjes een kus op mijn wang.

'Ze gaan wel weg, geen zorgen,' fluistert hij in mijn oor. Kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam en ik ga iets dichter bij Ashton lopen. Zijn grip verstevigd weer en hij trekt me mee naar een cafétje. We nemen plaats in een rustig hoekje, maar we zorgen er wel voor dat de paparazzi ons nog kan zien. We bestellen wat te drinken en het wordt nog geen minuut later gebracht, ze hebben Ashton vast herkend.

'Dat was heftig,' mompel ik.

'Ik weet het, maar je hebt het goed gedaan.' Alweer verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ashton ziet het blijkbaar, want ook op zijn gezicht verschijnt een glimlach.

'Hoelang gaan ze nog door? Ik bedoel met dat ding over Lana en jou.'

'Ik weet het niet, ik denk iets van een week, maar het zou ook zomaar morgen al weer over kunnen zijn. Je weet het maar nooit, fans zijn raar.'

'Hé, niet mijn soort beledigen!' giechel ik. Ik was al bijna vergeten dat ik moest doen alsof ik fan was.

'Ik zeg niet dat jouw soort slecht is, ik zeg alleen maar dat ze raar zijn. Zonder onze fans zouden we nergens zijn, ik hou van ze hoor.'

'Dat is echt lief Ash, zie je wel dat je schattig bent,' grinnik ik.

'Ik ben niet schattig!' Hij gooit zijn handen in de lucht van frustratie.

'Ashton Fletcher Irwin, je bent echt wel schattig.'

'Ik ben niet schattig! En noem me alsjeblieft nooit meer bij mijn volledige naam, ik haat de naam Fletcher.'

'Hoezo? Het is schattig.' Nu kan Ashton zijn lach niet meer inhouden. God, zijn lach is echt schattig, maar dat zal ik maar niet zeggen.

'Zullen we maar weer gaan? De meeste paparazzi is al weg,' zegt Ashton als hij nog een laatste slok neemt van zijn cola. Ik knik en sta op. Samen lopen we naar de uitgang, waar de overgebleven paparazzi ons opwacht. Ik word meteen weer verblind door de flitsen en ik zoek Ashtons hand. Zodra ik die gevonden heb, banen we ons samen weer een weg door de mensen. Als we net het hotel in zijn, maar nog wel in het zicht van de paparazzi, zoent Ashton me uitgebreid.