Enemies of lovers?

27

Ik ben met disclaimers gestopt maar als je een van de voorgaande dingen niet chill vond zou ik dit deel skippen.

Robbie zit nog steeds in de flashback, maar nu zie je Matthy's pov ook een keer in een flashback ,dat leek me leuk.

Pov: Matthy (nog in de flashback!)
Ik ren nog steeds naar kamer 34, de kamer van Rob. Ik ren niet snel en dat komt doordat ik weinig energie heb. Ik ren de kamer binnen, Robbie ligt op bed. Hij lijkt een beetje blauwig, net een smurf een soort van. Hij krijgt een zuurstof masker op. Opeens trekt een man mij weg. "Hallo! Godverdomme laat me los!!" Schreeuw ik dan. De man Trekt mij op zij. "Hallo. Als mijn zoon wakker word. Zeg maar dat hij naar mijn huis moet komen. Ik moet namelijk snel terug naar werk." Zegt hij kalm, er is iets aan de hand. "Uhm zal ik doen meneer." Zeg ik dan en ren terug naar Robbie. Dat was dus de vader van Robbie. Ik heb hem daadwerkelijk nog nooit gezien, maar Robbie wou niet dat we hem ontmoette. Nou goed boeien. "Wat is er aan de hand?!" Vraag ik gepanikeerd. "Meneer van de Graaf kreeg geen lucht meer. Voor te lang niet meer." Zegt één van de dokters dan. De tranen stromen over mijn wangen, ik val op mijn knieën. Ik kan het niet meer, ik kan het allemaal even niet meer aan. Een paniek stroom komt over me heen. Raoul sleurt me van achteren mee naar buiten het gordijn. Ik jank het uit, ik voel me zwak. Zwak dat ik huil, zwak dat ik voor Robbie val. Zwak dat ik leef, gewoon zwak in elk opzicht. Ik huil, schreeuw en sla Raoul's handen elke keer weg. Koen staat voor me, milo naast me en Raoul achter me. "Maatje.." zegt Koen rustig. Ik vlieg hem in zijn armen. Ik jank het uit in zijn schouder. "Wat is er maatje?" Vraagt Koen dan. "R-Robbie... hij kreeg geen..." ik neem een korte pauze tussen mijn zin door en ga dan weer door "hij kreeg geen A-adem meer.. v-voor te lang.." ik snik. "Wat is hij dood?!" Vraagt Koen gepanikeerd. "W-weet ik niet.." zeg ik jankend. De dokters komen naar buiten. "Meneer heeft het gehaald, nog net. Hij was er bijna geweest." Zegt er eentje tegen mij. Ik huil nog meer, als de dokters er niet op tijd waren geweest was... was Robbie dood. "Is hij wakker?" Vraagt Raoul dan aan de dokter. De dokter knikt en loopt weg. Ik sla mezelf los en ren naar binnen. "Robbie..." snik ik. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen.

Pov: Robbie.
Ik word langzaam wakker. "Meneer u heeft geluk gehad, u had dood kunnen wezen." Zegt de dokter. Ik had dood kunnen wezen? Nou dat was misschien ietsjes beter geweest. Mijn eigen vader wilt me dood. Matthy stormt opeens binnen, hij huilt. Niet zo'n klein beetje ook. "Robbie.." hoor ik hem zeggen. Ik klop zachtjes naast me en schuif een beetje opzij ik heb zo'n tering masker op. Nu ben ik nog lelijker dan normaal.. Matthy gaat me nooit leuk vinden. Matthy loopt sloompies naar naar me toe en komt naast me liggen op bed. Hij legt zijn hoofd op mijn borst en knelt zich zowat om mij heen. "Robbie.. ik was zo bang.. d-dat je dood zou zijn.." zegt hij dan langzaam. "Uhm.. je vader zei trouwens dat je bij hem langs moest komen thuis.. ofzo" zegt hij er snel achteraan. Hij snikt nog een beetje. Ik kan niet antwoorden door dat masker.. maar ik ben bang. Ik wil niet naar mijn vader, maar als ik niet ga gaat hij waarschijnlijk weer met een pistool voor mijn deur staan. Ik ga later wel, ik mag sowieso niet het ziekenhuis uit nu. Matthy snikt op mijn borst. Ik wrijf langzaam over zijn rug. Hij geeft echt veel om me. De andere jongens komen niet vaak, ik hoor ze buiten praten. Ik weet niet of hun me gewoon helemaal zat zijn of dat ze misschien zorgen dat ik en Matt even alleen kunnen zijn. Niemand weet dat ik Matthy leuk vind. Ik vind hem ook echt al lang leuk, ik denk niet dat dat snel veranderd eigenlijk.

Pov: Robbie. / uit de flashback.
"Robbieee?" Zegt Matthy en staart naar me. "Sorry.." zeg ik zachtjes. "Wat is er?" Vraagt hij langzaam. "Euhm, ja een flashback naar een paar jaar geleden." Zeg ik dan. Hij knikt, "nou kom Ropje!" Zegt hij enthousiast en dan lopen we hand in hand naar onze suite. "Wil je erover praten?" Vraagt Matthy dan en kijkt me lief aan. Ik wil het wel, maar ik durf het niet.. alleen Raoul weet van mijn vader en dat kwam door de keer een paar dagen na het ziekenhuis. Hij bracht me erheen want ik was niet in de staat om te rijden. Hij zag alles wat mijn vader deed, toen gooide mijn vader zelfs met glazen naar me. Raoul heeft toen de politie gebeld. Nu 5 jaar later is hij weer op vrije voeten. "Robje je mag me echt alles vertellen." Zegt Matthy dan. Ik knik langzaam en leg hem het verhaal uit. Hij kijkt een beetje geschrokken. Ik vertel ook het stukje over Raoul en hoe hij erachter kwam. Matthy denkt even na. En knikt af en toe door mijn verhaal. "Wacht Robbie?" Vraagt hij dan. Ik knik. "Ja?" Vraag ik dan. "euhm misschien een rare vraag maar hoelang is je vader al vrij?" Vraagt hij en kijkt me bezorgt maar toch lief aan. "Euhmmm ja lastig ik denk nu iets van een maandje." Zeg ik en denk toch nog even na. "Ja ongeveer een maandje." Zeg ik dan overtuigd. Matthy denkt even na. Hij kijkt opeens bezorgt, iets schiet hem te binnen dat kan je gewoon zien. "Wat is er Matt?" Vraag ik dan. "euhm Robbie.. ik denk dat je vader misschien diegene is geweest die al die informatie heeft verspreid en dat hij jou dood wou maken." Zegt Matthy dan langzaam. Het schiet me te binnen het is wel toevallig dat 3 weken geleden precies zoiets gebeurt als mijn vader een maand geleden vrij is gelaten ja. "Hiervoor wil ik 1 ding weten Robbie, waarom wou je vader jou dood?" Vraagt Matthy bezorgt. Een paniek slaat over me heen, ik praat hier niet graag over.

~1065 woorden~

Hey hey, jezus weer heftig deel. Sorry dat er niet veel Mabbie in zat maar ik wil dit boek nog niet laten stoppen. Daarvoor probeer ik nu iets te starten weer 🫢 nou in ieder geval. Zitten ze op het goede spoor?

Als er morgen geen deel komt, is dat doordat ik een avond vlucht heb. Maar hopelijk kan ik iets schrijven die ochtend/ middag. Nou joe joee🫶🫶