I'll dance in my own hell

5. Poradzę sobie.

Wojtek odwiózł mnie pod kamienice w której mieszkam i stanął na jednym z niewielu wolnych miejsc parkingowych.

-Mama chyba Cię nie zabije.- powiedział śmiejąc się cicho.

-Chyba.- uśmiechnęłam się przewracając oczami.

-Jesteś jej córką, więc raczej nie ma powodu żeby to zrobić..- ponownie się zaśmiał, lecz mi nie było do śmiechu.

-Dobra. Idę. Ewentualnie już nigdy mnie nie zobaczycie.- odpięłam pasy i tym razem to ja się zaśmiałam. Nie wiem czy ze strachu czy serio rozbawił mnie ten żałosny żart.

Otworzyłam drzwi i już miałam wychodzić jednak jeszcze raz spojrzałam na Wojtka.

-Dziękuje za wszystko.- powiedziałam z uśmiechem po czym przytuliłam mężczyznę.

-Nie ma za co.- powiedział nieco zaskoczony jednak po chwili oddał mój uścisk.

Po chwili się od niego odsunęłam i wyszłam z samochodu. Od razu poczułam na swoje skórze zimne powietrze, którego szczerze nienawidziłam, jednak po chwili byłam już w bloku, w którym było o wiele cieplej.

Kilka pięter później byłam już u siebie w domu. Po cichu zdjęłam buty w korytarzu i powiesiłam kurtkę na odpowiednim miejscu. Weszłam w głąb mieszkania i usłyszałam jak mama z kimś rozmawia. Nie był to głos kobiety, więc zapewne to tata. Weszłam do salonu i zobaczyłam w nim kogoś kto nie miał prawa tu być.

-Adam co ty tu robisz!?- powiedziałam podniesionym głosem. Czułam jak moje ciśnienie się podnosi, a we mnie uderza fala gorąca.

-Nie zwracaj się tak do starszego od siebie o 6 lat mężczyzny!- wtrąciła się mama, która siedziała obok niego.

-Przyszedłem tu po moją marynarkę, a twoja mama zrobiła mi herbatę, żebym na Ciebie poczekał.- powiedział opanowanym głosem.

-Przepraszam jaką marynarkę?- znowu mama się wtrąciła w naszą rozmowę, a atmosfera robiła się coraz bardziej napięta.

-Jest u Wojtka i Ricarda.- odpowiedziałam szybko nie zważając na słowa co było moim błędem.

-Jakiego Wojtka!?- krzyknęła mama z widocznym niezadowoleniem.

-Diana wczoraj z nimi przyszła na bankiet. Byłem z nimi- odezwał się Adam, a ja miałam zamiar go udusić. Czy ten idiota nie widzi w co się wkopałam!?

Czułam jak cała krew, która była w mojej twarzy powędrowała gdzieś zupełnie indziej, a ja tracę kontrole nad moim ciałem.

-Di!- usłyszałam głos Adama i jego kroki w moją stronę. Widziałam jak przez mgłę jak podchodzi do mnie i poczułam jego ręce na swoim ciele.

-Jak się Pan do niej zwraca!? Przecież jest Pan o wiele starszy!- burzyła się mama nie zwracając uwagi na to, że prawie zemdlałam.

-Proszę otworzyć okna. Musi mieć trochę powietrza.- powiedział głosem tak lodowatym, że nawet ja się go zlękłam i posadził mnie na kanapie.

-Adam daj spokój. Idź. Poradzę sobie.- powiedziałam najciszej jak mogłam, aby mama nic nie usłyszała jednak przed nią nic się nie ukryje.

-Oj uwierz, że sobie nie poradzisz. Laptop mi na pewno oddajesz.- powiedziała przechodząc przez salon idąc do kuchni.

-Niby za co chce ją Pani karać?- zapytał Adam i czułam jak jego ręce znikają z mojego ciała. Z jednej strony to dobrze, bo przy nim ledwo oddychałam, a z drugiej zrobiło mi się strasznie zimno bez jego ciepła.

Słyszałam w kuchni jak Adam i moja mama wymieniają się argumentami co do mojej kary na co zrobiło mi się miło, że Adam mnie broni mimo tego, że nie musiał tego robić.