Enemies of lovers?

11

// in dit deel komt: Geweld, sh, ed, drugs, alcohol en depressie.

Pov: Robbie.
Een heftig flashback komt opeens.
Een paar jaren geleden.
Ik zet het bad aan. Ik ben er echt klaar mee. Ik heb bijna overal blauwe plekken en sneeën. Ik wil dit niet meer. Ik heb een t-shirt en korte broek aan. Ik ga in bad liggen, mijn hoofd onder water. Hier blijf ik liggen, ik laat mezelf verzuipen. Ik ben echt klaar met het leven. Echt klaar gewoon. Na wat er allemaal gebeurt was deze week. Ik wil het niet meer, na een tijdje ga ik out. Terwijl ik out ben word ik uit het bad gehaald door Raoul. Hij was blijkbaar gekomen om iets te bespreken maar hij hoorde water stromen. Hij belt de Ambulance. Ik krijg een ademhalingsmasker en word naar de ambulance gebracht met zo'n bedje. Nogsteeds ben ik out. De ambulance gaat rijden, ongeveer halverwege word ik wakker, kut ik word wakker. Dat was niet echt de bedoeling. Ik kijk rond, ik heb nogsteeds dat ademhalingsmasker op. Ik zie Raoul zitten, hij kijkt heel erg geschrokken, hij zit te bellen. Waarschijnlijk met de jongens. Kut. Ik wil niet dat hun mij zo zien. Ik word het ziekenhuis binnen gebracht. Ik lig nu in een Kamertje. Ik mag van de dokter een trui aandoen. Ik krijg van Raoul een trui. Hij had er 1 meegenomen blijkbaar. Ik heb een infuus gekregen en allemaal van dat soort dingen. Ik kijk Raoul aan. "Sorry." Breng ik dan uit. Hij knikt en kijkt me geschrokken aan. "Waarom?" Vraagt hij dan. Ik denk na. "Ik was er helemaal klaar mee." Zeg ik dan zachtjes. Ik zie de andere jongens aanlopen, Matthy huilt de andere kijken geschrokken. Matthy rent Naar me toe. "Robbie?! Gaat het??" Vraagt hij en kijkt me huilend aan. Ik knik. Godver, ik wou niet dat hun dit wisten. Matthy snikt en geeft me een knuffel. Ik knuffel hem terug. Ik fluister naar Matthy "het komt goed Matthy ik heb gewoon wat tijd nodig." ik ken deze jongens allemaal nog niet eens zo lang, maar ze zijn nu al mijn beste vrienden.
Ik schiet terug naar de realiteit, de tranen staan in mijn ogen. Raoul en Matthy kijken me aan. "Robbie gaat het?" Vraagt Raoul. Ik knik "gewoon een flashback." Zeg ik dan. Ze knikken. Matthy kijkt verdrietig. Hij kijkt de hele tijd naar me. Ik kan het hem echt nog niet vergeven. Niet nu al, wie zegt dat hij het niet niet gewoon nog een keertje doet hierna. Ik wil naar koen. Hij is degene waarmee er echt iets is gebeurt. Ik red me wel. Waarom werd ik überhaupt meegenomen? Ik wil helemaal niet hier zijn. Ik wil gewoon mijn leven lijden. Niet met al dit gezeik. "Het spijt me." Zegt Matthy dan zachtjes. Ik kijk hem aan. Ik knik. "Ik kan je denk ik nog niet vergeven nu.. ik ben echt bang dat je het nog een keer gaat doen." Zeg ik dan zachtjes. Ik voel me slecht dat ik het zei, maar ik moest. Matthy ziet eruit alsof hij een knuffel nodig heeft. Ik sta op. Ik voel me weer zoals een paar jaar geleden. Ik loop rustig naar Matthy toe. Hij kijkt echt verdrietig. Ik geef hem voorzichtig een knuffel. "Het komt ooit goed Matthy, ik heb gewoon wat tijd nodig." Zeg ik dan zachtjes. Hij barst in huilen uit op mijn schouder.
Ik vind het zielig voor Matthy, maar ik kan hem echt nog even niet vergeven. Het komt goed tuurlijk komt het goed. De dokter komt opeens achter Matthy staan. "Robbie van de graaf, terug naar bed!" Zegt hij dan. Ik lach en ga terug liggen op bed. Dan komt de zuster " wat wilt u te eten meneer?" Vraagt ze dan. "Ik heb geen honger, toch bedankt." Zeg ik dan. Ik kijk naar Matthy. "U moet wat eten." Zegt ze dan. Kut. "Doe maar iets dan." Zeg ik dan. Ik krijg een bord met spaghetti en wat pudding. De zuster loopt weg en Raoul gaat naar Koen toe. Ik en Matthy blijven alleen over. "Wil je wat?" Vraag ik dan en wijs naar mijn eten. Hij knikt en gaat naast me zitten op bed dan eet hij mee van mijn spaghetti. Wanneer het op is kijk ik naar de pudding. "Ik zit vol, wil jij dit?" Vraag ik dan. "Jaa!" Zegt hij. Ik wist dat pudding één van zijn favoriete dingen is. Vooral deze pudding. Een paar jaar geleden met eten, at hij namelijk altijd mijn pudding op. Ik lach en zeg "je houd nogsteeds zo veel van pudding als een paar jaar geleden." Hij knikt en glimlacht met een hap pudding in mijn mond. Ik glimlach terug. Ik ga rechtop zitten en leg mijn hoofd op zijn schouder. "Moe?" Vraagt hij dan. Ik knik. Hij gaat liggen, ik ga naast hem liggen. En leg mijn hoofd op zijn borst. Ik besef niks meer wat er de laatste dagen is gebeurt, het boeit me ook niet veel meer. Ik voel me zo veilig nu. Ja tuurlijk. Ik ga nooit vergeten wat hij heeft gedaan, maar dat ga ik hem ook nog niet vergeven zoals ik zei. Maar ik ben blij dat we vrienden zijn nu. Nouja zover je dit vrienden kan noemen. Ik kijk naar het gordijn ik zie Raoul kijken naar ons en knikken. Hij is denk ik blij dat we ons gewoon gedragen. Ik val in slaap.

Pov: Matthy.
Ik merk dat Robbie's ademhaling normaal word, hij was wat gestrest. Hij is waarschijnlijk in slaap gevallen. Ik ben blij dat we gewoon normaal doen tegen elkaar. Ik weet niet zeker wanneer ik hem moet gaan vertellen over dat nummer. Ik moet daar denk ik even mee wachten, misschien word hij wel boos ofzo. Dat wil ik echt niet, ik wil alles zoals vroeger, misschien wel meer dan vroeger. Ik ga met mijn hand door zijn haar, het is zacht. Ik glimlach. Na een tijdje val ik ook in slaap. Het was echt een heftige dag. Een paar uur later word ik wakker, Robbie zit rechtop en huilt een beetje.
~1022 woorden~
Omg, heftug deel?? Ja best wel. Maar oke, ook wat mooie aanpassingen of..??? Ik zit nu in de auto naar huis, dan gaan we gelijk naar een hotel naast schiphol. En dan moeten we om 4:00 s'ochtends met de bus naar schiphol en dan om 8 uur vliegen naar Griekenland 🫢🫢 anyways joe joeee🫶