SİYAH İNCİ (TAMAMLANDI.)

6. Bölüm

SİYAH İNCİ

6

"Yanılgı."

Yıldıza basmayı ve yorum yapmayı unutmayın.

✨🤎

İnsanın kalbi neden dururdu?

Yakınım olan birisini hiç kaybetmedim, ölümü hiç yakından tanımadım ama makinada ki o düz çizginin anlamını biliyordum. Doktorun ara vermeden yaptığı kalp masajı hiçbir işe yaramıyordu.

Gözlerimden yaşlar akarken yanımda omuzları çökmüş bir halde babaannesini izleyen Yiğit Ali güç almak adına cama avuç içlerini yasladı. İçimden o an bildiğim bütün duaları okumaya başlamıştım, Duru benim en yakın arkadaşımdı; onu kaybetmek istemiyordum.

Doktor geriye çekildiğinde anlam veremedim. Boş bakışlarım öylece doktorda kalakaldı. "O..." Dedim ama devamını getiremedim. Yiğit Ali'ye dönerken gözüm kalp atışlarını gösteren makinaya değdi.

"Döndü Zeynep." Dedi sevinçle ve bana dönerek sarıldı.

Ellerim yanımda asılı kalmıştı, içimdeki sevinci paylaşmak için kollarımı beline sardım. Çenesi saçlarımın arasındaydı, bana oldukça sıkı sarılıyordu.

"Döndü." Dedim gülümseyerek.

Doktor odadan çıktığında birbirimizden ayrıldık yanımıza geldiğinde, "Yiğit Bey, babaannenizin durumu kötüye gidiyor. Kalp atışları zayıf. Kendinizi her şey için hazırlayın." Diyerek yanımızdan çekip gitti.

O iki saniyelik mutluluk ve gülümseme boğazımızda koca bir yumruk oluşturdu.

Yiğit Ali gerimizde kalan sandalyeye oturduğunda ben camın ardından Duru'yu izliyordum. Ya bir gün en yakın arkadaşımı kaybedersem? Korkuyordum. Cebimdeki telefonum titredi, elimi cebime atarak telefonu çıkardım.

Arayan kişi abimdi.

"Bu ne demek oluyor?" Diye sordu.

"Sonunda bir ailen olduğunu hatırladın abi."

"Saçmalamayı kes! Evimizden nasıl atmak ister bizi?" Diye sordu hiddetle.

"Onu da sen bileceksin! Sen benim abimsin ya! Dön ailene de bak bir ne halde." Koridorda ilerlediğim sırada Yiğit Ali'nin bakışları bana döndü.

"Hafsa, eve geliyorsun hemen." Diyerek yüzüme telefonu kapattı.

Yiğit Ali'nin yanına gittim, oturduğu yerden başını kaldırarak bana baktığında konuştum. "Abim aradı, benim eve gitmem gerekiyor." Bakışlarım cama döndü. "Gelişmelerden haber eder misin?" Diye sordum sakince.

"Ederim, evine kadar bırakayım mı?" Diye sorduğunda başımı olumsuz anlamda salladım.

"İyi geceler." Diyerek hastaneden çıktım.

Eve geldiğimde abim salonda anneme bağırıyordu, babama olan sinirini annemden çıkartıyordu. Biz nasıl bu hale gelmiştik? Birbirimizden nasıl böyle hemen kopmuştuk. Belki de hiç aile olamadınız dedi iç sesim.