yasak krallık

7. bölüm ~ÇIKMAZ YOL~

Büyük bir öfkeyle kapının önünden kalktım kaç saatir buradaydım?
Sinirden başım dönüyordu

-İMZALAMİCAM HİÇ BİR ŞEY!!  KİMSEYE SÖYLEMEM MERAK ETME!!! PİSLİK!

Kapıyı son kez yumruklayıp arkamı döndüm ve ağlayarak odaya gittim üstümdekileri çıkarttım ve hepsini yatağa bıraktım tek bir şey dışında...
Kolye. Onu bırakamadım...
Artık ayaklarım acımıştı ve elbise beni boğuyormuş gibi geliyordu çıkartığımda çok rahatladım.
Yatağa oturdum ve her yere baktım
Gözümde anılar canlandı ve yüzümde bir gülümseme oluştu. Farkına varınca gülümsemem soldu ve kaşlarım çatıldı.
Ayağa kalktım ve buraya geldiğim kıyafetlerimi giydim geldiğim gibi gidiyordum
Darmadağın ve yaralı...

Saraydan hızla çıktım ve hiç koşmadığım kadar hızlı koştum. Koştum koştum ve koştum.
Herşeyin başladığı yere geldim
O kapıya.
Tedbirli bir şekilde adımımı dışarıya attım ve ilerledim yüzlerce kez arkama baktım
Gelmedi...
Durdum ve yeniden içeriye girdim gelmedi çıktım gelmedi iki krallığa da baktım yoktu
İçeriye girdim oturdum ve bekledim hava aydınlandı yoktu gelmedi gelmeyecekti gözlerimden yaşlar süzüldü ve dışarıya çıktım ve arkama bakmadan saraya kadar koştum ve tam içeriye daldım yemek salonuna annem koltukta oturmuştu ve çökmüştü.
Babam etrafta yoktu erkek kardeşim geri gelmişti uzun zamandır başka bir yerdeydi ve annemin yanında oturuyordu ve bir kaç kişi daha vardı
Salona girmemle tüm gözler bana döndü 
Deli gibi ağlıyordum gözlerim kıp kırmızıydı
Ve her yerim çamurdu annem beni görünce hızla ayağa kalktı elini alnına koydu

-o mu geldi? Geldin mi sonunda geldin mi

Kardeşime döndü ve ağlamaya başladı

-yine hayal mi görüyorum yine rüyamı nolur söyle geldi mi?

Anneme doğru gittim kimse konuşmadı ona sıkı sıkı sarıldım
Sesizce fısıldadım

-burdayım... gerçekten ben burdayım...

Ve yine deliler gibi ağlamaya başladım ve saniyeler içinde herkes başıma toplandı
Annem beni göğüsüne bastırdı herkes sorular soruyordu ve beni çekiştiriyorlardı
Annem beni iyice kendine çekti herkesi itti ve yürümeye başladık

-Rahat bırakın kızımı istediği zaman anlatacak. Bırakın!

Annem herkesi savuşturdu ve beni odama çıkardı otuturdu ve ben hayla ağlıyordum sesizce.
Annem saçlarımı seviyor öpüyordu bazen duruyor tekrar bakıyordu gerçek olduğunu anlayınca yeniden sarılıyordu.

-anne...

-efendim kızımm efendim birtanem söyle

-anne ben çok yorgunum biraz dinlensem olur mu?

-tabi olur kızım tabiki olur sen iyice yat dinlen güzel kızım ben çıkıyorum sen burda dinlen uyanınca gelirsin

-sağol...

Diyebildim sadece

Annem arkasına baka baka çıktı ve kapıyı kapattı
Aylar sonra ilk defa adamdaydım etrafı inceledim uzun süre Yine ağladım ve duşa girdim sıcak suyun altında yere oturdum veya yaklaşık yarım saat kadar bir de orada ağladım artık gözlerim acıyordu duştan çıktım ve üstüme bornozumu aldım
Kurulanmadan hemen iç çamaşırlarımı giydim ve kendimi örtünün altına attım ve sarıldım ve ağlayarak uykuya daldım
Hiç bu kadar ağladığımı hatırlamıyordum
Bu göz yaşları ne içindi?

