İnsanlar anlaşılmazlar. Ne kadar tam birini anladım, tanıdım diye düşünsen hemen farklı bir yüz beliriyor. Sanki yeniden farklı bir kişilikle doğuyorlar tekrardan. Kimi tanıyorum desem sürekli yanıldım. Kime o bana değer veriyor desem bir çöp poşeti gibi kenara atıldım.
Bence her insan birer katil. Birini öldürmek için kan akıtmaya gerek yok, bir insanın ruhunu bir kelimeyle bile yaralayabilirsin. Eminim ki bende dahil hayatımızdaki bazı insanların katili olduk. Ya isteyerek ya da istemeyerek. Artık kime nasıl davranmam gerektiğini çözemiyorum. Herkes bana garip geliyor. Sanki herkes yine aynı şeyleri yapacakmış gibi hissediyorum. Güvensizliğim bazen benden çok fazla şey götürüyor. Bunu farkedebiliyorum. Hayatımı sürekli insanlardan şüphe duyarak onlara güvenmeyerek geçiremem bunu da biliyorum.
Ama anılar insanlara güvenmemi engelliyor. Yaşanmışlıklar bazen insanlardan nefret etmemi sağlıyor. Bu sorunumu aşabilir miyim bilmiyorum.
İyi tarafı da var tabii ki ; yalnızlık nedir onu öğrendim erken yaşta mesela, en ihtiyacın olduğunda etrafında istediğin insanlar tarafından terk edilmeyi, yalnızlık sayesinde kendi kendime nasıl mutlu olurum bunu öğrendim. En çokta kendimi tanıdım yalnız olduğum süre zaafında. Galiba onlara bana öğrettikleri şeyler için bir teşekkür borçluyum.
Beni erken yaşta büyümek zorunda bıraktıkları için teşekkür etmeliyim. Şuan bu sayede ayaktayım. Bana onlarsız da ne kadar iyi olduğumu anlamamda yardım ettikleri için de teşekkür etmek istiyorum.
