Undercover

8 - Lana

'Lana!' Ik word wakker geschud.

'Wat?' Chagrijnig kom ik overeind.

'Weet je wat Marcel heeft gedaan?'

Britt staat met een zenuwachtig gezicht naast me.

'Watte- Wat is dit? Waarom maak je me wakker?'

'Je raad het echt nooit.' Ik kijk haar met verwachting aan.

'5 Seconds of Summer is hier.'

'Dafuq?' Ik kom gelijk overeind. 'Waarom?'

Ze rolt met haar ogen. 'Omdat ze touren?'

'Nee!' Ik val weer achterover. Ik vond het al dom genoeg van mezelf dat ik ter plekke bedacht dat we hier naar toe ging. Het floepte er opeens uit. Nu Marcel gelukkig wel tevreden, maar als dit nu mislukt hebben we echt een probleem. Britt sleurt me overeind en trekt me mee naar het raam. Buiten staat een grijze bus met de hele band ervoor. Er wordt een foto gemaakt en daarna inspecteren ze het hotel. Ze lijken niet allemaal even tevreden te zijn met het hotel. Sukkels. Michael kijkt langs ons raam en Britt duikt nog snel genoeg weg. Natuurlijk is mijn reactie te sloom en herkent hij mij alweer. Hij zwaait en ik hoop met heel mijn hart dat ik ver genoeg sta zodat hij mijn slaperige gezicht niet ziet. Maar dat zal wel niet, want hij heeft me ook herkent.

'Wie zwaait er?' sist Britt naar me.

'Michael.'

'Oeh...' Ik kijk haar zo dreigend aan dat ze snel wegrent. Ik ren achter en al snel trek ik aan haar haar, waardoor ze gilt. We lijken zo net een stel kleuters, maar dat maakt me niet uit.

'Stop. Kut Lana,' grinnikt ze.

'Eerst zeggen dat ik bij geen een persoon van afschuwelijke band pas.'

'Je past wel bij z- Nee, niet kietelen!' Ik prik in haar zij waardoor ze haar evenwicht verliest en op haar bed beland.

'Oké, je past niet bij ze.'

'Dat is beter,' zeg ik tevreden.

'Zullen we naar het restaurant? Ik heb honger.' Ik schud mijn hoofd.

'En ze dan zeker tegen komen? Ik dacht het niet. Ze hebben hier vast wel roomservice.'

Even later hebben we allebei een bord spaghetti voor ons neus en kijken we naar een film die we allebei niet kennen. Gelukkig bestaat er Netflix en hoeven we niet een Portugese film te kijken. Midden in de film worden we gebeld door Marcel. Ik kijk Britt vragend aan.

'We moesten hem elke dag bellen.' Ik rol met mijn ogen en neem op.

'Hoi,' zeg ik een beetje vermoeid.

'Hallo Lana. Ik ben ook blij om jou te spreken,' zegt hij sarcastisch.

'Nog steeds na de volgende keer?'

'Ja, het lukt jullie nu toch?'

'Uhmm...'

'Nee hé, ga me niet vertellen dat ik alles voor niks heb geregeld.'

'Grapje, Marcel. We hebben ze al gezien. Dat was je bedoeling of niet?'

'Misschien... En hebben jullie ze al gesproken.'

'En dan stalkers lijken? Nee, dankje.'

'Dus je hebt ze gezien maar niet aangesproken? Wat voor een fans zijn jullie!'

'We zijn geen fans Marcel! Is dat dan nog steeds niet duidelijk? Voor de duidelijkheid, ik háát ze. En dat is nog steeds niet veranderd. En we konden ze niet aanspreken want zij waren op de parkeerplaats en wij op de derde verdieping.'