Kadın sadece, düşünüyordu.
Sabah kalkıyor kahvesini içiyor ve düşünüyordu.
Öğlen oluyor yine kahvesini içiyor ve düşünüyordu.
Akşam olunca yemek istemiyordu canı ve tekrar kahve içiyordu aklındaki düşünceler ile.
Uyumak, artık onun için çok zor bir şeydi. Uyursa kafasındaki sesleri susturacağını biliyordu ama bir türlü uyuyamıyordu kadın.
Kafasındaki seslere rağmen gülümsüyor, uykusuz bile olsa dik durmaya çalışıyordu. İçindeki o savaşa rağmen dışarıdan o kadar güçlü ve yıkılmaz görünüyordu ki kadın, diğerlerini inandırdığı gibi kendini de bu yalana inandırmak istiyordu. Ama gerçeklerden kaçamıyordu, biliyordu çünkü artık bir nasılsın sorusuna bile yıkılacağını. Ve en sonunda sordu kadın kendine.
Yaşamayı herşeyden çok isterken bile ölümü kafasından neden çıkartamıyordu?
Oysa ki herkesten çok yaşamak istiyordu.