≠yazarın anlatımıyla≠

Her göz yaşım için intikam alacağım dedi kız kendi kendine , kendi krallığında
Her göz yaşını telafi edeceğim dedi adam  kendi kendine ,kendi krallığında

Kız dönmediği için pişmandı ama başka çözümü olmadığını düşünüyordu .
Adamda aynı şekilde söyledikleri için, kapıyı açmadığı için ve en çokta peşinden gitmediği için pişmandı ama oda bunun tek yol olduğunu düşünüyordu.

≠artemisin anlatımıyla≠

Zihnimde o gece tek şey yankılandı
"Özür dilerim."
İlk defa o gece hüngür hüngür ağladım sabahlara kadar.
Odamdan çıkmadım.
Çünkü o yoktu
Bana bu sarayın her yeri bana onu hatırlatıyordu .
Günler devam etti ve ben saydım
Ve yalvardım çünkü burdan çıkamadım daha değil...
Gelmediğin her günü saydım

-bu gün Gelmediğin 2. Gün
-bu gün Gelmediğin 4. Gün
-bu gün Gelmediğin 10. Gün
-bu gün Gelmediğin 20. Gün
-bu gün Gelmediğin 30. Gün

Lanet olası 1 ay hayla gelmedin.
Gelmezsen hatamı nasıl telafi edeyim?
Nasıl yaşayayım?

Bana zorla  her gün yemek yedirdiler gerçek anlamda yaşayan bir ölü gibiydim ve o hayla yoktu...

≠sera nın anlatımıyla≠

Kos koca 1 ay geçti hayla yoksun hayla gelmedin kimseye nerde olduğum kimle olduğum veya ne yaptığımla ilgili bir şey söylemedim hatta kimseyle tek kelime konuşmadım bile
Neredesin?
Ben gururumu çiğnemeye hazırdım
Seni affetmek uğruna ama aynı zamanda da geri dönmeyecek kadar gururluydum bi o kadar.

Ben geldikten sonra uyandığımda babam yanıma geldi ve beni çok aradığını nerede olduğumu sordu ama tek bir cevap vermedim
Herkes bu zamana kadar soru sordu ama sadece ihtiyacım olduğunda odadan çıktım ve ihtiyacım olduğunda konuştum.
Babam beni sorularıyla sık boğaz ediyordu. Ee haklı tabi onun o sakladığı
"Tehlikeli bölgeyi" bilmemden korkuyordu. Bana orayla ilgili soru soruyordu
Orada mıydın diyip duruyordu en sonunda dayanamadım ve yalan söyledim

-hayır

Babam derin bir nefes aldı
Beni umursadığı yoktu sadece büyük sırrını merak ediyordu
Annem ise hoşgörülü davranıyordu bana bakıyordu ve soru sormuyordu
Hep yanımdaydı
Babamı soru sorarken bulunca ona kızıyor ve onu gönderiyordu.

1 ay içinde çok hasta oldum ve bu sürede hep yanımda annem ve kardeşim vardı kardeşimde annemle aynı davranışları sergiliyordu
Saçlarımı okşuyor bana yardım ediyordu.
Benimse aklımda tek bir gece vardı...
O günlerin geri gelmesi için dua ettim ve hep inandım
Hep camdan ona baktım geliyor mu diye
Balkonlardan onu izledim ormana baktım ama yoktu
Gelmedi
Neden gelmedi?
Çıkmaz bir yolda gibi hissediyordum kendimi.
Ve bu yoldan çıkmanın tek yolu duvarları yıkmaktı ama benim bunun için gücüm yoktu
Gücümü toplanacaktım ve yeniden ayağa  kalkacaktım.

Ben sera. Duvarları yıkmaya geliyorum.
Ne olursa olsun buna son vereceğim.

Büyük bir tutkuyla yataktan kalktım ve av kıyafetlerimi giydim yoluma çıkan herkesi geride bıraktım ve babamın
Kimseyi sokmadığı odasına büyük bir sinirle girdim
Ve öylece kaldım gördüklerime gözlerim inanmadı?
Buda ne böyle? Lanet olası bir şaka falan mı?