"Ne oluyor Öykü? Ne yapacağız?" Diye sordu Irmak.
"Ne mi oluyor? Bitecek onlar öyle bir oynayacağız ki. Şokları şaşacak."
Hepsi dikkatle dinledi.
"Öldüreceğiz onları! " Diye yükseldi Nehir.
"Ben kafasına kafasına vuracağım. " Dedi Mennure.
"Ben önce dövecek sonra kafasına yüzüğü fırlatıcam. " Dedi Irmakta.
"Ben boşanma davası açıyorum." Dedi Zeynepte. İşte benim kızlarım dedim içimden.
Bir anda kapı açıldı ve önce Güney sonra Ege peşlerinden diğer erkekler girdi. Güney kapıyı açınca Nehir bir anda kalkıp Güney'e sarıldı! Hey napıyosun Nehir ya.
Zeynep'te hemen Kerem'e sarıldı. Mennure'de aynı şekilde Emir'e. En sonda Efe Irmak ile sarıldı. Ben ise öyle duruyordum. Ege ile bakışıyorduk resmen. Sonra bende sarıldım. Ege şaşırmış olsa da sonra o da bana sarıldı.
1 gün sonra.
Ufak çaplı bir nezarethane vakasından sonra yeniden tatilimize dönmüştük. Ama bugün gidecektik. Çünkü resmen zehir olmuştu tatil bize.
"Off ben bunları nasıl taşıyacağım. " Diyen sese güldüm. Çünkü Nehir resmen bir valiz dolusu kitap almıştı. Ve okuyamadan eve dönüyorduk. Sinir krizi geçiriyordu.
Ege ise mutluydu. Yani evet ben biraz fazla uzatmıştım. Ama özür dilemişti.
Valizlerimizi arabaya yerleştirdik. Tatil erken bittiği için üzülüyordum. Son bir kez kaldığımız yere hüzünle baktım.
Ege yanağımı öperek bana sarıldı. "Üzülme 1 ay sonra yine geleceğiz."
"Olsun o yellozlar yüzünden böyle oldu."
"Ya bir şey olmayacak. Gelicez yine." Dedi bana sarılarak.
"Hadi tamam bin arabaya." Dedim gülerek.
Sonra arabaya binip İzmir'e geri dönmek için yol boyunca şarkı dinledik. Bir anda Ege arabayı durdurdu.
"Ne oluyor Ege?"
"Ya lastikler patlamış! Hay anasını ya hiç yedek lastik de yok."
Etrafa bakındım. Burası köy gibi bir yerdeydi. Kapıyı açıp arabadan çıktım. Kızlarda inmişti.
"Ne oluyor? " Dedi Mennure.
"Lastikler patladı."
"Ee ne yapacağız? "
O anda bir ses geldi. "Siz kime baktınız?"
Gelen orta yaşlı bir kadındı. "Merhaba. Bizim arabamız bozuldu da. Erkek arkadaşım halledicek onu bekliyoruz."
Kadın iki saniye bizi süzdü daha sonra gülümsedi. "E kuzum gelsenize eve. Beklemeyin şimdi. Soğuk soğuk ayran veririm size."
Kızlara baktım. Ne diyeceğini bilemez gibi duruyorlardı. "Zahmet vermeyelim. " Dedim.
"Ne zahmeti. Bizim için şeref. Misafirsiniz siz."
"Teşekkür ederiz."
"Oğlanları da çağırın. Bulursunuz lastik. Soruveririz köye."
Erkeklere haber verip onlarla beraber köyün en tepesindeki eve ulaştık. Burası biraz büyüktü(!)
Bir adam bizi karşıladı. Çok korkunçtu aslında. Ya böbreğimizi satarlarsa? Amaaan mafya eniştem var korur bizi.
