"Karanlıktan korkup da, karanlığın kendisi olmuştum ben..."
"Sen karanlık olmak istememişsin ki.Senin ışığını söndürmüşler..."
Kapak tasarımı= @dilhunguzeli✨
(bu konuyla alakalı yazılan ilk kitaptır. Fikir çalımı durumunda telif hakkı kullanımında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çocuk olamamak mı daha kötüydü, yoksa içinde yaşadığını düşündüğün çocuğu kendi ellerinle öldürmek mi....
Ben silahları hiç sevmemiştim. Hatta nefret etmiştim. Ama zaman geçtikçe ben de bir silaha dönüşmüştüm. Can yaksa da bazı gerçekler vardı. Ben o gerçekleri küçücük yaşımda elime tutuşturulan silahta bulmuştum.
O silahı tutan, o silahla birini öldüren kimse, artık sevilmiyordu.
Yani beni artık kimse sevmiyordu.
Belli etmesem de Sevgiye muhtaçtım.
Sevgiye deli gibi muhtaçtım.
İlk defa bu kadar garip bir his oluşmuştu içimde. Annem öldükten sonra yıllardır hissetmediğim bir şey canlanmıştı içimde
Muhtaçlığımı hissediyordum.
Yapayalnız olmanın, kimsesiz kalmışlığın acısı tüm bedenimi sarmıştı.
Ne diye böyle olmuştu ki? O kızla konuştuktan sonra yine olmuştu aynı şey
Sızlamıştı.
Kalbimdeki o boşluk yine sızlamıştı. Yalnızlığım tokat gibi yüzüme vurmuştu. Yaralarım yine canlanmıştı. Kanamaya başlıyordu.
Kana ihtiyacım vardı. Çünkü başkasının akan kanını gördüğümde yine duygularım kaybolucaktı. Hep böyle oluyordu.
Özlem.Özlem duyduğum her dakika bu oluyordu. Gidip birini öldürdüğümde yine geçecekti. Hep geçerdi. Geçmedi.
Bir, iki, üç, dört... Geçmiyordu. Beş kişi.Beş kişi öldürdüm.Karanlık bir depoda 5 kişi. Ama yine geçmedi.
Dizlerimin üzerine çöktüm... Ağır geliyordu omuzlarımdaki yükler. Giderek de artıyordu.68 kişi olmuştu. 24 bekar, 32 evli, 12 tanesinin de çocuğu var.
Ve ben o çocukların nefretini kazanmış biriydim. Aslında onlarla oyun oynayıp eğlenmem gereken yıllarda ben, onların kabusları olmuştum. 12 çocuğun hayallerini ellerinden almıştım.
Ben... giderek babama dönüşüyordum.
Birkaç kez babamın içinden birinin canını aldığı aileler tesise gelmişti. Delil olmadığı için hiç tutuklanmamıştı. Ancak gelen aileler biliyordu. Lanet okuyorlardı, Küfür ediyorlardı,hatta bazen saldırıp darp ediyorlardı.
Babamı değil. Beni...
Suçsuz olan beni...
Sırf onun oğlu olduğum için...
Canlarını yakanın oğlu olduğum için...
Bilmiyorlar ki ben onun oğlu olmayı istemedim. O da benim oğlu olmamı istemedi.
