Düşmanlıktan Aşka [Gay] [BxB]

7.Bölüm

Yatağımda oturmuş, hıçkıra hıçkıra ağlıyordum, o günün üstünden 1 hafta geçmişti ama ben hala atlatamamıştım. Arada annem nasıl olduğumu soruyordu, sürekli onunla konuşmayı reddediyordum ve o da pek umursamıyordu, kendi hayatına devam ediyordu.

O gün ağlayarak oradan uzaklaştım ve Yeliz beni gördü ve peşimden koşarak geldi ama onu umursamadım, 1 haftadır sürekli arıyor, mesaj gönderiyordu. Ama hiçbirine cevap vermemiştim.

O benim Yeliz'imdi... Hayattaki yaşama sebebim... O asla böyle bir şey yapmazdı, yapamazdı… Aras onu zorlamış olmalıydı… ara tatil olduğu için okula gitmiyor, böylece Aras ve Yeliz'i görmüyordum…

Aniden gelen kapı sesi ile düşüncelerimden uzaklaştım ve ayağa kalkıp kapıyı açtım, Emre elinde bir abur cubur poşeti ile bana bakıp gülümsüyordu, canım kankam… tek o beni teselli ediyordu. Onu içeri aldım ve salona girdik, poşetleri elinden aldım.

M: hoşgeldin... Zahmet etmeseydin kanka...

E: Olur mu öyle şey salak. O Aras'ı görsem, helvasını yiyeceğiz şerefsizin.

Hafif gülümsedim ve oturup sohbet etmeye başladık, uzun bir süre sohbet ettikten sonra Emre boğazını temizledi.

E: Yeliz meselesini ne yapacaksın?

M: Bilmiyorum… Belki onunla konuşurum... Nede olsa o benim sevgilim, benim Yeliz'im...

E: Dikkat et, tekrar kalbin kırılmasın.

Emre hafifçe sırtıma birkaç kez vurdu ve beni teselli etti. Biraz sonra Emre kalktı ve tuvalete gitti, telefonumu aldım ve video izlemeye başladım… Biliyordum çünkü Emre bir tuvalete girdi mi 1 seneye anca çıkardı.

Video izlerken aniden bilinmeyen bir numara beni aradı, kaşlarımı çattım ve cevap verdim.

M: Alo?

?: ...

M: Kimsin..?

A: Yeliz'in dudakları gerçekten bal gibi tatlı, değil mi?

Gözlerim büyüdü ve öfkeden titremeye başladım, Aras... Nasıl numaramı bulmuştu, ya da nasıl benimle sevgilim hakkında böyle konuşabilirdi?!

M: Seni orospu çocuğu..!

A: haha, sınıfa ilk girdiğim an seni gördüm ve kendimce "bu çocuğu kırmalıyım" dedim, senin iki kere benim yüzümden ağlaman beni o kadar mutlu etti ki~ merak etme, kız arkadaşın altımda güvende olacak~

Aniden sinirle telefonu duvara hızla fırlattım, gözlerim dolmuştu ve derin derin nefes alıyordum, Emre koşarak geldi, bi bana baktı bi yerdeki paramparça olmuş telefona…

Gözyaşlarımı tutamadım ve ağlamaya başladım… Kendimi koltuğa attım, kafamı ellerimin arasına aldım ağlamaya başladım... Emre hemen yanıma oturdu, elimi tuttu ve beni teselli etmeye çalıştı...

Yarın gidip Yeliz ile konuşacaktım, o benim Yeliz'imdi... Eminim herşey yanlış anlaşılmaydı…

........

Emre evine gitti, bende Yeliz ile beraber çekildiğim fotoğraflara bakıp gülümsüyordum kendi kendime, benim biricik sevgilim... Yarın evine gidip onunla konuşacaktım, ve eğer beni ikna ederse onu affedecek, kaldığımız yerden devam edecektik...

Gece olmuştu, bense tabletimden telefon fiyatlarına bakıyordum, tabletimi kapatıp yatağıma uzandım ve uyumaya çalıştım.

............

Alarmın sesiyle uyandım, kalkıp yüzümü yıkayıp dişimi fırçaladım ve dolabıma yürüdüm, siyah kotumu ve gri siyah tişörtümü alıp giydim, saçlarımı düzeltip evden hızlı adımlarla çıktım, taksiye bindim ve Yeliz'in evine gittim.

Kapıyı çaldım ama kimse yoktu… birkaç kez daha çaldım ama yine cevap yoktu, dayanamayıp saksının altındaki yedek anahtarı aldım ve kapıyı yavaşça açtım, uyuyorsa uyandırmak istemedim ve yavaşça içeri girip kapıyı kapattım.

Ev bomboştu ve Yeliz'in odasından sesler geliyordu, odasında olduğunu anladım ve yürümeye başladım, kapıyı açtım ve donakaldım… Yeliz'in üstünde sadece kısa bir etek ve sütyen vardı, Aras ise sadece pantolon giyiyordu ve bir eli Yeliz'in çıplak belinde, diğeri ise açıkta kalan bacağında…

İşte o an anladım… Yeliz gerçekten… Bana ihanet etmişti…

Sinirle soluyordum, Yeliz'e tokat attıp hemen ordan ayrıldım, Aras'ın yine bana pis pis sırıtığını hissediyordum... Sokakta hızlıca yürüyordum… Ve gözyaşlarım akmaya başladı… Yeliz yoksa… Benim yaşama sebebim de yok…