Annem benimle gurur duyuyor musun?
Senin yetiştirdiğin o güçlü kız olarak kalmak için çok savaşıyorum. Yokluğun ruhumu yoruyor sanki yavaş yavaş öldürüyor beni. Eskisi gibi gülemiyorum, aklıma her şeyde sen geliyorsun. Öldüğün haberini aldığım günkü gibi çaresiz hissediyorum kendimi, savunmasız. Mezarına ilk geldiğimde bile hiç inanmamıştım. Sanki beni evde bekliyorsun gibi hissediyordum. Uyanman için sana yakarışlarım hala kulaklarımda. Anne, ben ne yapacağım?
Senini unutmaktan, kokunu hatırlamamaktan o kadar çok korkuyorum ki. Sarıldığımda kollarının verdiği o güveni tekrar istiyorum. Küçük bir çocuk gibi saatlerce "Annemi istiyorum" diye bağıra bağıra ağlamak geliyor içimden..
Özlem duygusunun benim için katilden bir farkı yok. Özlüyorum ama benimki umutsuz bir özlem. Ben ne kadar bağıra çağıra ağlasam da gel diye yalvarsam da boşuna olduğunu biliyorum. En çok da bu yakıyor canımı. 2 buçuk yıl oldu sen gideli ama acısı hala dün gibi anne.. Yüreğim acıyor, kalbimdeki yaralar sürekli kanıyor Bir türlü kabuk bağlamıyor.
Hayatıma devam etmeye çalışıyorum. Bazen dışarıdayken yaşananları eve gelince sana anlatmak için heyecanlanıyorum, ama burada olmadığını hatırlayınca ruhum tırın altında kalmış gibi can çekişiyor. Üniversite kazandığımı öğrenir öğrenmez elim rehberde hep seni aradı. Bulamadım. Tekrar girdim tekrar seni aradım ama yine bulamadım.
Seni o kadar çok özledim ki. Saçlarımı okşayıp herşey bir kabustu, geçti demene o kadar çok ihtiyacım var ki anne. Mutlu olmaya çalışıyorum ama en güzel günlerim hep eksik geçiyor. Bu hissi sevmiyorum anne. Senin eksikliğini sevmiyorum. Geri gelemez misin? Bir kere sarılsam herşey düzelir gibi hissediyorum.
Seninle vedalaşamadım bile. Sana son kez seni seviyorum diyemedim. Sarılamadım, kokunu doya doya içime çekemedim.
Seni çok özledim...
Sadece eve, bana geri dönemez misin?
