Enemies of lovers?

12

//In dit deel komt: sh. Ed en depressie
Pov: Robbie.
Ik zit wakker in bed, ik ben aan het huilen. Alles valt opeens binnen, alles wat er is gebeurt de afgelopen 24 uur. Ik heb Matthy hopelijk niet wakker gemaakt. Ik blijf zachtjes huilen. Ik hoor Matthy wakker worden. Kut. Ik veeg snel mijn tranen weg. "Hey matt.." zeg ik dan zachtjes. "Hey, gaat het?" Vraagt hij fluisterend. "Ja? Hoezo zou het niet gaan?" Vraag ik dan. "Je was aan het huilen." Zegt hij dan. "Oh nee, ik ben gewoon wat verkouden." Zeg ik dan met een glimlach, hij kan me niet eens zien glimlachen maar ja. "Ohh oke" zegt Matthy dan. Ik ga weer naast hem liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Kut ik voel het weer komen, die achterlijke kut flashbacks.
Een paar jaar geleden in het ziekenhuis.
Matt zit naast me op bed, het is al laat. Hij blijft bij me slapen. Ik voel me een beetje raar. Hij weet namelijk dat ik heb geprobeerd om zelfmoord te plegen, maar hij weet van niks anders. Ik vind het wel prima zo. Hij gaat naast me liggen, ik leg mijn hoofd op zijn borst. Dit voelt vertrouwd. Hij speelt een beetje met mijn haar. Ik wil hem niet kwijt, voor nu is hij en mijn vriendengroepje maar vooral Matthy mijn reden om te blijven leven.
De flashback was dit keer niet zo erg. Eigenlijk wel een mooie flashback. Sinds dien heb ik het niet meer geprobeerd. Alleen nog meerdere keren getrapt en uitgescholden. Maar dat stopte toen ik van school af was ook wel weer. Ik val weer rustig in slaap.
//De volgende ochtend\\
Pov: Matthy.
Ik word wakker, Robje ligt nogsteeds op mijn borst te slapen. Dit voelt vertrouwd het voelt goed om closer te worden met hem. Ja ik weet dat hij zei dat hij me nog niet kon vergeven , maar can you blame me? Hij is echt de liefste persoon op aarde. Ja tuurlijk denk ik nog terug aan een paar jaar geleden. Het moment dat... ja. Het moment dat Robbie probeerde zelfmoord te plegen. Wat als hij wel dood was? Dan had ik nooit meer mijn beste maatje mogen zien. Wat zou ik dan hebben gedaan? Hij betekend zo veel voor mij, het is echt niet normaal. Ik speel even met zijn haren, totdat hij na een kwartiertje ook wakker word. "Goeiemorgen." Zegt hij met zijn ochtendstem. "Goedemorgen" zeg ik dan en glimlach. Wat heb ik die goeiemorgen gemist. Hij wrijft in zijn ogen, hij ziet er wel cute uit. Ik doe zijn haar een beetje goed. Ik lach zachtjes "wat is er?" Vraagt Robbie dan. "Je haar.." zeg ik dan en lach. Ik kijk naar de grond, ik zie daar mijn kleding liggen, nee nee. Niet dat ik mijn kleding heb uitgedaan. Maar dat wat Robbie aan had gedaan. Ik vind het grappig dat hij mijn kleding aan had en ik die van hem. Ik mis hem, ik ben zo blij dat ik hem nu weer even kan zien. Hij staat op en gaat voor de spiegel staan. "Oké je had wel gelijk, mijn haar is echt vreselijk." Lacht hij dan. Ik lach ook. De dokter komt binnen. "Goedemorgen meneer van de-... Meneer van de Graaf. U moet terug het bed in." Zegt de dokter een beetje geïrriteerd. Robbie gaat snel op bed zitten tegen mij aan. Ik knuffel hem. "Ontbijt komt zo u kant op." Zegt de dokter dan. "Wow ontbijt op bed!!" Zegt Robbie dan. Hij kijkt echt heel blij. Ik glimlach en de dokter loopt weg, dan komt de zuster aangelopen. "Hallo meneer van de Graaf. Wat wilt u als ontbijt? Wilt u toevallig pannenkoeken?" Vraagt ze dan. "Jaaaa!!" Schreeuwt Robbie zowat. De zuster geeft een bordje met pannenkoeken aan. "Dankje!" Zegt Robbie dan. De zuster gaat weer weg. Ik kijk naar Robbie en glimlach. "Wil je mee eten?" Vraagt rob dan. "Ja tuurlijk." Zeg ik dan. Ik pak een pannenkoek en eet die langzaam op. "Omg dit is echt lekkur" zegt Robbie dan. Ik glimlach. "Lekkuuurr." Zeg ik dan grappend. Hij lacht. We eten samen de pannenkoeken op. Wanneer we het op hebben Knuffel ik Robbie en leg ik mijn op zijn schouder. "Ik heb je gemist Robbie, ja ja ik weet dat nog niet alles goed tussen ons is en dat je me nog niet kan vergeven maar ik heb je oprecht wel echt gemist." Zeg ik dan. Hij glimlacht. "Ik heb jou ook gemist hoor Matt." Zegt hij dan. We knuffelen echt best wel lang, ik weet niet helemaal waarom we zo lang knuffelen. Dan komt Koen opeens door het gordijntje heen. "Hey jos... omg.. Robbie.." zegt koen dan, hij kijkt geschrokken. Hij had het gehoord maar nog niet echt gezien. Robbie kijkt een beetje onzeker. "Hey koen.. wat is er?" Vraag ik dan. "Uhm.. uhm.. uh.. ja nee uhm.. laat maar." Zegt koen dan. Hij blijft naar Robbie staren. Robbie verstopt zich onder de dekens iniedergeval zijn armen en benen. Hij voelt zich super ongemakkelijk. "Uhm ja Koen?" Vraagt Robbie dan. "Nee niks, knuffelse nog!" Zegt Koen dan en lacht. Typische koen opmerking. Ik lach zachtjes en kijk dan naar Robbie. "Rob.. trek je er niks van aan. Koen weet gewoon echt niet hoe hij met dit soort dingen moet omgaan, je bent echt mooi zoals je bent. Nu nogsteeds." Zeg ik dan. Hij glimlacht naar me en voelt zich volgens mij al iets meer op zijn gemak. Ik knuffel rob weer. Hij glimlacht. Ik voel me goed, op mijn gemak en veilig. Ik laat me achterover vallen terwijl ik Robbie vast hou we liggen nu op bed te knuffelen. Raoul komt binnen, hij kijkt ons aan en glimlacht. "De beste vrienden zijn terug" zegt hij dan en kijkt trots. "Maar al nieuws van de dokter?" Vraagt Raoul dan. Robbie schud zijn hoofd, maar dan valt de dokter opeens binnen.
"Hallo Robbie van de Graaf. Wij hebben wat nieuws over je testjes die u gisteren heeft afgenomen.." zegt de dokter dan.

~1007 woorden~
HAHAH cliffhanger. Ja sorry maar anders weet ik niet hoe ik verder moet schrijven😔 . Anyways het is dus nu 21:40 en ik moet zometeen gaan slapen aangezien ik om 3:30 op moet staan.😭😭 echt waar help me. En dan moeten we 6 minuten lopen naar de bus en dan naar Schiphol 🥳 jaja nou joe joee🫶🫶