Yeni kurgumla karşınızdayım! Tosun paşaya kurgu olmazsa olmazdı ya! Bu kurgu için oldukça heyecanlıyım. Umarım seversiniz! İyi okumalar, bol yorumlar ❤️🩹
cey.tufan
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ozantufan, cenktosun ve 257,688 diğer kişi beğendi. cey.tufan: hello again babies
5799 yorumun tümünü gör.
semakgun: VELKOM CANİM VELKOM BİDA GİDERSEN ANANİ SKEREM +cey.tufan: cuk kiricisin ama bairma bana 🥹 +ozantufan: anemden ne istedin serefsiz pust +semakgun: sen gene de duzgun konus da benle, tüm geseyi basina toplamiyim ozi abi
Lorin.tosun: askm ne zaman buluscaz ciglik aticam? +cey.tufan: fistikim halledicez rahat ol 👩❤️💋👩
Ceren.kahveci: sonunda bazi kararlar verilmis, trye donulmus? +cey.tufan: vakti gelmisti, uzaktan uzaga is yapmak cok zor 😁
"Ya abi, beni Türkiyeye bunu söylemek için mi çağırdın, şaka mısın amınakoyim?" kalçamı bıkkınlıkla koltuğun kenarına yaslayıp, şaşkın gözlerle abime bakmaya başlamıştım.
Kucağındaki koliyi yere bırakan Ceren de tıpkı benim kadar şaşkındı. Tek şaşkın olmayan, yengem Esra'ydı. Muhtemelen o zaten biliyordu bu durumu.
"Saçmalama kızım, zaten özlemiştik seni? Hem uzaktan uzağa ne bana yetişebiliyordun ne başka bir şeye? Ayrıca zaten liseyi benden uzakta, tek başına yurtlarda sürünerek okudun. Üniversiteyi, burada yanımda okumanı istiyorum. O kadar imkanım var, sefalet içinde tek başına halletmeye çalışıyorsun her şeyi?"
Abim oldukça dolmuş bir şekilde ardı ardına sıralamıştı tüm bu kelimeleri. Evet, liseyi Hollanda da tek başıma okumuştum. Okulun yurdunda kalmıştım dört sene boyunca.
Evet, tam dört sene boyunca, kimseye muhtaç olmamaya çalışarak halletmiştim her işimi. Ama tabii bu çok da kolay olmamıştı. Elbette abim düzenli olarak bana para yolluyordu, fakat bazen her şey maddi yönden olmuyordu.
Sık sık yalnız hissettiğim zamanlar, bunalıma girdiğim zamanlar oluyordu. Buradaki arkadaşlarım benim çok eski arkadaşlarımdı. Hepsi benden büyüklerdi ama, yine de beni küçük olduğum için dışlamayıp hep kendi akranlarıymışım gibi sevmişlerdi.
Ceren, Sema, Lorin ve abimin takım arkadaşları, kızların abileri, Esra yengem. Herkes.
Uzaktan uzağa da olsa, her gün beni arayıp halimi hatırımı sormayı da ihmal etmemişlerdi, fakat bazen telefondan yetmiyordu. Yanımda olmalarına ihtiyacım oluyordu işte. Şimdi abim böyle diyince, haksız sayılmazdı.
