My Ethereal - I TOM

11.11

Tamtego dnia dowiedziałam się, że nasz wolontariat w centrum krwiodawstwa zostaje odwołany na rzecz pomocy przy szkolnym przestawieniu.

Nie byłam z tego powodu jakoś wielce zadowolona, bo nienawidziłam tych wszystkich szkolnych teatrzyków.

Raz w życiu grałam główną rolę w szkolnym przestawieniu. Byłam królewną Śnieżką. Wywarło to na mnie niemałe piętno, ponieważ nadal pamiętałam krzyk naszej nauczycielki, która zdenerwowana szukała winnego wlania do jej torebki jogurtu.

Ja to zrobiłam, ale na szczęście nikt się nie dowiedział. Byłam szalonym dzieciakiem, który cieszył się z najmniejszej pierdoły.

Niestety jakiś czas temu diametralnie się to zmieniło.

Po lekcjach, niepewnym krokiem weszłam do ogromnej sali teatralnej. Znajdowało się w niej sporo osób, których nie znałam, co wprawiało mnie w lekki dyskomfort.

To nie było tak, że bałam się ludzi. Ja po prostu im nie ufałam. Wszyscy zawsze mnie zawodzili lub też po prostu odchodził.

Ludzie zawsze odchodzą.

Z braku jakiegokolwiek zajęcia zaczęłam przeglądać scenariusz. I chociaż nie chciałam — musiałam przyznać, że był okropnie pusty i po prostu słaby.

Gdy do sali wszedł pewien brunet, od razu przeniosłam na niego swój wzrok.

Chyba najbardziej nienawidziłam w nim tego, że zawsze miał wszystko i wszystkich gdzieś. Był tak strasznie pewny siebie. Oczywiście w złym tego słowa znaczeniu.

Odbyliśmy mała sprzeczkę na temat tego, czy Erik kochał Christine. Nie byłam wielką fanką ich uczucia, ale nie mogłam odmówić Erikowi tego, że naprawdę ją kochał. Na swój dziwny sposób.

Kiedy podarł cały scenariusz, miałam ochotę go zamordować. Dlaczego zawsze musiał być tak strasznym kretynem?

Potem stwierdził, że musi już iść, bo śpieszy do biblioteki. Lekko mnie to rozbawiło, ponieważ nie wyobrażałam sobie jego buszującego w książkach.

Gdy odparł, że w piątek dokończymy pracę nad scenariuszem, ciężko westchnęłam.

Ja naprawdę nie chciałam spędzać z nim swojego kolejnego popołudnia.