Enemies of lovers?

26

Ik ben gestopt met disclaimers, maar als je een van de dingen in de voorgaande delen niet leuk vind zou ik stoppen met lezen.
Pov: Matthy.
Het is even perfect. Alles, ik heb een vriend. En die vriend is ook nog eens de Brabander. Nee, mijn Brabander. Ik ga uit het zwembad en Robbie volgt. Ik ga liggen op het bedje op het balkon. Ik sluit mijn ogen, ik hoor een beetje gestommel naast me. Robbie is ook gaan liggen volgens mij. Een paar minuten gaan voorbij en ik kijk even opzij, Robbie slaapt al. Ik sluit mijn ogen weer en val in slaap.
-de volgende ochtend-
Ik word wakker, eerder dan Rob. Ik kijk omhoog, waarom zie ik het zwembad? Oh god.. we zijn op de bedjes naast het zwembad in slaap gevallen? Ik pak mijn telefoon die blijkbaar naast me ligt. 7:03, heel vroeg maar oké. Ik probeer terug te denken aan gisteren. Robbie is nu mijn vriend, maar de rest van de avond is vervaagd. Ik kijk even rond, ik zie een fles ouzo staan en shot glaasjes. Aha, we zijn weer dronken geworden. Ik kijk naar Robbie, hij heeft alleen zijn zwembroek aan. Ik heb blijkbaar ook mijn zwembroek aan. Robbie word wakker. "Goeiemorgen.." zegt hij zachtjes. Hij heeft ook door dat we buiten liggen en kijkt een beetje vragend om zich heen. "We waren bezopen." Zeg ik dan. Hij maakt een ohh beweging met zijn mond. Ik kijk hem aan. "Euhm, zullen we omkleden?" Vraagt Robbie dan. Ik knik snel. We lopen samen naar binnen, door naar de slaapkamer. Robbie doet een sportbroekje aan. Ik doe ook zo'n soort broekje aan. Ik trek een blauw shirt aan, het broekje is zwart. Robbie staat nog steeds shirtloos, hij is zijn warrige haar goed aan het doen. Ik loop naar hem toe en knuffel hem van achteren. Hij draait zich om, we staan een paar centimeter van elkaar verwijderd. Ik leg mijn hoofd in zijn nek, ik hou hem vast. Zo blijven we even staan en dan ga ik terug omhoog, deze keer zijn onze lippen een paar millimeter van elkaar verwijderd. Zonder na te denken leg ik mijn lippen op die van hem. Hij maakt er een zoen van. Ik glimlach uiteindelijk tegen zijn lippen aan. Dan trek ik me terug, en graai ik even in zijn kast. Ik gooi hem een blauw t-shirt aan, hij vangt hem en trekt hem aan. "Staat je leuk!" Zeg ik dan. Ik pak zijn hand vast en dan pak ik de sleutels. We lopen hand in hand de suite uit. Ik doe hem snel op slot en pak dan Robbie's hand weer. We lopen naar een plaatselijk cafeetje. Robbie laat mijn hand langzaam los als hij veel mensen ziet. Ik snap hem wel, we lopen het cafeetje binnen. "Wat wil je?" Vraag ik dan aan Rob. "Euhmm koffie en een croissant." Zegt Robbie dan, ik knik. Dan loop ik naar iemand die achter de balie staat. "Hello, i would like 2 coffees and 2 croissants please." Zeg ik dan in mijn beste engels. Ik spreek veel dingen verkeerd uit maar goed. "Uhm okay, that'll be 6,40." Zegt de caissière dan. Ik geef haar 7 euro. "Keep the change." Zeg ik dan. Centjes genoeg. De caissière geeft de koffie en de croissants dan aan. "Thank you have a nice day!" Zegt ze dan. "Bye." Zeg ik dan en loop snel naar Robbie. Ik geef hem zijn koffie en we besluiten op een bankje naast het kerkje te gaan zitten. Dat is 2 minuutjes lopen. Als we er zijn gaan we zitten, ik neem een slokje van mijn koffie. Dan pak een croissant voor Robbie. "Dankje!" Zegt hij dan en neemt een hap. Ik pak mijn croissant ook, en neem een hapje. Eetlust heb ik niet veel, maar toch eet ik de croissant op. Dan ga ik verder met mijn koffie. "Zullen we straks naar de zee?" Vraagt Robbie dan enthousiast. Ik knik "ja is goed!" Zeg ik dan. Ik ben een beetje bang voor wat er zich in het water bevind, maar ik kan Robbie's enthousiasme niet breken, niet nu niet ooit. Als hij enthousiast is, is het leuk. "Matt, gaat het?" Vraagt Robbie dan. Ik merk dat er tranen in mijn ogen sta. "Ja, dit zijn tranen van blijdschap. Dat jij eindelijk mijn vriend bent." Zeg ik dan zachtjes. Robbie's ogen staan groot en er staat een glimlach op zijn gezicht, zo'n brede glimlach heb ik nog nooit bij hem gezien. "Awhhh Matt, dat is zo lief." Zegt hij dan. Hij vliegt me in mijn armen en geeft me een kus op mijn wang. Ik kleur helemaal rood, niet van schaamte. Nee gewoon omdat ik zo verliefd ben op Robbie.

