Kitapçıda ki izin günlerini Huzurevine giderek değerlendiren Zeynep Hafsa, sadece kendisiyle güzel bir iletişim kuran Duru ile çok iyi anlaşmaktadır. Yine bir izin gününde Duru'nun yanına gitmiştir fakat bu sefer Duru ona dargındır, tekrardan barışm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✨🤎
Çocukken çevrenin olmaması çok üzücü bir durumken büyüdükçe bu duruma alışıyor ve yalnızlık kelimesiyle en yakın arkadaş oluyorsun. Mesela herkes parkta arkadaşlarıyla oyunlar oynarken sen bir kaldırım köşesinde oturmuş kitap okuyorsun veyahut herkes derdini, heyecanını arkadaşlarına anlatırken sen odandaki duvar ile konuşuyorsun. İçine kapandıkça kitaplarla dost oluyor, duvarlarla sırlarını paylaşıyorsun.
Bende yalnız büyüyen bir çocuktum, babam ve annem ben çocukken çok kavga ederlerdi hatta bu kavgalar sonucunda boşanma kararı bile vermişlerdi. Abim onlar yüzünden agrasifleşmiş ve eve girmez olmuştu. Beni kimse önemsemiyordu o zamanlar, annemle babam birbirlerine bağırdıklarına yere oturur ve sırtımı yatağa yaslayarak kulaklarımı tıkardım.
Evde bir şeyler kırılırdı, kalbim gibi.
Mahalledeki kızların yanlarına gittiğimde aşağı mahalleden kızlarla kavgaya tutuşurlardı, korkardım kavgadan ve oradan hemen uzaklaşırdım. Ertesi gün beni aralarına almazlar hatta saçlarımı yolmaya çalırlardı, eve ağlayarak gittiğimde ise annemin dayaklarına maruz kalırdım; ağladım diye.
Bende bir süre sonra evden çıkmamaya başladım, odama kapandım. Yeri geldi annemi, babamı, abimi içeriye almadım. Onlarda pek umursamadılar beni. Şimdide umursamazlar.
Onlar aralarındaki sorunu bir süre sonra atlatmışlardı ama benim travmam hiç geçmemişti. Onlar barışmışlardı ben arkadaş dediğim kişilerle konuşma aşamasına bile girememiştim.
Bende kendimi kitaplara adamıştım, beni gerçek dünyadan koparıyorlardı. Fakat bir süre sonra bu da yetmedi bana içimde doldukça doldu kinlerim, bende yazmaya başladım. Yıllardır yazıyorum.
Odam orta büyüklükteydi, yatak camın hemen önünde duruyordu. Bir duvar boydan boya kitaplıktı, onun yanında masam vardı. Tam karşılarında ise giyisi dolabım bulunuyordu, dolaba ilerleyerek üzerime daha rahat edeceğim bir kıyafet çıkardım. Beyaz bir crop ve siyah tayt benim vazgeçilmez kombinimdir.
Üzerimi değiştirdikten sonra mutfağa geçtim, kendime Türk kahvesi yaptıktan sonra yanına birkaç çeşit çikolata koyarak bahçeye çıktım ve bahçedeki salıncağa oturdum. Huzurevinde tahminimden daha erken ayrılmıştım onun yüzünden, bu zamana kadar denk gelmeyen biz nasıl oluyordu da o günden sonra denk gelmiştik anlam veremedim.
