မစ္စတာရုန်၏ ချစ်မှုရေးရာဒိုင်ယာရီ

Part-29

Chapter 28

မင်းတို့နှစ်ယောက် ငါ့ကိုတစ်ယောက်တည်းလွှတ်ထားပေးနိုင်မလား…

စားသောက်ဆိုင်တွင် သီးသန့်ခန်းမရှိသောကြောင့် ကျိုးလီ ကြိုတင်စာရင်းပေးစဉ်က နေရာလေးတစ်ခု စီစဉ်ထားရန်သာ တောင်းဆိုခဲ့၏။

ဝင်လာသောအခါ ရုန်ယီဘယ်နေရာတွင် ထိုင်နေမှန်း မသိသောကြောင့် ကျိုးလီကို ဖုန်းဆက်လိုက်၏။

ကျိုးလီအဝေးမှ မတ်တပ်ရပ်ကာ ပြုံးလျက် လက်ဝှေ့ယမ်းပြ၏။

ရုန်ယီနှင့် ချန်းခယ့်ယောင်တို့ အနားရောက်လာသောအခါ သူ့မျက်နှာအမူအရာမှာ အနည်းငယ်တည်သွား၏။

ရုန်ယီထိုင်လိုက်ပြီးသောအခါ ကျိုးလီချက်ချင်းပင် အနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေးမေးလိုက်၏။

“မင်းတို့ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ…”

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…” ရုန်ယီ သာမန်အခြေအနေဟု ထင်ရအောင် ကြိုးစားနေ၏။

“လျှိုယွမ်ရော..သူအစောကြီးကတည်းက ရောက်နေရမှာလေ…”

ကျိုးလီ ထိုစကားကိုမယုံချေ။ ထို့နောက် ရုန်ယီကိုကြည့်လိုက် ချန်းခယ့်ယောင်ကို ကြည့်လိုက်လုပ်ပြီးမှ ဖြေပေးလိုက်၏။

“အိမ်သာသွားတာ ထင်တယ်…” ကျိုးလီပြောလျက် ဆိုင်းဘုတ်ကို ညွှန်ပြ၏။ “နည်းနည်းတောင် ကြာပြီ…”

ချန်းခယ့်ယောင်ချက်ချင်းပင် လျှိုယွမ်ကို ဖုန်းခေါ်လိုက်ကာ တစ်မိနစ်အတွင်းမှာပင် စိတ်အေးနေသောပုံဖြင့် လျှိုယွမ်ပြန်ရောက်လာ၏။

နေရာတွင် ထိုင်လိုက်ပြီးမှ ခုမှရောက်လာသော နှစ်ယောက်ကို နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ “ရောက်လာတာ တော်သေးတာပေါ့…”

သို့သော် သူ့မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေသော ကျိုးလီကိုကြည့်လိုက်သောအခါ ချက်ချင်းပင် မျက်နှာလွှဲသွား၏။ သူ့မျက်နှာအမူအရာမှာ ထူးဆန်းနေ၏။

ထို့ကြောင့် ရုန်ယီလည်း လျှိုယွမ်မှာ ကျိုးလီနှင့်အတူ နှစ်ယောက်တည်း ရှိမနေချင်သောကြောင့် ရှောင်နေခဲ့ခြင်းဖြစ်မည်ဟုကောက်ချက်ချလိုက်၏။