Pov: Robbie.
Matthy is helemaal rood, Schaamt hij zich? Ik laat hem los en kijk hem aan. Zou hij zich schamen? Ik bedoel, het zou kunnen. Ja.. ik denk dat hij zich schaamt. Ik bedoel kijk naar mij, en kijk dan naar hem. Hij is zo mooi.. en ik ben gewoon een lelijk iemand die niks beter kan dan zichzelf snijden. Sjezus wat dacht ik? Matthy is waarschijnlijk niet eens echt gelukkig met mij? Zou het een grap zijn? Ik word opeens uit mijn gedachten gehaald. "Robje???" Zegt Matt dan. "Euhm ja laten we terug lopen." Zeg ik dan. Matthy kijkt me een beetje raar aan. Jezus Robbie, kan je nou nooit is een keer fucking normaal doen?!
Een paar jaar terug.
Ik heb net geprobeerd zelfmoord te plegen. Ik lig nu in een ziekenhuis bed en mijn vrienden zijn tijdelijk even weg, volgens mij zijn ze me helemaal zat. Mijn vader stormt binnen. "JEZUS ROBBIE!" Schreeuwt hij luid. "IK MOEST HELEMAAL VAN MIJN WERK KOMEN OMDAT JIJ MET JE DOMME HOOFD WEER IETS KUTS HEB GEDAAN!" vervolgt hij. Hij grijpt me bij mijn arm. Een soort paniek gaat mijn hele lichaam door. Ik krijg zo'n harde klap voor mijn kaak. Niemand weet dit.. maar sommige blauwe plekken kwamen niet van mijn pesters. Maar van mijn vader. "WAAROM DEED JE DIT?! NOU VERTEL OP!" schreeuwt hij boos. Ik sla nog erger in de paniek. Ik kan me niet meer bewegen en ik kan zeker niet meer ademen. "Kut joch, jij had gewoon dood moeten gaan, dan had ik niet eens hoeven komen." Zegt hij boos en geeft me nog eens een keiharde klap. Ik krijg echt al 3 minuten geen lucht meer. Voordat ik op de rode knop kan klikken word alles zwart.
Pov: Matthy (nogsteeds in de flashback.)
Ik hoor een alarm af gaan in het ziekenhuis en hoor wat dokters wat zeggen. "Kamer 34 heeft hulp nodig!!" Schreeuwt er eentje. Ik zie veel mensen die kamer in rennen. Ik denk een stuk of 7 dokters. "Wacht Raoul.. welke kamer is Robbie?" Vraag ik dan. "Kamer.. 34." Zegt Raoul. Ik schiet in de paniek en ren zo snel ik kan naar Robbie's kamer. Ik barst in tranen uit onderweg naar de kamer.

~1166 woorden~
De flashback gaat door in het volgende deel, hij komt waarschijnlijk morgen pas, ik heb best veel last van mijn ogen en kan moeilijk letters lezen dus hopelijk is dit beetje goed gegaan. Nou joe joee🫶🫶